025

Lauren Brown

Ik had me helemaal klaar gemaakt voor een avondje met Justin. Hij zou iets speciaals regelen. Hij wilde het nog één keer proberen. Hij wil alles met me bespreken. Hij zou gaan vertellen wat zich dwars zit en ik zou gaan vertellen wat mij dwars zit. Ik zit beneden op de bank te wachten. Justin zou me op komen halen. Hij is al een halfuur te laat. Wat is hij wel niet allemaal van plan? Ik word er zenuwachtig van. Ik speel wat met m'n vingers. Als ik de bel hoor gaan spring ik meteen op van de bank. Ik strijk m'n blousje glad, pak m'n tas van tafel en loop door naar de voordeur. Ik open de deur en daar zie ik Justin staan. Hij voelt zich duidelijk niet op z'n gemak. Ik probeer m'n liefste glimlach op te zetten. Het zal er vast niet uit hebben gezien, maar ik probeer hem op z'n gemak te stellen. Als hij zich zo ongemakkelijk blijft voelen, wordt het weer niks vandaag. Ik draai de voordeur opslot. Samen lopen we stilletjes naar z'n auto. Ik stap in en doe m'n gordel om. Justin start de auto en rijdt weg. 'Dus..' Begint hij ongemakkelijk. Ik draai m'n hoofd zodat ik zijn gezicht kan zien. 'Hoe gaat het nou met je?' Are you kidding me? Begin je echt zo Justin? 'Gaat wel goed, denk ik'. Klink ik twijfelend. 'Mooi'. Komt er zachtjes uit z'n mond. 'En hoe gaat het met jou?' Vraag ik dan toch maar. Meer uit beleefdheid. 'Mwah, het gaat wel'. Ik knik en glimlach naar hem. 'Waar breng je me naartoe?' Vraag ik uit nieuwsgierigheid. 'Eventjes geduld. Je komt er zo wel achter'. 'Heb je veel moeite hiervoor gedaan?' 'Een beetje. Ik heb hulp gehad van Ryan'. Hij klinkt trots. En ik word steeds nieuwsgieriger. Na een minuut of twintig word de auto in stilstand gebracht. Ik maak m'n gordel los en open de deur. Ik stap de deur uit en ruik meteen de geur van de zee. Wat doen we hier in het donker? Waarom heeft ie veel moeite gedaan? Je ziet amper wat op het strand. Justin komt naar me toe lopen. Hij steekt z'n hand naar me uit. Als bedoeling dat ik zijn hand wil beetpakken en wil vasthouden. Ik twijfel, maar neem dan toch z'n hand aan. 'Ga je met me mee? Als het goed is, is alles nu klaar en netjes'. Ik knik. Ik weet niet waar ik heen moet. Telkens wil ik een andere kant oplopen maar dan word ik weer een andere kant opgetrokken door Justin. Het maakt me stiekem aan het lachen, maar dat wil ik niet laten merken. Als we eindelijk op het zachte zand lopen zie ik al op verre afstand allemaal lichtjes. Ik word er zenuwachtig van. Waarom heeft hij zoveel moeite gedaan? Ben ik dan echt zo speciaal voor hem? We komen steeds dichterbij alle lichtjes. Ik zie een soort laken liggen, wit. 'He, heb je dit echt voor mij gedaan?' Ik voel me serieus ook echt speciaal. 'Ja!' Klinkt de blije, opgeluchte stem van Justin. Waarschijnlijk is hij opgelucht, omdat ik het prachtig vind. 'Neem plaats'. Ik knik en neem plaats op het witte laken. In het midden van het doek staat een mand. Een picknick mand. Justin neemt tegen over me plaats. Hij maakt de mand open en haalt er een fles uit. Die zet hij voor zich neer. Daarna haalt hij nog twee blikjes eruit en twee plastic bekertjes. 'Witte wijn of fris?' 'Doe mij maar een wijntje!'