009 Aaron Welborne

Ik voelde mijn mondhoeken naar beneden trekken toen de mutilant zich boven op Annabella stortte. Ze doodde het katachtige beest maar bleef schreeuwend van de pijn op de grond liggen.
Mijn hartslag versnelde. We moesten als eerste die arena binnenkomen, en Annabella mocht in geen mogelijkheid sterven.
'Jake! Bescherm Annabella! schreeuwde ik zonder de jongen aan te kijken.
'Brielle!' ik wenkte het meisje uit District 7. 'Wij doen de mutilanten.'
Vanuit mijn ooghoeken zag ik Brielle knikken. Ik liet de messen langs mijn vingers en over mijn knokkels glijden voordat ik van mijn plaats schoot.
De eerste mutilant was snel, maar ik was sneller en boorde mijn mes in één keer dwars door zijn schedel. De kleine jaguar viel slap en leveloos op de grond. Ik had geen eens tijd om verbaasd te zijn toen hij in duizenden, oranje stukjes verdween want de volgende twee mutilanten vonden in een razend snel tempo hun weg richting Brielle en mij.
Ik twijfelde niet en gooide mijn eerste werpmes, deze kwam terecht op de plek waar zijn hart hoorde te zitten, en hij verdween. De tweede mutilant viel uit elkaar door een klap van Brielle's bijl.
Blijkbaar ging het ons te makkelijk af want plotsling waren daar 6 jaguars tegelijk. Dreigend en grauwend. Ik wist er twee te vermoorden met mijn werpmessen, maar daarna begonnen ze zo snel te bewegen dat ik ze in geen mogelijkheid meer kon raken.
Maar ik was ook goed op gevechten van dichtbij, beter waarschijnlijk. Ik voelde hoe de adrealine zich een weg door mijn lichaam pompte. Hier was ik voor getraind, dit was het gene waar ik mijn hele leven op had gewacht en ik wist dat ik deze simulatie zelfs alleen door kon komen als ik dat zou willen. Ik moest gewoon niet twijfelen.
En dat deed ik niet. Ik raakte ze mijn mijn vuisten, trapte ze van me af, ontweek vlijmscherpe tanden en klauwen, hakte ledematen af, sneed kelen door, en wierp messen in flanken of koppen. Ik dacht dat er geen einde aan de mutilanten zou komen.
Een snijdende pijn schoot door mijn heup en ik moest een schreeuw onderdrukken. Voordat de jaguar door kon bijten had ik mijn mes al in zijn kop geramd en verdween hij.
Hijgend trok ik mijn shirt een stukje omhoog en voelde mijn gezicht vertrekken door de wond die de mutilant had achtergelaten.
Ik voelde het zweet langs mijn gezicht druipen en mijn hart in mijn keel kloppen. Mijn ogen schoten naar Brielle, Annabella en Jake. Brielle zag er, ondanks het bloed en het zweet, nog prima uit. Ik kon geen ernstige verwondingen ontdekken.
Jake rende in een snel tempo achter ons aan -Annebella kreunend van de pijn in zijn armen- maar was ook niet gewond.
Ik had die wond in mijn heup, maar verder ook enkel schrammen. We waren nog wel degelijk een goed team. Er was nog hoop dat we nog voor het bloedbad de arena in kwamen.
'Aaron!' schreeuwde Brielle. 'Volgens mij komen er niet meer!'
Tot mijn grote genoegen had ze gelijk. Mijn oog viel op iets dat uit het niets leek te verschenen. Mijn mondhoeken kropen omhoog. Lanceerplaten.
Brielle zag het ook en een prachtige glimlach -vol opluchting en blijdschap- brak door op haar gezicht. Voor een paar seconden vonden onze ogen elkaar. Trots en vol goede moed.
Vlug wende ze haar blik af en wenkte Jake en Annabella. 'Hier!'
Medelijden borrelde op toen ik Annabella aankeek. Ze had veel pijn en het zou mij eigenlijk niks uit moeten maken. Maar dat deed het wel. En natuurlijk ging ik dat niet laten zien.
'Kan je lopen?' vroeg ik zonder een sprankje emotie. De blik in haar ogen veranderde en voor een moment dacht ik dat ze begon te huilen.
Jake keek me tikkeltje kwaad aan. 'Natuurlijk niet!'
Ik zuchtte en wees naar de grootste lanceerplaat. 'Goed dan. Jij blijft Annabella vasthouden en zodra jullie de arena binnenkomen ren je meteen zo ver mogelijk weg van de Hoorn. Naar rechts zodat ik weet waar ik jullie kan vinden. Brielle gaat met jullie mee en kan jullie beschermen.'
Jake knikte maar Brielle keek me vragend aan. 'En jij dan?'
'Ik ga naar de Hoorn en neem alles mee wat we nodig hebben. Eten, slaapzakken, wapens, medicijnen.' antwoordde ik en stapte op een van de lanceerplaten. De glazen buis sloot me op en ik trok mijn wenkbrauwen op naar Brielle. Ze knikte als teken dat ze mijn plan zou uitvoeren maar ze leek er niet blij mee. Waarschijnlijk wist ze dat dat het beste was, als we met z'n vieren zouden gaan was het risico te groot. En iedereen wist dat ik me wel zou redden.
Ik sloot mijn ogen en voelde hoe ik langzaam omhoog ging, rechtstreeks de arena in.