Chapter 41 ~~ Dreams..
Dit is een droom, zoals de titel van het hoofdstukje eigenlijk al zegt en het wijst vanzelf, maar alsnog!
Whoopdiedooo, ik heb weer inspiratieee
Dus ik had nog 3 of 4 hoofdstukje op voorraad, maar die voorraad ga ik nu weer lekker aanvullen
Whooopdiedoooooo
I hope ya like iittt
En, hoe was jullie kerst? Beetje leuk gehad?
Hij heeft zijn armen stevig om me heen geslagen, mijn hoofd rust op zijn borst die langzaam op en neer gaat. Starend over het meer, waar de tentakels van de reuzeinktvis zo af en toe boven het water oppervlak uitsteken. Ik glimlach voorzichtig, mezelf iets verplaatsend om nog wat dichter tegen hem aan te leunen. Dit moment zou ik best wel willen houden, zou voor altijd mogen blijven. De tijd zou stil mogen staan. Ik zou wel voor altijd op deze plek willen blijven. Ik heb niet de behoefte verder te gaan, na te moeten denken over wat hem nog te wachten staat. Wat ons misschien nog wel te wachten staat, misschien zal ik hem moeten zien lijden, misschien ook niet. Ik hoop natuurlijk op het laatste, maar niets is zeker op dit moment. Ik wil hem geen pijn zien lijden, ik wil niet zien hoe hij afbrokkelt, van binnenuit langzaam wordt opgevreten van schuldgevoel, omdat hij ons dit laat doorstaan. We hebben hem duidelijk gemaakt dat hij het moet doen als hij dat wilt, als hij daar voor is. En dat is hij, dat heeft hij mij zelf op het hart gedrukt, dus wie ben ik om hem tegen te houden? Ik hou ziels veel van hem, dus ik mag hem zijn dromen niet ontnemen, dat kan ik niet eens. Hij is mijn beste vriend en ook niet meer dan dat, ook al denken heel veel mensen dat we meer zijn dan dat. Aan hoe we met elkaar om gaan, maar hij is als familie voor me en ik weet niet wat ik zonder hem zou moeten. Hij is de eerste die de stilte verbreekt. Ik zou het niet erg vinden als hij nog stil zou blijven, maar ik vind het ook prima dat hij praat. Het is prettig om naar hem te luisteren, of te praten terwijl hij luistert, gesprekken te hebben.
'Het is mooi hier,' fluistert hij zachtjes, zijn adem kietelt over mijn gezicht.
'Ja, dat is het zeker,' fluister ik terug. Zijn vingers strijken een verdwaalde pluk van mijn rode haar aan de kant. Daar blijft het niet bij en hij woelt ze dan door elkaar heen.
'Ced!' Roep ik naar hem uit, 'je weet dat je niet aan mijn haar moeten komen, dude.'
Ik draai me om en woel dan door zijn krullerige, donkerblonde haar heen. Zijn blauwe ogen ontmoeten mijn groene en lachend steek ik mijn tong naar hem uit, waarna ik een hand door mijn haar haal.
'Je weet dat ik nu vind dat je behoorlijk ijdel bezig bent?' Vraagt hij aan me.
'Ja, dat weet ik donders goed, maar jij weet net zo goed als ik dat ik me daar helemaal niets van aantrek.'
'Dat klopt ja, jammer genoeg.'
'Daarboven op wil ik je er nog even op wijzen dat jij ongeveer net zo erg bent.'
Verontwaardigd kijkt hij me aan. 'Nou ja, zeg! Ik ben het daar nou niet mee eens!'
'Ja, dat zou ik ook zeggen. Zeker als ik weet dat ik zelfs net zo erg ben. Ik zou dat ook ontkennen.'
Lachend kijkt hij me aan. 'Jij! Jij, gaat er aan jongedame!'
'Pardon?' Roep ik verontwaardigd, waarna ik me los wurm uit zijn omhelzing en het op een lopen zet. Ik hoor al snel de vlugge, maar lichte tred van Cedric achter me, zo blijft hij wel tenminste in vorm voor de volgende opdracht. Het spijtige ervan is dat hij me daardoor al snel weer inhaalt. Zijn sterke armen tillen me al op, gooien me over zijn schouders.
'Nou!' Brul ik ontevreden, spartelend in zijn armen.
'Ik zei het je nog,' fluistert Cedric dan, waarna hij me, nog over zijn schouder heen, naar binnen toe draagt.
'Het is mooi hier,' fluistert hij zachtjes, zijn adem kietelt over mijn gezicht.
'Ja, dat is het zeker,' fluister ik terug. Zijn vingers strijken een verdwaalde pluk van mijn rode haar aan de kant. Daar blijft het niet bij en hij woelt ze dan door elkaar heen.
'Ced!' Roep ik naar hem uit, 'je weet dat je niet aan mijn haar moeten komen, dude.'
Ik draai me om en woel dan door zijn krullerige, donkerblonde haar heen. Zijn blauwe ogen ontmoeten mijn groene en lachend steek ik mijn tong naar hem uit, waarna ik een hand door mijn haar haal.
'Je weet dat ik nu vind dat je behoorlijk ijdel bezig bent?' Vraagt hij aan me.
'Ja, dat weet ik donders goed, maar jij weet net zo goed als ik dat ik me daar helemaal niets van aantrek.'
'Dat klopt ja, jammer genoeg.'
'Daarboven op wil ik je er nog even op wijzen dat jij ongeveer net zo erg bent.'
Verontwaardigd kijkt hij me aan. 'Nou ja, zeg! Ik ben het daar nou niet mee eens!'
'Ja, dat zou ik ook zeggen. Zeker als ik weet dat ik zelfs net zo erg ben. Ik zou dat ook ontkennen.'
Lachend kijkt hij me aan. 'Jij! Jij, gaat er aan jongedame!'
'Pardon?' Roep ik verontwaardigd, waarna ik me los wurm uit zijn omhelzing en het op een lopen zet. Ik hoor al snel de vlugge, maar lichte tred van Cedric achter me, zo blijft hij wel tenminste in vorm voor de volgende opdracht. Het spijtige ervan is dat hij me daardoor al snel weer inhaalt. Zijn sterke armen tillen me al op, gooien me over zijn schouders.
'Nou!' Brul ik ontevreden, spartelend in zijn armen.
'Ik zei het je nog,' fluistert Cedric dan, waarna hij me, nog over zijn schouder heen, naar binnen toe draagt.
Reageer (3)
oeh en snel verder
1 decennium geledenalweer mooi
1 decennium geledensuper snel verder Xx
1 decennium geleden