030

Na een hele tijd te hebben gereden, kom ik aan op mijn bijzondere plek. Aan het einde van de mooie tuinen van Asgard is er een speciaal plekje waar ik steeds naartoe ga als ik me eenzaam of woest voel. Het is onder een treurwilg aan een meer, de boom staat hier helemaal alleen terwijl de rest steeds gegroepeerd staat met drie bomen of meer. Het is hier rustig, aangezien er hier niet veel personen rond stappen. Het is een plekje waar ik tot rust kan komen en op mijn eigen tempo rustig kan nadenken.

Na een hele tijd nadenken en rusten, besluit ik om terug te gaan naar het paleis, waar het middagmaal al volop aan de gang zal zijn. Als ik de deuren van de eetzaal binnentreed, kijk ik naar de tafel maar zie ik Hallie nergens zitten. Zoals altijd ga ik op mijn gebruikelijke plaats zitten en begin wat te eten. Veel krijg ik niet binnen, aangezien ik niet echt honger heb. Zoals gewoonlijk houden Volstagg en mijn broer Thor een wedstrijd om het meeste borden leegeten, terwijl ik mijn bord nog niet eens leegkrijg. Plots klinkt er een luid gegil, waarbij iedereen stopt met eten. Meteen zet ik me recht en stap naar buiten toe, waar ik een ware nachtmerrie tegenkom.


Hallie's POV:
Nadat Loki uit de kamer verdwijnt, vormen er tranen in mijn ogen en ween ik in stilte. Ik zie hem ontzettend graag en het liefst blijf ik altijd bij hem, maar ik wil ook graag mijn verleden kennen en mijn krachten beheersen. Ik ga uit mijn bed, neem wat kleren uit de kast en ga me wassen.
Nadat ik me gewassen en aangekleed heb, ga ik naar de zaal om te gaan ontbijten. daar ga ik op mijn gebruikelijke plaats zitten, enkel Loki ontbreekt er. Na een groot bord leeg te hebben gegeten ga ik naar buiten, waar ik mijn ouders tot ziens wens.
'Ik hoop dat je snel naar hier komt schat, ik ga je nu weer al missen.' zegt mijn moeder met tranen in de ogen. Ze neemt me vast en knuffelt me eens goed.
'Ik kom binnenkort daarheen mam. Ik wil graag komen trainen om mijn krachten te beheersen en om mijn geboorteplaats te zien.' zeg ik haar, als een troots. Ze geeft me een zoen op de wang en laat me dan los.
'Tot snel, mijn dochter. Ik hoop dat je een goede beslissing neemt en snel na ons op Alfheim toekomt.' Zegt mijn vader en knuffel me kort.
'Ik zie wel pap, wanneer de tijd daar is zal je me wel zien.' antwoord ik terug en neem nogmaals afscheid van mijn ouders, waarna ze terug keren naar Alfheim.
'Als je echt van Loki houdt, keer je maar best zo snel mogelijk terug naar Alfheim heks.' zegt er iemand achter me. Als ik me omdraai, zie ik Thor staan.
'Hoe bedoel je Thor?' vraag ik hem verward.
'Omdat jij verdriet en ruzie meebrengt, waar je ook langsloopt. Je ouder zijn verdrietig, je hebt ruzie laten ontstaan tussen Loki en mij, je hebt zelfs Loki gekwetst aangezien hij niet bij het ontbijt was deze morgen en je kunt nog steeds amper met je krachten omgaan aangezien je die handschoenen nog steeds hebt. Wat moet jij hier nog op Asgard? Ga weg, terug waar je hoort elvenheks en keer nooit meer terug, als je echt van Loki houdt.' antwoordt hij me. Ik wil graag daarop reageren, maar mijn stembanden lijken verdwenen te zijn. Wat hij net verteld heeft, klopt zo goed als allemaal niet.. Ik breng geen ruzie en verdriet met me mee, ik heb die ruzie niet veroorzaakt tussen hun twee en mijn liefde voor Loki is oprecht..
'Je weet niets te zeggen he heks? Dat is omdat je weet dat ik gelijk heb, dat je eigenlijk slecht bent aangezien je van svartalfheim afstand deels en dat deel van jezelf heb je niet in de hand.' voegt hij er nog aan toe. Daar sta ik dan, aan de grond genageld en niet pratend. Thor kijkt me minachtigend aan, vervolgens draait hij zich om en gaat richting de eetzaal. Iets verderop zie ik Loki uit de stallen komen en volgt zijn weg naar binnen om te gaan eten. Hij ziet me zelfs niet staan, dus Thor zal dan toch gelijk hebben. Ik ben het kwade, ik ben diegene die verdriet en ruzie met zich meebrengt. Plotseling uit het niets, stijg ik lichtjes op in de lucht en er komt een krachtige wind opzetten.