Hoofdstuk 2 - De thuiskomst.

Precies om 15:20 ging de bel en ik pakte mijn tas en rende vol enthousiasme naar mijn fiets. Ik zat zo vol met adrenaline dat ik door de gangen niet eens in de gaten had tegen wie ik wel niet allemaal aanbotste. Bij mijn fiets aangekomen sprong ik er bijna letterlijk op en zette de versnelling in zijn 6. Gelukkig wist ik nog een binnendoor weg van dat incident dat ik door twee rotzakken van mijn school werd achterna gezeten. In ieder geval, eindelijk thuis. Ik gooide mijn fiets zo in het grasveldje in de tuis en rende naar de achterdeur. Het was als je er over nadacht een heel normaal huis, niet te klein niet te groot maar wel enorm breed. Wat ik er altijd zo mooi aan vond waren de ouderwetse kamertjes en de grote tuin waar ik dagen achtereen in kon zitten. Ik rukte de achterdeur open en rende de woonkamer binnen, rende ik toch bijna een vaas omver. 'MAM!!' 'ja schat?' 'Ik ben uitgekozen voor een eventuele deelname aan een ruimteprogramma! Ik moet eerst enkele audities en tests doorstaan, ik vertrek morgen!' 'WAT! Lucy je kan niet gezellig binnen rennen en....oh ja hoor ze is weer naar boven gerend...'
In mijn kamer pakte ik de grootste koffer die er aanwezig was, “zou een 1 bij 2 meter koffer groot genoeg zijn? Vast wel, of toch niet? Niet zeuren Lucy! Pak je koffer in! Geez, waarom praat ik toch altijd zoveel tegen mezelf?!” Snel pakte ik de meest hoog nodige spullen als mijn blauwe pyjama en op zijn minst 10 sets kleding. Na ongeveer 3 uur had ik alles wel ingepakt. “ETEN!!” riep mijn moeder, een heerlijk aroma van gebakken aardappels en karbonade kwam richting mijn kamer. Snel rende ik naar beneden, viel bijna van de trap maar goed. Mam schepte het eten op, “waar is pap?”, “geen idee, waarschijnlijk nog op zijn werk, we zullen hem zo wel zien. Maar je gaat morgen dus op kamp