2000-800

Stevige armen vingen haar op.
'Darrin?'
'Ik had je toch gewaarschuwd'
Denise gaf hem een een klap tegen zijn borst. 'Ik had verdorie dood kunnen zijn!'
'Dacht je nou echt dat ik je zou laten vallen?', zei hij met een zelfvoldane lach. Nou, nee, maar ze stond er niet bij stil toen ze met honderd kilometer per uur naar beneden stortte. Vond hij het gek dat zij bang was?
'Kom, we moeten je wat uitleggen'
' Had je dat niet kunnen doen voordat je al die streken leverde? Nu ik weet dat jullie niks goeds van plan zijn wordt dat moeilijk overtuigen he?', beet zij hem toe.
'Niks goeds, he?', mompelde Darrin afwezig.
Beiden vielen stil.
'Er was iemand die jou graag wilde zien', zei Darrin aan het einde van de gang. Helaas zag Denise het al aankomen dat meneer Le Fay daar weer aanwezig zou zijn. Beslissingen werden altijd met hem er bij genomen. Iets wat zij nu al, van uit de grond van haar hart, haatte. Gelukkig bleef die engerd aan de andere kant van de kamer zitten. Het leek er op dat hij het volgende enkel wou bijwonen, zonder daar echt invloed op uit te oefenen. Dit stelde Denise iets meer gerust.
De rode dame, daarentegen, stond direct op toen Denise de kamer binnen kwam.
'Kom, zit', gebiedde zij, terwijl zij het meisje naar een comfortabel uitziende stoel begeleidde. 'Ik wilde al een tijdje met je praten', zei zij vriendelijk.
Denise zweeg. Die naga had alle tijd al gehad om met haar te praten als zij dat wilde. Waarom wachtten op dit moment als je ook gewoon in dromen op kunt dagen. De naga gaf een blik waarmee zij duidelijk maakte dat zij groter was dan Denises droom. Er was een reden dat de droomwezens respekt voor haar hadden. De naga was een poortwachtster, dat kon Denise ook wel zelf bedenken. Daarbij kwam dat de naga, zoals elke naga, een schat aan kennis bezat. Redelijk letterlijk. Ze konden gewoon doosjes openen en zien wat er in andere werelden gebeurden.
'Je weet misschien niet wat de poorten openen inhoud', begon de naga. Kansloos.
'Weet ik wel. Jullie nemen deze wereld over'
De naga zuchhte en glimlachte om de in haar ogen domme opmerking; 'Nee. Wij nemen deze wereld niet over. Het punt is, met onze hulp kunnen jullie, aardlingen, de macht terug krijgen over mensen'
'Waarom zou ik dat willen?'
'Denk na, aardlingen leven al eeuwen in het geheim. Ze verstoppen zich tussen de mensen. Angst om op te vallen heerst. Nu, als de poorten open zijn, ben je vrij. Je kunt zijn wie je altijd al hebt willen zijn'
De waarheid daar in was dat als de poorten open bleven, alles wat Denise ook maar bedacht deze wereld in zou komen. Dus, dat gaf veel macht en verantwoordelijkheid.
'En de mensen, hoe gaat het daar dan mee verder?', vroeg Denise.
'Ach, er zullen een paar doden vallen, maar daar mee zijn de aardlingen gered. Weet jij nog wie jouw oom en tante vermoord hebben?'
Het meisje had zo geen zin om daar antwoord op te geven; 'Geen idee. Rune weet het vast wel', zei zij onschuldig.
'Onzin. De mensen hebben hen vermoord. Alleen maar omdat jullie anders waren, nee... omdat zij anders waren. Ze zijn bang, en terecht. Zijn hun daden niet onvergevelijk?'
Denise keek onder haar warrige haren vandaan naar de gele ogen. Helder en oprecht keken zij haar aan. Niks van wat die vrouw zei was gelogen. Er was geen greintje spot te zien, het gezicht stond vast op bezorgd en vragend.
