2. Snow

Het was een verschrikkelijke dag. Koud, donker,… De zon was onder aan het gaan. Een volgende winterse nacht. Een zucht verlaat mijn lippen wanneer ik de poort uit ga. Eindelijk kan ik weer mijn pet op zetten. Ik haal mijn dreadlocks door het gat dat ik knipte in mijn cap. Anders zou het onmogelijk zijn voor mij om het aan te houden. Ik haal mijn sigaretten uit mijn rugzak. Dat heb ik wel verdiend na zo een lange dag. Er is helemaal niemand die me opwacht. Ik weet niet waar mijn vrienden zijn gebleven. Het boeit me ook niet echt. Terwijl ik mijn aansteker uit mijn broekzak haal, wandel ik verder richting het kerkhof. Het ligt vlak naast school, omgeven door een grijze, kille muur die al het levende buiten houdt.

“Shit,” mompel ik met mijn sigaret tussen mijn lippen. Na tig keren een poging te hebben ondernomen om ook maar één vlammetje uit mijn aansteker te krijgen, geef ik het op. Plots hoor ik het kleine maar bekende geluid van het ontsteken van vuur. Naast mij staat Bill. Zomaar uit het niets. Hij houdt zijn vuur op zonder ook maar iets te zeggen. Zijn ogen zijn niet zwart zoals ik voorheen dacht. Ze zijn ook niet zomaar bruin. Ze zijn… “Nou?” Ik word uit mijn dagdroom gesleurd. “Hm? Oh…” Ik hou het uiteinde in de vlam en haal diep adem. Ik kijk hem de hele tijd in zijn ogen. Bill laat mijn kijkers ook niet los. Ik heb zelf niet door dat we in het midden van het kerkhof staan. Ik kwam hier elke avond huiswerk maken toen ik jonger was. De vijfde zerk op de zevende rij. Altijd met rode rozen gedecoreerd. Echte rozen, van die mooie grote. Ik kom hier nog steeds. Maar niet om huiswerk te maken. Dat doe ik al lang niet meer. Ik kom hier gewoon nadenken. Er is veel wat ik niet kwijt kan tegen anderen.

Bill draait zich om en wandelt weg. Zonder ook maar een tweede woord aan mij te verspillen. “Dank je.” Ik wacht op enige reactie. Hij kijkt mij strak aan voor hij zijn mond opent. Hij denkt lang na over zijn woorden, dat zie ik. “Ze wachten op me,” zegt hij zacht. Zacht zoals de sneeuw die in zijn zwarte haren valt. Het was hier muisstil. De sneeuw vulde onze sporen op die we voorheen hadden gemaakt. Iedereen had de school al verlaten. Zelf geen deur die dichtsloeg, was te horen. Ik kijk even voorbij de jongen. Er staat een zwarte Rolls Royce met zilveren afwerkingen aan het eind van het stenen pad. Net zoals Bills kledingstijl. Zilver en zwart. Ik glimlach en knik. “Tot morgen?” Bill knikt en draait zich weer om. Hij ziet er niet echt bepaald het type ‘rijke snob’ uit. Ik trek van mijn sigaret. Terwijl ik de rook uitadem, vertroebelt het mijn zicht. Voor ik het besef is de RR weggereden. Ik sla een diepe zucht en keer me om, richting het graf waar mijn vader begraven ligt.