O18.
Alice point of view
Mijn hoofd zat nog steeds bij het krantenstuk toen ik aankwam bij het bedrijf waar ik mijn sollicitatiegesprek zou hebben in enkele minuten tijd. Rustig stapte ik binnen en stelde ik mij voor. ‘Hier is het vol, maar er is een mogelijkheid om je in te delen in Hamburg. Het is hier wel een aantal kilometers vandaan maar er kan dan gezorgd worden voor een verblijf plaats. Dan kun je er zelf altijd nog voor kiezen zelf iets te huren.’ Ik knikte. ‘Dat lijkt mij een erg aantrekkelijk bod.’ Ik glimlachte. Eindelijk een baan en een huis voor mij zelf. ‘Ik vroeg mij af, is de verblijfplaats een gedeelde of een eigen verblijf?’ De vrouw grinnikte. ‘Je komt bij een vrouw in het huis terecht vlak bij het bedrijf. Deze vrouw haar kinderen zijn zelf erg vaak onderweg waardoor ze plek over heeft.’ Ik knikte. ‘Waar moet ik mijn handtekening zetten?’ Ik kreeg een formulier voor mijn neus en die tekende ik. Ontzettend blij was ik, alleen mijn ouders moest ik nog informeren en hoe zou Christina er op reageren? En natuur Andréas niet te vergeten! Snel reed ik naar huis toe. Toen ik de opendeed zat Christina daar. ‘En hoe ging het?’ Ik glimlachte. ‘Morgen avond vertrek ik naar Hamburg. Ze zaten hier vol dus krijg ik daar een slaapplek.’ Christina glimlachte. ‘Wat mooi meisje! Wel in contact blijven.’ Ik knikte en liep naar mijn ouders. ‘Vanaf morgen avond ga ik officieel het huis uit en naar Hamburg.‘
‘Christina ik moet winkelen.’ We stapte in de auto op naar het winkelcentrum. Mijn ouders waren blij voor mij. Heel erg blij, tot dat ik straks weg ben en ze gaan mij missen. ‘Hoeveel moet je hebben?’ Ik keek haar droog aan. ‘Een hele nieuwe kledingkast inhoudt?’ Ze keek mij verbaasd aan. ‘Ik heb besloten dat ik daar de ware tegen kom waarmee ik ga trouwen.’ Ik begon te lachen. ‘Dit meen je toch ik niet serieus he?’ Ik keek haar serieus aan. ‘Wel dus.’ ‘Christinaaa! Kijk op de weg alsjeblieft.’ Shoeff. Een knal tegen de prullenbak. ‘Als daar iemand had gestaan had je straks vast gezeten!’ riep ik naar haar, maar ze hoorde het niet eens aangezien ze al door reed. ‘Ook nieuwe schoenen en tassen neem ik aan? Nieuwe make-up, alles nieuw?’ Ik knikte. ‘Jaja, en jij op de weg letten.’ Al snel waren we in de stad. ‘Hoe ga je eigenlijk er heen?’ Ik dacht na, hoe had ik dat in de planning. Ik kan moeilijk met zoveel koffers de trein in komen zetten. ‘Ik denk gewoon met mijn autootje.’ Ik zag prachtige schoenen, kleding, make-up en geweldige tassen. Voor ik het wist zat ik bij Starbucks mijn laatste karamel Macciato te drinken voor mijn vertrek. Zal Bill ooit aan mij denken, of mij ooit nog opzoeken? Het tijdschrift dwaalt weer door mijn gedachten. ‘Christina heb jij nog wat van de jongens gehoord? Ik namelijk al twee maanden niet meer. En ik kreeg een stuk tijdschrift binnen vandaag in een envelop dat Bill en nieuwe vriendin zou hebben.’ Ze knikte. ‘Je moet verder gaan met je leven en hem met rust laten. Vind een leuke jongen, en doe je ding, wacht niet op hem. Alsjeblieft.’ Ze beantwoorde niet mijn hart maar wel mijn gedachten.
Er zijn nog geen reacties.