6.

. Ze rende op het pad en door de struikjes onder luid gevloek van de hardlopers die ze bijna omver rende , “Kijk uit!” “ik heb net een lekker tempo” “Kunnen jullie wel” maar de twee tieners trokken zich daar niets van aan en bleven door gaan , al wisten ze niet waarmee. Uiteindelijk toen Ryan niets vermoedend achter Maddison stond , greep hij haar vast . Ze spartelde in het rond maar Ryan gaf niet meer en zodoende vielen ze in het struiken gewas. Ryan voelde daar niets van ze was erg licht , zo licht als een veertje. Maar hij voelde wel de koud die in zijn jas kroop als een deken die je om je heen slaat als je slaapt.
“Brrrrr wat is het koud”
“Ik voel daar niets van” lachend stond ze op en stak haar hand uit, die Ryan dankbaar gebruikte om op te staan. “Waar is mijn gitaar eigenlijk ?”
“Uhmm bij die boom geloof ik ?”
Ryan keek om zijn klok en zag tot zijn grote schrik dat het al 15:45 was, zijn ouders en vooral zijn moeder zou wel ongerust zijn ! hij zocht zijn mobiel, die niet zo makkelijk te pakken was met een stel bevroren vingers, het voelde zo gevoelloos aan , maar zijn angst was sterker dan zijn gevoelloze handen en hij greep zijn mobiel en toetste zijn nummer in.
“Heey met Ryan ik kom er aan ”
“He waar ben je ?”
Ryan keek angstig naar Maddison die zijn onbewuste hint opving en zijn telefoon afpakte, zonder comentaar of protest liet Ryan het toe , en keek naar Maddison die het gesprek overnam.
“Goedenmiddag of avond ? moeder van Ryan”
“Goedenavond mevrouw wie …-”
“Ik ben de moeder van Danny, uw zoon komt naar huis hoor ” met een klein gemaakt lachtje wachtte ze op een antwoord dat al snel een verhaal werd tussen twee moeders , over hoe het op school ging en welke docent ze het raarst vonden.
“Nou ik stuur uw zoon nu naar buiten hoor ”
“Is goed nog een fijne avond Clair ”
“jij ook ”
Maddison hing op en trok haar wenkbrauw omhoog , liep langs Ryan richting de boom waar zijn gitaar lach en gaf ondertussen , op een typische i-am-a-barbie-girl houding zijn mobieltje terug.
“Ik weet niet hoe je het hebt klaar gespeeld , maar ik weet wel dat ik je heel erg dankbaar ben”
“Weet ik toch ” nu huppelde ze richting de gitaar en keek als een engeltje Ryans kant op,
“Je bent me er een Maddison ”
“Ach ja je hebt het of je hebt het niet”
na een prettige terug reis , was het uiteindelijk tijd dat hun wegen mekaar scheidde ,”Tot morgen Claire ”
“tot morgen Ryan”
Ryan keek toe hoe zijn nieuwe maatje richting haar huis ging en zag dat hij met een omweg ook via die weg thuis kon komen en fietste daarom ook achter haar aan.
“Heey jij ” Maddison keek naast zich en zag Ryan “Wat doe jij nou hier? ”
“Ach alle wegen leiden naar Romen of niet soms ? Claire ”
“Is dat mijn nieuwe nickname ?”
“Natuurlijk !” hij gaf haar een kleine stomp op haar bovenarm , dat tegenwoordig in was , en keek haar glimlachend aan.
“Dan noem ik jou Danny ”
“Aaah ! dan ben jij mijn moeder” met een vies gezicht keek hij Maddison aan , die nu bijna van haar fiets viel van het lachen . “Je moet stand-up comidian worden”
“Yeah I know that everyone gets scared
But I've become what I can't be, oh
Stop and stare”
“Ik vind je eigenlijk toch beter zingen”
“I know, i guess”
“Weten je ... vrienden het ook?” ze wist het antwoord al , maar ze wou het zeker weten , maar haar gevoel zij dat hij het niemand had vertelt maar dan ook echt niemand , en voelde zich vereerd.
“Nee , ze weten het niet” Ryan keek weg , en dat was onbewust het teken dat hij het gesprek gesloten had, vlak daarna scheidde hun wegen weer en fietste hij alleen.
Alleen zijn huis tegemoet.