Chapter 42 ~~ Rabbit underwear..

Ik word wakker met een glimlach op mijn gezicht, een rest van een paar tranen en teleurstelling. Wat voor een rare combinatie dit ook mag zijn. Ergens ben ik blij, omdat ik nog even een herinneren aan Cedric heb gehad. Ik ben verdrietig, omdat mijn beste vriend niet meer terug zal komen, nooit meer en ik zo goed begrijp hoe Cho zich moet voelen, die zijn vriendinnetje was. Desondanks kende zij hem minder lang als mij. We waren er voor elkaar vanaf de eerste dag dat we elkaar ontmoette, wat al vóór Hogwarts is geweest. Ik ken hem al mijn hele leven en mijn gevoel zegt me dat ik een stukje van mijn hart mis. Een stuk van mijn leven, dat altijd opgevuld werd door Cedric. Natuurlijk heb ik de rest nog, maar Cedric was zo lang aan mijn zijde, dat het gek en vooral onnatuurlijk voelt dat hij dat nu niet meer is. Daar bovenop ben ik teleurgesteld, in mijn droom had ik mijn zicht nog, dat nu verdwenen is. Duisternis overspoeld, terwijl alle geluiden in alle volle hevigheid er nog zijn, alle geuren. Ik ben blij dat die er zijn, maar ik zou zo graag kleuren willen zien. Ik zou het graf van Cedric willen zien, hoe zijn naam in de steen gekerfd staat, wat voor een bloemen er liggen, welke kleur deze hebben, wat voor een soorten het zijn. Het zou van alles kunnen zijn. Rozen, viooltjes, vergeet-me-nietjes, alles. Vergeten zal ik niet, nooit. Ik wrijf over mijn gezicht, slaak een diepe zucht. Ergens hoop ik dat Fred en George nog niet wakker zijn, ergens ook weer van wel, zodat ze me kunnen omhelzen, me kunnen troosten.

Uiteindelijk wurm ik me dan langzaam toch maar tussen de twee lichamen uit. Ga op zoek naar mijn stok, om vervolgens op zoek te gaan naar mijn hutkoffer. Ik vind deze echt met een redelijk gemak. Ik klap hem voorzichtig open, om er maar gewoon een spijkerbroek en een shirtje uit te trekken. Tenminste, ik vermoed dat het een spijkerbroek is. Aangezien ik vermoed dat de tweeling nog diep in slaap is, aangezien de een lichtelijk snurkt, besluit ik niet de moeite te nemen om de badkamer op te zoeken. Ik hijs me net in mijn spijkerbroek, als ik gelach hoor.
'Mooi uitzicht Zoey,' klinkt er lachend vanaf de andere kant van de kamer.
Ik hijs mezelf eerst in mijn broek, voordat ik me omdraai om met mijn ogen te rollen.
'Shut up,' werp ik een van de tweeling toe, waarna ik mijn t-shirt over mijn hoofd heen trek. 'Nou, opstaan jullie lazy bastards! Hoop te doen vandaag, hup, hup!'
Zeurend als twee ouwe mannetjes die hebben verloren met bingo, komen ze dan toch uit bed. 'Ach, niet zo aanstellen,' roep ik ze toe, waarna ikzelf naar beneden toe ga. Ik hoor ze nog iets mompelen over; "Fantiek in de ochtend" en "gelukkig dat ze niet kan zien dat ik mijn konijnenonderbroek aan heb" waarop de ander begint te lachen. Hoofdschuddend open ik de deur naar de keuken, waar ik al enthousiast begroet word door de rest van de familie.
'Ik heb de twee ouwe zeurpieten ook al uit bed getrapt, hoor,' zeg ik lachend, terwijl mijn hand het broodje omklemt dat in mijn handen wordt gedrukt.
'Mooi zo, anders worden ze nog lui,' zegt Ginny naast me, die de slappe lach heeft. Ik durf te wedden dat ze voor zich ziet hoe de tweeling op me heeft gemopperd. 'Is het grappig?' Vraag ik haar met volle mond. Mijn ouders zouden me waarschijnlijk op de vingers hebben getikt, dat ik niet met volle mond moet praten, maar hier wordt er niets van gezegd. Ach ja, ze zijn Ron gewend.
'Ja, heel erg,' klink het uiterst serieus vanaf haar kant. Waaronder valt dat ze met moeite haar lachen in probeert te houden, wat haar echter niet goed lukt.
'Fred en George die door een meisje uit bed worden geschopt. Je moet toegeven dat dat echt hilarisch is.'
Ik maak een instemmend geluidje, omdat ik moet toegeven dat dat eigenlijk super grappig is. Als de tweeling dan uiteindelijk mopperend al beneden kom, komen Ginny en ik dan ook niet meer. Terwijl de Tweeling maar blijft mopperen over het tijdstip en we alleen maar nog harder moeten lachen.