Don't be stubborn

Olivier was met zijn nieuwe speelgoed aan het spelen. Een game boy gekregen speciaal van de Kerstman. Maar zo braaf is hij niet geweest. Hij wist dit dus was hij in december extra lief. De Kerstman had hem vergeven en had Olivier een brief geschreven met daarin een waarschuwing. Ondertekend door de Kerstman. Olivier was er vrij trots op. Niet dat hij stout was, maar dat hij een brief had gekregen. Hij moest toegeven dat hij braver moest gaan gedragen.
Mama was al uren in de keuken aan het werken had Olivier al vijf keer de keuken moeten uitsturen. Ze was Olivier’ gedrag een beetje beu aan het worden tijdens kerst was hij heel raar aan het doen geheimzinnig. Het hield mama wakker. Hij was veranderd. Stiller, meer op zichzelf. Papa zegt dat het maar een fase is. Mama heeft er een slecht voorgevoel bij. Maar ik kom er nog wel achter dacht ze in haarzelf.
Olivier was aan het kwaad aan het worden. Hij mocht niet in de keuken spelen, Olivier kreeg geen aandacht van mama nu ga ik geen aandacht aan mama geven. Dacht Olivier en dan ga ik subiet mijn geweldige score verliezen op mijn nieuwe game boy. Ik ga gewoon niet eten. Terwijl Olivier aan het plannen was mama klaar met het eten. Ze liep uit de keuken om Olivier te roepen. Olivier was aan het spelen met zijn gezicht naar de muur. Koppigheid die had hij van zijn vader dacht mama koppig. “Olivier, het eten is klaar.” Zei mama lief. Geen reactie “Olivier ik weet dat je me hoort” ze kwam steeds dichter maar nog geen reactie. Toen had ze een idee. Mama begon Olivier keihard te kietelen. Na een korte slechte poging om zijn lach in te houden barsten ze beiden in lachen uit. Na het lachen was Olivier weer aan het fronzen. Na een zucht was mama Olivier aan het knuffelen. Twijfelend was ze zichzelf aan het afvragen wat het probleem was. Is het omdat kerstmis gedaan is, papa nu gaan werken is. Mama begon bezorgd te worden. “wat is er toch lieverd?” vroeg mama bezorgd. Oliver keek alleen naar zijn voetjes. Mama ging naast Olivier zitten en begon een verhaaltje te vertellen. Oliver probeerde niet opvallend mee te luisteren. En zo begon mama: “weet je vroeger ben ik ook is zo koppig geweest dat ik niet heb gegeten. Ik was toen zeven. Ik was wegelopen van huis. Ik zat gewoon in de achtertuin. Ik denk dat ze dat wisten want ze zijn niet achter mij gaan zoeken. En toen ik honger had was het natuurlijk veel te laat en mocht ik niet meer eten. Ik liep kwaad naar buiten in de kou. Het was ook december weet je. En toen kwam ik haar tegen; Kato een elfje. Ze gaf me een paar feeën besjes. Na drie had ik al geen honger meer.” Olivier was nu met volle aandacht aan het luisteren. “Maar daarna heb ik haar nooit meer gezien, het waren wel lekkere besjes” dat was een kort verhaaltje van mama. Maar Olivier geloofde er geen woord van. Elfjes naar een achtertuin elfjes zijn tocht onzichtbaar “en wat is er toen gebeurd?” vroeg hij nieuwsgierig. “Niets ik ben naar huis gegaan. Maar ik weet dat Kato nog ergens ronddwaalt” na dat laatste keek mama dromerig door het raam. Er vielen kleine vlokjes sneeuw. Olivier was al vergeten dat hij kwaad was. En keek mee uit het raam. Ze verschoten allebei van de deurbel die plots hun gestaar verstoorde. “wie zou dat zijn?” vroeg mama terwijl ze rechtstond om naar de deur te gaan. Onderweg bleef ze denken aan Kato. Een droom een nachtmerrie ze wist het nog steeds niet. Maar een elfje van de Kerstman zien, dat gebeurd maar een keer in je leven. Glimlachend deed ze de deur open. Maar haar glimlach verdween snel en maakte plaats voor verbazing. Ze voelde haar knieën zwak worden ze zocht naar steun. “Oliver, kom snel!” riep ze. Oliver kwam naar de deur en liep naar mama vanaf ze haar zag. “mama wat is er???!” riep hij bezorgd. Zonder woorden wees ze naar de deur. Oliver ging twijfelend naar de deur. Achterom kijkend naar mama die aan het mompelen was met een glimlach en tranen in haar ogen. voor de deur stond een plantje. Eerst zag Olivier er niets speciaals aan maar toen hij beter keek zag hij dat het roze besjes waren blauwe takjes en neon groene bloempjes. Olivier nam het plantje en deed de deur toe. Mama veegde tranen weg en begon hem te knuffelen. Nam Olivier’ gezicht tussen haar handen en zei “weet je wat dit is? Dit zijn feeën besjes. Kato is lang geweest” zei mama blij. Ze nam het plantje en stak haar hand uit. “kom laten we gaan eten” zei ze voor ze met twee naar de keuken vertrokken.
Het plantje stond op de vensterbank in de keuken. Moeder en zoon waren gezellig aan het praten toen papa binnenkwam. “papa” riep Olivier onmiddellijk toen hij papa zag en liep van zijn stoel om papa een knuffel te geven. Hij gaf mama een zoen en vroeg “en is er iets interessants gebeurt toen ik wegwas ?” mama en Olivier keken eerst naar de plant dan naar elkaar en lachend zijden ze “nee niets bijzonder”