8

Die avond nadat we alles aan Boyd hadden verteld zitten we nu te eten. De sfeer is gezellig maar ook awkward. Soms kijkt Boyd me doordringend aan en soms kijk ik stiekem even opzij naar hem. Hij is ook zo vreselijk knap. Dat ik dat nu pas besef. Tjez en Boyd hebben verder de hele tijd het woord. Ik voel me echt om mijn gemak bij hun. "Ik ga even roken." meld Tjez voordat hij naar buiten stapt. Even blijft er een ongemakkelijke stilte hangen tussen Boyd en mij, maar al snel neemt Boyd het woord. "Britty, we moeten echt praten." Zegt hij serieus. Onee, daar komt het, Boyd wilt me niet, het was een grote fout van hem. Ik wil het niet horen. "Ik weet het Boyd, ik snap dat het een grote fout was, maar laten we het gewoon vergeten." spreek ik snel. Voordat Boyd het kan zeggen. Boyd kijkt me vol verbazing aan. "Maar.." stamelt hij met grote ogen. Doordringend kijk ik hem aan. "Maar wat?" "Het was geen fout" fluistert hij. Een steek schiet door mijn maag. Gemengde gevoelens komen in me op. "Maar, waarom zei je dan dat je het niet kon?" vraag ik ongeloofwaardig. "Ik kan die gevoelens niet aan." legt hij uit. "Ik heb tijd nodig om na te denken, maar snap dat het geen fout was Britty!" Ik knik dat ik het begrijp, maar eigenlijk snap ik er niks van. "Brrr, het is koud buiten!" jammert Tjez die weer binnen komt gelopen. Boyd glimlacht en doet meteen alsof er niks gebeurt is. Verward laat hij me zo zitten. "Ik ga zo naar huis, voordat het nog kouder wordt. Ga je mee Britty, of blijf je hier nog?" vraagt Tjez. Ik knik en sta op. "Nou, zo snel hoeft nou ook weer niet hoor." grapt Tjez. Een waterige glimlach tovert op mijn gezicht.

"Wat heeft Boyd gezegd?" vraagt Tjez meteen als we op de fiets zitten. "Dat hij tijd nodig had." vertel ik hem ongemakkelijk. Meer kan ik er ook niet overzeggen, want ik snap er niks van. "Begrijpelijk" knikt Tjez. Meteen om op een ander onderwerp over te gaan begint Tjez over Lana. Pas als we bij mijn huis aankomen stopt hij met praten. Ik heb vol aandacht geluisterd naar zijn verhaal. Ze passen goed bij elkaar. Ik geef Tjez een knuffel en loop naar binnen. Het is ondertussen al half negen en al aardig donker buiten. "Britt!" roept Ruben vrolijk als ik binnen kom gelopen. Verbaasd kijk ik op. "Moet jij nog niet naar bed?" vraag ik hem. "Waar is papa?" vraag ik snel daarna als ik opmerk dat ik mijn vader nergens zien. "Ik weet eigenlijk niet waar papa is." reageert hij kalm. "Zal ik je even naar bed brengen dan?" stel ik voor. "Nee, ik wil nog niet naar bed." protesteert hij. Ik kijk bedenkelijk. "Oke, je mag nog eventjes wachten dan, maar 9 uur ga je wel naar bed." Hij knikt blij en nestelt zich weer op de bank. Arme Ruben, papa laat hem gewoon alleen thuis. Ik pak mijn laptop en nestel me ook de bank. Ruben gaapt vermoeid. Het duurt vast niet lang meer voordat die in slaap valt. Ik check even twitter en Facebook en zie dat het dan al 9 uur is. Ik kijk naar Ruben die al op de bank ligt te slapen. Ik weet niet of ik hem ga houden als ik hem naar boven til. Ik pak mijn telefoon en toets mijn vaders nummer in. Al snel krijg ik de voicemail. "Verdomme" vloek ik zachtjes. Mijn mobiel krijgt een sms-toon.

Papa:
Hee meis,
Ik kan even niet opnemen, we zitten bij een voorstelling.
Het zal dus ook wel laat worden.
X pap.

Boos leg ik mijn laptop aan de kant en til ik Ruben op en leg hem in zijn bed.