Chapter 46

Het duurde niet lang voordat ik in de verte het meer zag waar ik Danny eerder had ontmoet. Opgelucht haalde ik adem, ik had de goede weg gekozen. Ik had geluisterd naar mijn intuïtie, en dat zou je altijd op het juiste pad brengen. Dat vertelde mijn moeder me altijd. Een brok vormde zich in mijn keel. Nee, niet nu! Dacht ik bij mezelf. Ik wou niet huilen. Met een branderig gevoel in mijn keel door het inhouden van het huilen, slikte ik mijn tranen in. “Mirza . Fijn dat je er bent. Ik miste je.” Danny kwam met grote passen op me aanlopen. Iedere pas die hij nam zorgde ervoor dat ik nog zenuwachtiger werd. Ook al kende ik Danny al erg lang, nog steeds haalde hij het zweverige gevoel in me naar boven als hij me aankeek. Hij reikte zijn hand naar me uit. Ik snapte de hint en pakte hem vast. Zijn hand voelde warm aan, vertrouwd. Mijn zorgen over mijn moeder verdwenen meteen. Hij haalde altijd het negatieve uit me. Als ik zou zeggen dat hij degene is die me gelukkig maakt, zou dat ook nog echt zo zijn. Hij kon me afleiden en me een heerlijk gevoel bezorgen. Hand in hand liepen we verder. “Heb je er zin in ?” Een opgewekte stem vulde de leegte in mijn hoofd. “ Zeker.” Naar mijn gevoel klonk dit iets te vrolijk. Het bloed voelde ik al naar boven stijgen waardoor ik me nog ongemakkelijker voelde. Naar mijn gevoelens zag ik eruit als een vuur rode tomaat. Gelukkig zei Danny niks. Met zijn duim begon hij zachtjes over mijn handpalm heen te strelen. Iedere aanraking deed me doen beseffen dat ik heel erg veel van hem hield. Zijn aanrakingen maakte dat ik voelde alsof er vuurwerk in me brandde. Ik wou het uitschreeuwen, uitschreeuwen van geluk. Maar ik besloot dat maar niet te doen. “Ogen dicht doen nu. Je mag het nog even niet zien.” Zijn stem golfde door mijn hoofd en maakte me opnieuw rustig van binnen. Voorzichtig liet hij mijn hand los zodat dat hij achter me kon staan. “Niet bang zijn.” Zachtjes hoorde ik hem in mijn oor fluisteren wat me deed beven. Zijn handen legde hij voorzichtig op mijn ogen. Langzaam doofde het licht en zag ik niks meer. Maar dat was niet erg, Danny was bij me. Ik voelde dat hij dicht achter me stond. “Nu gaan we een stukje lopen. Ik zal zorgen dat je nergens tegen aanloopt, vertrouw me maar.” Zijn stem klonk zo fijn, zo vertrouwd. Hij gaf me een zacht duwtje in mijn rug wat ik opvatte als teken dat ik moest gaan lopen. Zachtjes stuurde hij me aan mijn schouders de juiste kant op. Hij behandelde me alsof ik breekbaar was. Dat beviel me wel, hij zorgde voor me. Als het erop neer kwam was ik breekbaar, net zoals iedereen. Van binnen maar ook van buiten.