010. Brielle Hale

Toen we bij de lanceerplaten aankwamen was ik uitgeput. En ik was niet de enige; Annabella lag bevend in Jake's armen met haar bezwete gezicht wit wegetrokken en haar ogen gesloten. De schaafwonden en krassen op haar lichaam waren nog niets vergeleken met de enorme bijtwond op haar been, het was geen prettig gezicht om naar te kijken. Ook Jake en Aaron zagen er vermoeid uit.
“Kan je lopen?” Onderbrak Aaron de stilte. De klank in zijn stem was net zo emotieloos als de blik in zijn donkere ogen toen hij Annabella strak aan keek. Ik kon niet geloven dat het hem werkelijk niets deed.
“Natuurlijk niet!” snoof Jake. Hij keek Aaron kwaad aan en hield het meisje in zijn armen dichter tegen zich aan. Hij zou haar niet los laten tot we veilig waren, wat er ook gebeurde. Dat wist ik zeker, Jake was een goede jongen.
“Goed dan.” zuchtte Aaron, en richtte zich opnieuw tot Jake. “Jij blijft Annabella vasthouden en zodra jullie de arena binnen komen ren je meteen zo ver mogelijk weg van de Hoorn. Naar rechts zodat ik weet waar ik jullie kan vinden. Brielle gaat met jullie mee en kan jullie beschermen.”
Terwijl Jake knikte trok ik mijn linker wenkbrauw verbaasd op. “En jij dan?”
“Ik ga naar de Hoorn en neem alles mee wat we nodig hebben. Eten, slaapzakken, wapens, medicijnen.”
Hij stapte langzaam e plaat op en een glazen buis sloot zich om hem heen. Ik knikte naar hem, maar wist niet of ik het er wel mee eens was. Toch besloot ik zijn voorbeeld te volgen en stapte een plaat op, een buis omsloot me en met ingehouden adem voelde ik hoe de plaat in beweging kwam. Hij duwde ons met een adembenemende snelheid omhoog, rechtstreeks de arena in.

Ondanks het zwak schijnende zonnetje dat hoog in de lucht hing was het ijzig koud in de arena. De lanceerplaten stopten met bewegen en boven de tempel vormige hoorn begon een digitale klok af te tellen, een computerstem sprak ons toe. ”Team drie, zestig seconden.”
Het verbaasde me dat we alsnog de zestig seconden kregen, terwijl er geen enkele andere tribuut in de omgeving te bekennen was. Toch twijfelde ik geen seconde om de omgeving goed in me op te nemen.
De tempel vormige Hoorn was gelegen op een kleine ophoging en werd omgeven door zwaar zand. Bij het zien van de vele wapens onderin de Hoorn greep ik automatisch naar mijn riem, maar de wapens uit de simulatie waren verdwenen. Veel tijd om daar over na te denken kreeg ik niet, de klok bleef tenslotte door tikken. Dertig seconden.
Koortsachtig speurde ik de verdere omgeving af. Achter de hoorn doemde enorme naaldbomen op, ik volgde het bos met mijn ogen en kwam tot de conclusie dat het langzaam over ging in een oude, verlaten stad. De rand van het stadje bestond uit ingestortten gebouwen, weelderige planten en hoog, verdord gras.
Nog vijf seconden.
“Jake, Brielle!” riep Aaron. Hij maakte een druk handgebaar naar rechts en precies op dat moment ging het startkanon af. De adrenaline gierde door mijn lichaam toen ik van mijn plaat af sprong en achter Jake en Annabella aan richting het stadje rende. Het zand onder mijn voeten maakte het rennen zwaar en liet mijn spieren hevig protesteren. Ik was blij toen ik de rand van het stadje bereikte, maar draaide me toch om naar Aaron. Hij had de Hoorn bereikt en hield zijn hand voor enkele seconden tegen de wond op zijn heup aan. Pas toen drong het tot me door dat dit een ongelooflijk stomme actie was.
“Jake!” Deze was al enkele meters verder toen hij zich omdraaide en me vragend aan keek. “Ik ga Aaron helpen, verstop jullie alsjeblieft goed want ik heb geen idee hoeveel tributen al in de arena zijn.”
Jake stak zijn duim met moeite op en verdween tussen een aantal oude gebouwen door uit mijn zicht.
Ik waagde mezelf opnieuw door het zware zand heen en kwam hijgend bij de Hoorn aan. Van dichtbij was het ding nog imposanter dan het op televisie leek, zijn gouden platen glinsterden door het zonlicht.
Een hand op mijn schouder deed me met een ruk omkijken en ik keek recht in de donkere ogen van Aaron. Zijn riem hing vol met verschillende soorten messen en op zijn rug hingen twee rugzakken. “Wat doe jij hier?”
“Ik dacht dat het misschien slimmer was om-”
“Ik had toch gezegd dat je bij Jake en Annabella moest blijven?” onderbrak hij me. Hij boorden zijn donkere ogen zo diep in de mijne dat ik ongemakkelijk de andere kant op keek.
“Ik ben nu hier,” mompelde ik stug. Ik trok een zware rugzak op mijn rug en negeerde zijn geïrriteerde blik. “In je eentje red je het niet tegen vier tributen, hoe goed je dan ook bent.”
“Ik zie hier geen tributen,” kaatste hij terug. “Jij wel dan?”
“Nog niet.” Ik pakte twee kleine bijlen van de grote stapel wapens en stak deze in mijn riem. “En ik was ook niet van plan om op ze te wachten.”
Aaron knikte stug en begreep mijn hint. Samen jogde we het zand door en volgde het zelfde pad waar ik Jake en Annabella voor het laatste gezien had. Nadat we uit het zicht van de Hoorn waren verdwenen hoorde ik een aantal platen omhoog komen en meerdere angstige stemmen door elkaar heen schreeuwen. De honderdste Hongerspelen waren begonnen.