6. Lights

Bill

We zaten met z’n twee op de bus. Wij alleen. Het was al donker. Sneeuw vloog langs de bus heen. Het was stil. Maar wij hadden nog nooit zo’n lol met z’n twee. Elke keer dat de bus over een drempel heen reed vlogen we ene halve meter de lucht in. Ik raakte hem een paar keer aan, nam zijn hand vast. Maar hij vond het allemaal niet zo erg. Hij glimlachte zelf. Alsof… Nee. Dat kan niet. Tom stopt met lachen als mijn gsm nog een keertje begint te trillen.

“Bill, laat alsjebliet je vibrator thuis ok?” grinnikt hij.

Ik keek hem vragend aan. Ik was in een kleine shock toestand beland. “Oh” Ik keek naar mijn schoot. Hij bedoelde mijn telefoon. “Ze proberen mij al de hele tijd te bellen sinds we de poort uitwandelden” Zucht ik.

“Neem dan op?” Hij haalt zijn schouders op alsof het niets voorstelde.

Ik schud mijn hoofd. “Nee, ik wil dat ze me met rust laten.” Zeg ik en zet mijn gsm gewoon uit.

Niet veel later stappen we af aan Toms halte. Het is hier zelf rustiger dan op de bus. Hij woont in een rustige villa wijk. Ik heb zo’n zin om zijn hand vast te nemen. Om welke reden dan ook. Het is hier zo romantisch. Daar zorgt de zachte straatverlichting voor. Hier en daar hebben mensen hun kerstlichtjes nog steeds branden. Ik bit mijn lip. Ik neem voorzichtig zijn hand vast en trek er zacht aan. Ik glimlach lief. “Heb je ook van die lichtjes?” Lach ik. Net op het moment dat ik dacht zijn hand los te laten kijkt hij me aan. Alle lichtjes fonkelen in zijn ogen.

Vang me op. Ik val zo flauw.

Hij neemt mijn hand steviger vast.

“Ja. Mijn moeder vindt ze… iets hebben” fluistert hij.

Tom doet me werkelijk smelten in deze ijskoude nacht.

“Bill?”

“Ja, Tom?”

“Zullen we verder stappen?” Lacht hij.

Oh… “Ja… tuurlijk.” Hij laat mijn hand los. Laat me ook meteen weer bevriezen. Ik kijk he na terwijl hij verder stap voor ik naar hem toe ga op een drafje. We stappen naar een prachtig versiert huis. Heel origineel. Ik lach spontaan, voel me hier gelijk welkom. Waarom kan je niet gewoon zeggen dat je op jongens valt, op mij vooral. Je hoeft niet op jongens te vallen gewoon op mij. Ok? Deal? Ik omarm mezelf en kijk de prachtige tuin nog een laatste keer aan tot een plotse warmte me overspoelt samen met de geur van gemberkoekjes. Hij beleeft vast elke avond kerst opnieuw zolang de sneeuw valt. Ik glimlach breed, volg Tom naar binnen.

“Tomi? Ben jij dat?” Hoor ik een vrouw roepen. Ik grinnik. Kijk hem aan. Hij voelt zich duidelijk verneerd.

“Ja, mama…” Mama? Hoe lief… “Hou op met lachen!” sist hij maar toont me gelijk een brede lach. Ik krijg een duw.

“Ok, ok..” fluister ik. Zou ze eten dat ik mee naar huis kom?