Hoofdstuk 1

Ik werd wakker in een hele witte kamer. Mijn mond was kurkdroog en ik verlangde naar een glas water. Was ik in de hemel? Dan was de hemel witter dan ik me had voorgesteld. Ik drukte mezelf omhoog. Ik had een witte jurk aan die langs mijn heupen naar buiten ging, zoals een hoepeljurk. De jurk rijkte net over mijn knieën en de bovenkant was strapless met een boog bij mijn borst. oké iedereen draagt dus bruidsjurken in de hemel.
Er zat een vrouw met een boek in een haar hand op een stoel naast mijn wolk-bedachtig iets waar ik op lag. Ze had dezelfde jurk als ik aan en haar blauwe ogen stonden lief. haar honing blonde haar liep over haar schouders en onder haar ogen zaten sproeten.
Ze legde haar boek neer, pakte een glas water en zei: ''drink dat is goed voor je keel''. Ik pakte het glas en liet het water mijn keel instromen. Het voelde meteen een stuk beter.
ik vroeg: ''waar ben ik, ik ben toch niet in de hemel toch?''. De vrouw lachte en zei: ''nee, je bent niet in de hemel dat dacht ik ook eerst''.
Ze gaf me nog een glas water en ik dronk het gulzig leeg, ik veegde mijn mond af aan mijn arm. ''Waar ben ik dan?'' vroeg ik.
Ze pakte haar boek en zei: ''je bent in harmonia'' ''wat??". Ze zuchtte en zei: ''je bent in het boek''. Ik lachte en zei: ''oké waar zijn de camera`s ik heb jullie door hoor''. ''Welke camera`s?'' vroeg de vrouw. ''Oké, ik weet niet wat dit is, maar ik ga weg''.
Ik sprong van het ding waar ik op lag en zocht een deur maar die was er niet. De vrouw stond op. pakte mijn hand vast, zette me op de stoel waar zij net ook had gezeten en ging op haar knieën voor me zitten. Ze streek een verdwaalde haar achter mijn oor.
Ze vertelde me dat dit geen grap was, en dat ik door die woorden te zeggen de poort had geopend naar Harmonia en de nieuwe strijdster was geworden voor de Najas. Ze vertelde ook dat zij de oude strijdster was, en mij zou helpen in wat ik moest doen.
In mijn hoofd was het een warboel, dus verzette ik mijn gedachten door het boek te pakken en de achterkant te lezen. Toen ik klaar was met lezen en het boek weer neer had gelegd vroeg de vrouw hoe ik heette.
''Ik ben Lena'' zei ik. De vrouw glimlachte en zei: ''strijdster Lena dat klinkt wel toch?''. Ik knikte en ze zei: ''ik ben oud strijdster Rona''.
''Dus jij ben ook opgezogen in dit boek?'' vroeg ik. Ze zei: ''ja dat ben ik ook''. ''Dus jij kwam hier noot meer weg, ik moet hier echt weg hoor!'',
ik raakte in paniek en probeerde te staan. Ze duwde me terug op de stoel, en zei: ''ik heb gekozen om hier te blijven''. ''oh'' het ontsnapte uit mijn mond voordat ik het wist. Had ik niet iets beters kunnen zeggen, zoals waarom?? is het hier leuk dan.
Ze pakte mijn hand, en zei: "kom ik ga je voorstellen aan de koning en die legt je uit waarom je hier bent. Ik keek verward en zei: ''hoe dan er is geen deur''. Rona moest lachen. Ze klapte in haar handen. Een deel van de witte muur smolt tot een koepel. Toen we door de koepel heen waren werd de muur weer normaal. Er was niks meer te zien van waar het was weggesmolten.

De koning zat op een stoel aan een lange witte tafel, ook in deze kamer was alles wit. Het rook sterk naar parfum en een lichte geur van soep. aan de witte tafel stonden twaalf stoelen.
Wat wist ik van koningen ik groef in mijn gedachte om dingen op te halen van school. Buigen? We kunnen het altijd proberen. Ik boog mijn hoofd en knieën. Rona tikte op mijn rug, ik keek naar haar en ze gaf me een seintje van sta op. Ik stond op, en deed net of ik een pluisje van mijn jurk moest halen.
De koning moest lachen. Hij stond op en kuste mijn hand ''welkom strijdster Lena'' zei hij. Rona tikte me aan, ik zei maar snel: ''ik vind het leuk om hier te zijn''. hij glimlachte en ik glimlachte terug.
hij zei: ''ga zitten heb je honger?''. hij knipte met zijn vinger en er verschenen borden vol met kip, soep en stokbrood op tafel. 'Zo' zei de koning. ''weet je waarom je hier bent?''. ''Ik heb echt geen flauw idee'' zei ik.
Hij begon te vertellen: ''de Najas hebben een buurland die op een paar meter afstand van ons dorp ligt. Ze heten de Simbales, we zijn al jaren in oorlog. Daarvoor ben jij hier als strijdster, jij gaat ons helpen de strijd te winnen. Maar je moet een paar dingen weten de Simbales kunnen jou niet zien behalve de koningsfamilie. Daarom kan je gemakkelijk daar rondsluipen om geheimen van hun te weten te komen zodat wij de oorlog kunnen winnen''.
Ik keek verward en zei: ''kunnen jullie niet gewoon een compromis sluiten dan heeft iedereen zijn zin, en kan ik weer naar huis''. ''Nee dit is de enige manier'' zei de koning.
hij knipte weer in zijn vinger. Er stonden twee bediendes naast me en ik stond op. De koning zei: ''het is tijd voor je training''.
De twee bediendes duwde me weg. ik heb nog helemaal niet gegeten. ''Je kan eten als we klaar zijn met de training". ''Hoe las je mijn gedachte'' vroeg ik aan de bediende. Het enige wat hij nog zei was: ''doet er niet toe''. Een deur ging open en het felle zonlicht scheen in mijn ogen, toen mijn ogen gewend waren aan het licht zag ik een trainingsveld vol met wapen. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Ik had er nu al zin in.