A ranger/traitor 172

“De zon gaat zo onder. We kunnen eraan beginnen,” zei Arnaut. Halt reageerde niet. “Halt?” Arnaut liep naar hem toe. De oude jager staarde in de verte. In zijn vuist hield hij een zilveren eikenblad geklemd.
“Will had hier bij moeten zijn.” Arnaut schudde zijn hoofd.
“Zelfs als er niets gebeurd was, had Will naar Skandia gegaan. Waarschijnlijk meteen nadat hij terugkwam van Noordam.”
“Waarom moest hij zijn zilveren eikenblad dan achterlaten?” Arnaut glimlachte triest.
“Dat zou jij toch moeten weten? Hij kon niet als grijze jager een gevangene bevrijden en naar het buitenland gaan zonder dat hij daar orders voor had gekregen. Maar hij zou Miko nooit in de steek gelaten hebben. Wees blij dat hij zich niet lazarus heeft gezopen en de koning beledigt.” Halt gaf geen antwoord. “Vertrouw op Will. Hij sluipt Skandia binnen, schiet de nieuwe oberjarl neer, regelt een waardige opvolger voor Erak en komt dan terug, klaar voor het dagelijkse bespioneer en gesluip, waar jullie zo dol op zijn en dan kun jij hem zijn eikenblad teruggeven.”
“Dat moet hij eerst terugkomen.” Zoveel negativiteit was Arnaut niet gewoon van Halt, van geen enkele grijze jager trouwens.
“Kom op Halt. Hij is toch al eens teruggekomen? En toen was hij nog maar een leerling. Nu is hij een volleerd jager. Een van de beste die er is en hij heeft Miko nog. Zeg eens, is er iemand anders die we beter naar Skandia hadden kunnen sturen dan Will?” “Nee, natuurlijk niet. Als er iemand is die dat klusje klaren kan is het Will. Will en Miko.”
“Zo is het. Stop dus maar met dat getob en laat ons wat Skandiërtjes bang maken.” Ondanks zijn opgewekte woorden, maakte Arnaut zich wel degelijk zorgen om zijn vriend, maar hij was praktisch ingesteld. Will had niets aan hun zorgen, dus probeerde hij zo goed mogelijk door te gaan met de orde van de dag.