14.

De volgende dag sta ik met een naar gevoel in mijn maag op. Vandaag moeten we aan de spelmakers laten zien hoe goed we kunnen vechten in een privésessie. Ik heb echt geen idee wat ik moet laten zien. Want wat kan ik nou eigenlijk? Ik kan zelfs de drietand waar ik al jaren mee werk niet als wapen gebruiken. En wat blijft er dan over? Tja, ik kan vissen. Een visnet knopen. En op zich kan ik wel snel lopen, maar daar win ik de spelen echt niet mee.
Met alle tributen zitten we naast elkaar op een rij. Als eerste wordt Pearl naar binnen geroepen om aan de spelmakers te laten zien wat ze kan. Matthew zit naast me, maar zegt niets. Ik heb ook geen zin om te praten. Sommige tributen fluisteren zachtjes tegen elkaar, maar de meesten staren net als ik zonder iets te zeggen voor zich uit.
Plotseling wordt de stilte doorbroken door Sky, die me naar de hoek van de kamer leidt. Sommige tributen kijken verbaasd op, maar durven niets te doen. Ik voel me verlamd van angst als ik in zijn donkere ogen kijk. Hij zorgt ervoor dat alleen ik zijn woorden kan horen. Toch gaan zijn woorden als messteken door me heen.
'Geef me één goede reden om jou als bondgenoot te willen. Je kan niet vechten, niets. Het is beter als je gewoon bij het bloedbad sterft.'
De rillingen glijden over mijn rug. Ik probeer verwoed een weerwoord te bedenken.
'Je hebt me wel nodig.' zeg ik, maar ik kan niet voorkomen dat mijn stem trilt. 'Ik kan vissen en voor eten zorgen. Anders verhongeren jij en Pearl.'
Sky houdt zijn gezicht strak, en ik kijk hem gespannen aan. Ik probeer hem zo zelfverzekerd mogelijk aan te kijken, maar dat lukt niet zo goed als ik gehoopt had. Dan knikt hij uiteindelijk. 'Dan hebben we een deal, maar als je dit verpest...'
Ik schudt zijn hand en knik. Ik weet precies wat hij bedoelt met verpesten. Als ik dit goed doe, is er niets aan de hand. Maar als ik mijn enige taak, voor eten zorgen, niet kan volbrengen, weet ik wat me te wachten staat. Waarschijnlijk zou Sky het persoonlijk willen doen. Mij vermoorden.
Dan wordt hij weggeroepen en loop ik onvast weer terug naar mijn plek naast Matthew.
'Wat was dat?' vraagt hij verbaasd. Hij heeft het gesprek natuurlijk met zijn ogen gevolgd, maar niets kunnen horen.
'We, nou ja ik, dus jij waarschijnlijk ook, hebben een bondgenootschap.'
Matthew schudt even zijn hoofd van verbazing. 'Het zag er niet uit als een gezellig bondgenotengesprek.'
'Ik heb ook nooit gezegd dat het gezellig was.' is mijn korte antwoord.
'Oh, zo.' begrijpt Matthew, wanneer hij de angst in mijn ogen ziet.

Al vrij snel wordt mijn naam genoemd en langzaam loop ik de grote deuren door. Ik slik even en maak een lichte buiging voor de spelmakers.
'Annie Cresta, district 4.' zeg ik met luide stem.
Dan loop ik langzaam naar het knopenonderdeel en begin aan het vlechten van een net. Ik doe het op de automatische piloot en kijk ondertussen naar de spelmakers. De meesten staren een beetje verveeld voor zich uit, dit is nou niet het spectaculairste wat ze ooit hebben gezien. Ik besef dat als ik indruk op ze wil maken, ik goed moet kunnen vechten. Of iets bijzonders laten zien.
In mijn hoofd ontstaat een plan dat ik maar ter plekke uitvoer. Ik heb geen idee of het een goed idee is, maar het is in elk geval iets. Zodra ik klaar ben met vlechten, klim ik met het net in mijn handen zo snel mogelijk één van de krachttoestellen op. Normaal is de bedoeling van het toestel dat je naar de overkant moet komen door twee ringen steeds een stapje naar voren te plaatsen, terwijl je gewicht steeds aan je armen hangt. Maar ik heb een ander plan. In plaats van de ringen te gebruiken, gooi in het net over de de twee balken en gebruik het net als een loopbrug. Het is niet heel stevig en ik ben elk moment bang dat het touw zal bezwijken onder mijn gewicht, maar het blijft hangen. De spelmakers kijken me met blikken aan van onbegrip en verbazing. Ze begrijpen niet wat ik aan het doen ben. Ik zelf ook niet trouwens.
Aan het einde van het net laat ik me zakken en klim over op het volgende toestel. Zonder de vloer aan te raken, ga ik alle toestellen over. Totdat ik uiteindelijk bij de drietand kom. Ik weet dat als ik een goed cijfer wil, ik dit toch moet laten zien. Voorzichtig pak ik een drietand, terwijl ik nog steeds niet op de grond gekomen ben. Ik balanceer over het randje van de stellage waar de drietanden op staan en begin te twijfelen. Moet ik op de grond gaan staan en gewoon met mijn drietand wat tegen de oefenpoppen aanslaan? Ik heb geen idee hoe dat moet en waarschijnlijk lukt dat me ook niet. Vertwijfeld blijft ik op het randje van de stellage staan.
Dan denk ik weer aan de training. Toen ik zo kwaad was op Sky heb ik ook gewoon mijn drietand gegooid. En die kwam nog best dicht in de buurt. Ik sluit even mijn ogen en probeer weer die boosheid in mijn lichaam te krijgen, waar ik op dit moment totaal geen moeite mee heb. Ik hef langzaam mijn arm en kijk even of ik nog steeds de aandacht van de spelmakers heb. Dan gooi ik met alle kracht die ik in mij heb de drietand. Als in slomotion zie ik het wapen door de lucht vliegen. Uiteindelijk komt het tot stilstand in het lichaam van één van de oefenpoppen. Op de plaats van het hart.