Denise schudde haar haren verder voor haar ogen. Haar hoofd stond naar beneden gebogen. Wilde zij de waarheid niet zien, dat mensen niet te vertrouwen waren? Het kon toch niet zijn... nee het was niet zo. Emily was ook een mens. Emily was een goed persoon. En zoals Emily waren er veel andere goede mensen. Die paar die haar oom en tante vermoorden hoorden daar niet bij. Het enige wat zij met elkaar gemeen hadden was het mens zijn. Er waren ook slechte aardlingen zat.
'En jouw ouders, mensen nietwaar? Lieten jou achter zodra zij wisten wat jij was'
Nu hield Denise het niet langer. Ze bracht haar ogen omhoog, kneep haar ogen fijn, zodat het vuur er uit kon schieten. 'Dat zijn mijn ouders niet! Mijn echte ouders zijn die van Rune! Dat die mensen die mij ter wereld hebben gebracht niet wisten hoe zij voor mij zorgden heeft hier niks mee te maken!'
'Natuurlijk, natuurlijk. Wat ik mij af vraag, heb jij wel goed in mijn beker gekeken voordat jij er uit dronk?'
Wat was dat nou weer voor een vraag? Nee, ze had gewoon gezien dat het water was. Meer hoefde zij niet te weten.
'Wil je nog eens kijken?', vroeg de naga triggerend. Om haar woorden kracht bij te zetten, toverde zij de beker tevoorschijn.
'Wat moet ik zien?'
'Alles wat jij maar wilt. Dit water komt van mijn wereld. In mijn wereld ligt de toekomst, althans, een mogelijke toekomst. Ik ken de toekomst en welke effecten jij er op kunt hebben. Wil jij niet weten hoe goed de normale mens het wel niet met aardlingen zoals jou voor heeft in de toekomst?', vroeg de dame spottend.
Denise kneep haar ogen dicht.
'Oh, heb jij geen vertrouwen in dat zij goed zijn?'
'Ik heb geen bevestiging nodig!', schreeuwde Denise brutaal. Desondanks bleef de naga kalm.
'Ah, oke, vooruit. Nu om jouw volk te redden is er maar een klein offer nodig'
Was die naga serieus? Konden de mensen echt van plan zijn haar hele volk om te brengen? Betekende dit dat Falco omgebracht moest worden om Rune en Olivier te redden? Diep van binnen wist Denise dat zij deze verantwoordelijkheid niet kon dragen, geen van beide kanten op.

Genoeg, bromde Le Fay. De oude man had lang genoeg de jonge aardlinge zien twijfelen. Zij had haar tijd gehad. 'Ze krijgt niks meer tot zij dat hart op heeft gegeten!'
De naga keek hem nog een keer waarschuwend aan. Maar het was zijn keuze. Zij had alles gedaan om iedereen eerlijk voor te lichten over hun kansen. Nu zat haar taak er op. Als hij niet wilde luisteren, mocht hij het zelf uit zoeken. Ze bleef nog even in een hoek staan, met haar armen over elkaar geslagen.
'Darrin, breng de uilenspreker hier'
Darrin wilde al gaan, maar het kon zijn vader niet snel genoeg gaan.
'Nu!', bromde hij, alsof het zijn laatste kans was.
HIj greep Denise bij de nek. Een pijnlijke prikkel die door haar rug schoot dwong haar op haar knieën. Toen zij weer op keek spiegelde Falco haar.
'Sorry Falco', fluisterde Denise; 'Ik heb alles geprobeerd'
Ze was te zwak, ze voelde hoe zij bezweek. Falco was er even erg aan toe. Als nu iemand zijn hart bonkend en wel haar mond in duwde, had zij niet eens de kracht het uit te spuwen en hij niet de krahct zich te verzetten. Beiden waren eigenlijk al dood.