Proloog

Soms denk ik terug aan vroeger. Vroeger, toen het leven nog zorgeloos was. Het was nog maar een paar jaar geleden, hoogstens vijf, maar ik mis het nu al en ik zou niets liever willen dan teruggaan. De tijd terugspoelen tot aan het momnet dat we nog beste vrienden waren.

En nu? Nu heb ik geen idee. Zijn we nog vrienden? Ik heb hem al en hele tijd niet gezien, misschien al driekwart jaar niet, maar tijdens die zeldzame ontmoetingen lijkt alles weer als vroeger. Het erge is dat het nergens voor nodig is. Hij woont een paar straten verderop, ik zou er zo naartoe kunnen lopen, als ik dat zou durven.
Het lijkt alsof hij niet bestaat. Nooit kom ik hem tegen onderweg naar school, en als ik langs zijn huis fiets zijn de lichten uit. Het enige teken van zijn leven is dat mijn zus hem vaak ziet, omdat die in de stad naar school gaat. En naartuurlijk de schaarse events en open dagen, wanneer hij opeens achter me opduikt en ik van de zenuwen iets zeg waar ik later spijt van krijg. Het zit me achterna, hij kan tenslotte overal zijn. Zelfs als ik thuis ben, denk ik dat hij elk moment voor me kan staan en dus bereid ik me altijd voor op wat ik ga zeggen. Elke seconde van de dag denk ik aan onze gesprekken die er niet zijn, aan de romantische gebaren die hij niet maakt, want hij is er niet, tenminste niet echt. Terwijl ik me in mijn hoofd uithuil op zijn schouder, zit hij thuis, huiswerk te maken. Of misschien heeft hij wel een vriendin, weet ik veel. Ik zou niet weten wat er omgaat in zijn leven. We zitten vast.