5. Smile

Tom

Dagen gingen snel voorbij. We waren al twee weken verder. Ik groeide dichter naar Bill toe, hoewel hij zeer gesloten is. Het was vrijdag. Vrijdag middag om precies te zijn. Bill en ik mochten naar buiten tijdens de middags pauze. Rechtover her kerkhof was er een grasplein, omgeven door bomen. Tijdens de zomer zaten alle laatstejaars hier te zonnen. Maar tijdens de winter was er niemand. Alleen wij. Bill at nooit. Hij zei dat hij maar twee keer op een dag eet. ’s Morgens en ’s avonds. Nooit over de middag. Ik heb in een korte tijd veel broodjes Tropical met sneeuw gegeten. Bill kon het niet laten sneeuwballen naar mij te gooien terwijl ik at. Deze keer is het anders. We zitten tegen een boom aan, op een zeil zodat onze kleren niet zouden nat worden. Hij kruipt dicht tegen me aan. Dat is de eerste keer dat hij dat doet. Ik voel me er was ongemakkelijk bij. “Euh…” Ik bracht niet veel meer uit. Zijn donkere ogen brachten me van de wijs. Voor een keer toont hij emotie, en ik zou dat stoppen? Nee. “Nee, niks” zei ik zachter. Misschien heeft hij wat nood aan affectie? Hij ziet er eigenlijk heel triest uit, vertelt nooit iets tegen zijn zus…

“Wil je bij me thuiskomen vanavond? Of uitgaan?”

Hij kijkt mij verbaast aan. Hij knikt uiteindelijk. “Ik wou al lang eens naar de cinema gaan.”

Ik glimlach. “Is goed. Blijf je dan nog even bij mij thuis? We kunnen gamen?”

Bill denkt na. Knikt opnieuw. Ik zie dat hij breed glimlacht. Ik dacht wel dat ik er goed aan zou doen! Hij leunt zijn hoofd tegen de boom aan, tegelijk leunt hij ook op mijn schouder. Misschien toevallig. Maar het voelt.. Goed. Verkeerd maar goed. Het voelt alsof er een opstand gebeurt vanbinnen. Mixed feelings. Mijn gsm trilde in mijn broekzak. Tijd om naar school te gaan. Ik zette mijn alarm aan. We kwamen een paar keer te laat, een paar keer net op tijd. Bill stond op, hielp me recht. We verstopten het zeil opnieuw wat verder tussen de bomen. “Kom. Straks zijn we weer te laat” Lach ik.
Ik kan eindelijk mijn pet aanhouden tijdens de winter. Behalve in de les. Bill lacht me toe. Alsof hij weet waar ik aan denk.

“Wat?” Grinnik ik.

Hij schud zijn hoofd. “Niks. Je ziet er blij uit.”

Ik knik met een tevreden lach. “Hey, euh… Ga je eerst naar huis of kom je gelijk met me mee naar huis?”

Bill denkt na, diep, voor hij zijn schouders optrekt. “Ik heb thuis niks nodig.”

Ik snap de onrechtstreekse betekenis. “Goed!”