8 maand later

(vanuit Daan)

We zijn inmiddels een 8 maanden verder en ik ben voor mijn examens geslaagd. Na de vakantie ga ik in Amsterdam naar de hoge muziek school. Hier leer ik dan allerlei dingen waardoor onze muziek nog beter word. Maar eerst ga ik vieren dat ik geslaagd ben en vakantie houden. Ik pak mijn jas van de kapstok en loop richting de plek waar ik met mijn vrienden afgesproken heb. Wanneer ik daar aan kom zie ik dat iedereen er al is. Heeeee Daan hoe is het? vraagt Tim opgewekt. Ik grinnik ja wel goed, met jou? Ja prima. Hij slaat een arm om Sophie heen, wij zijn samen zegt hij trots. Wauw gefeliciteerd, ik dacht dat jullie altijd om elkaar heen bleven lopen. Ach ja soms moet je niet te veel denken he zegt Tim. Mijn gezicht betrekt, als ik nou niet te veel gedacht had waren ik en Emma nog bij elkaar. Tim kijkt me geërgerd aan, 'jij moet die Emma echt gaan vergeten man. Zij is waarschijnlijk al lang door gegaan met haar leven doe dat dan ook.' Ik knik, misschien heeft Tim gelijk. Verschillende keren heb ik geprobeerd om met Emma in contact te komen om het uit te leggen. Maar ze reageert niet op mijn berichtjes en wanneer ik bij hun thuis ben voor Mike zorgt ze er wel voor dat ze er niet is. Rein zei juist dat dit positief was, dat ze de confrontatie nog niet aankon en nog om me geeft maar langzamerhand begin ik toch ook echt de moet op te geven. Ik loop achter Tim, Sophie en de rest aan richting het cafe. Vanavond gaan we gewoon feesten en niet te veel aan Emma denken.

De volgende ochtend word ik wakker van mijn wekker. Meteen ernaar verschijnt mijn vader in de deuropening. Daan je moet eruit. Ik draai me om richting de deur. Jaja I know richting Amsterdam. Mijn hoofd doet nog behoorlijk zeer van de drank van gister en een misselijk gevoel komt in me op. Ik strompel richting de badkamer waar ik 2 paracetamol tabletjes in een glas doe en opdrink. Ik kleed me aan, ontbijt snel en spring dan bij mijn vader in de auto. Ik hoop toch echt dat ik me straks beter ga voelen.