OO6.
Alice point of view
Ik keek hem aan terwijl hij aan het uiteinde van mijn bed zat. ‘Ik wil dat je weet, dat ik spijt heb van hoe het is gelopen. Ik heb je nooit pijn willen doen en ik wist niet dat die jongen jou vriend was destijds.’ Ik keek hem aan, aan de ene kant wilde ik mijn beste vriend terug zoals het was, maar aan de andere kant voelde ik alleen pijn en haat. Na een stilte sprak ik veel te snel. Ik sprak uit mijn hart en niet via mijn hersenen, ik kon mijzelf wel voor mijn hoofd slaan.. ‘Ik zeg niet dat ik je nu kan vergeven, maar ik zal het proberen.’ Hij keek mij aan met een glimlach en hij stond op om mij te knuffelen. ‘Nu moet je niet overdrijven..’ Hij schrok en ik stond op en liep weg.
Christina keek mij verwachtingsvol aan. Ik knikte en ze glimlachte even. ‘Dat album wat ik je laatst heb gegeven moet je maar een liedje van doen.’ Dat was Christina weer. Altijd toch nog even iets er boven op doen. Ik ging achter de zwarte piano en begon met zingen. Bill zong zachtjes mee, op zijn stem is niets op te merken. ‘Küss mich jetzt, im gegen licht!’ ‘Ich bin ein Geisterfahrer.’ Een aantal woorden van het liedje. De teksten zijn prachtig, dat moet ik echt toegeven. Ik stopte en keek de rest aan, ik had bijna de tranen in mijn ogen en ik moest mij inhouden, ik vond dit nummer altijd zo gevoelig. Tom keek mij doordringend aan. ‘Je deed gevoelig, dus je hebt wel een hart.’ Tom zou zich wel heel goed gevoeld hebben toen hij dit zei.
Tom point of view
‘Ik kan er niets aan doen dat jij geen hart hebt, dat hoeft niet te betekenen dat dat ook bij mij het geval is.’ Zelfs op mij kwam dit hard over, ik keek haar boos aan, wat wilde ze nou. ‘Nou. Wat heb jij opeens?’ Glimlachend werd ik aangekeken. ‘Wie de bal kaatst kan hem terug verwachten.’ Daar stond ze met die stomme glimlach. Eigenlijk moest ik Bill hier weg halen, ze mochten echt geen relatie beginnen. Niet dat het zo snel zou gaan, maar er zit misschien van beide kanten nog wel wat in, van mijn broertje zeker weten. Ik liep weg en iedereen behalve Bill volgde mij. Na een paar minuten was Bill nog niet terug. ‘Ik ben even kijken of mijn piano nog leeft. Vermaak jezelf maar.’ Alice liep weg en verdween voor minuten lang.
Alice point of view
Ik liep terug en deed de deur voorzichtig open. Daar zag ik Bill zitten op de stoel van mijn piano. Hij schrok even toen hij mij aan zag komen lopen. De steentjes die mijn naam vormden glinsterden in het kunstlicht. ‘Kan je spelen?’ Vroeg ik hem. ‘Nee, niet echt. Ik zou het wel graag willen leren, maar we zijn de laatste tijd zo druk bezig geweest dat ik er geen tijd voor had.’ Moest ik nu aardig gaan doen, of zou ik weg moeten lopen? De hele dag heb ik al hart en hersenen kwesties. Ik knikte even en keek hem aan. Hij staarde naar de toetsen, hij wist er echt niets van. ‘Zou je het nu willen leren? We hebben de hele avond.’ Hij keek mij verbaasd aan. Ik keek ook nogal verbaasd dat ik dat net echt hard op had gezegd. ‘Wil jij het mij leren?’ Ik knikte en ging naast de jongen met de verbaasde blik zitten. Voorzichtig legde ik mijn vingers op de toetsen. De prachtige klanken van de noten galmden al snel door het hele huis heen.
Er zijn nog geen reacties.