Hoofdstuk I.III

Hij kon haar zachtjes horen lachen, al was ze nog steeds verscholen achter haar roodbruine haren en hij kon, kijkend naar haar glas op het blad, ook geen grijns onderdrukken, zich toch op een bepaalde manier trots voelend dat hij een beetje tot haar was doorgedrongen.
'Dus,' vervolgde hij, het woord uitrekkend om de stilte te doorbreken.
'Dus wat?'
Hij keek haar ongelovig aan. 'O, kom op. Serieus? Denk je nog steeds dat ik een of andere seriemoordenaar ben die zielige vrouwen oppikt. Laat me je vertellen dat jij echt geen-' Hij viel stil toen ze opkeek en hij haar geamuseerde blik zag.
Ze rechtte haar rug en schouders even, dramatisch zuchtend. 'Nu weet ik in ieder geval dat je aan m'n lippen hangt,' antwoordde ze, en haar mond vertrok in een klein glimlachje toen ze zijn opgeluchte hoofdschudden zag.
'Het is niet eens...' Nu was zij degene die haar schouders ophaalde en haar ellebogen op het blad voor haar liet rusten. 'Ik had vanmiddag een heel erg belangrijk examen en ik heb het helemaal verpest. Ik raakte gewoon compleet van slag toen ik al die vragen zag, terwijl ik ze volgens mij best had kunnen beantwoorden als... Nou ja, en toen ging ik naar het park om even te zitten en vergat ik mijn tas op het bankje toen ik even wat te drinken ging halen,' ze sloot even haar ogen, alsof ze opnieuw bedacht hoe stom het was geweest, 'nou, dat is in ieder geval niet slim. Ik kom terug en mijn tas is natuurlijk weg. In mijn tas zaten mijn portemonnee, de sleutels van mijn appartement, de stencils die ik nodig heb om het volgende examen morgen nog eens door te nemen, mijn lunch...'
Hij bleef even stil terwijl hij langzaam knikte.
'Goedgekeurd als slechtste dag van mijn leven?'
Het knikken bleef aanhouden en ze trok wenkbrauwen op. 'Ga je niet eens antwoorden? Is het zo triest?'
'Nee, nee,' antwoordde hij vlug, voor ze het idee zou krijgen dat ze er verkeerd aan had gedaan het te vertellen, 'ik vroeg me gewoon af wat je van plan was vanavond te gaan doen.'
'Ik weet het niet. Ik ga gewoon op het trapje voor mijn appartement zitten, koffie drinken, voor zover ik genoeg geld heb...'
Nu fronste hij. 'Maar is er niet iemand die een extra sleutel heeft?'
'Ja, mijn ouders, die zestig kilometer verderop wonen en de laatste trein is anderhalf uur geleden vertrokken. Niet dat ik genoeg geld had gehad om een kaartje te kopen, maar goed. Ik bel ze morgen wel, of ze langs kunnen komen.'
Hij vond het niet klinken alsof ze daar echt veel zin in had.
'En zijn er geen vrienden waar je bij kan crashen vanavond?'
Ze schudde haar hoofd. 'Nope.'
'Waarom niet?'
'Omdat ik hier net een paar weken woon. Ik ben overgeplaatst van mijn universiteit hierheen omdat er teveel nieuwe aanmeldingen waren en er geen plek was om de tweedejaars studenten allemaal daar te houden. Ze betalen een deel van de lasten, het appartement en reisgeld. Maar dat betekent dat ik sinds ik hier ben aangekomen vooral bezig ben geweest met mijn dozen uitpakken en studeren voor de examens.'
Hij zei niets en haar vingers vlochten zich ineen en klampten aan elkaar vast als een drenkeling aan een boei tot haar knokkels wit werden en ze weer met haar glas begon te spelen. Ze wist dat hij niet wist wat hij zou moeten zeggen en vroeg zich af of hij nog steeds blij was dat hij haar had aangesproken.
'Nou, het zit je allemaal niet mee, hè?'
Ze keek lachend op. 'Niet écht, nee.'
'Ben jij even blij dat je mij hebt ontmoet,' vervolgde hij zijn zin.
Een frons verscheen op haar gezicht nadat hij dat had gezegd en ze keek hem een tijdje aan. 'Hoezo?'
'Ik zorg er wel voor dat je niet in slaap valt.'
Ze begon opnieuw te lachen, dit keer ook een beetje ongelovig. 'Je gaat me geen gezelschap houden vannacht, hoor, als dat je plan was.'
'Waarom blijf je de hele tijd denken dat ik iets van plan ben?' vroeg hij, maar hij keek wel een beetje betrapt. 'Ik ken je naam niet eens.'
'Nee, inderdaad,' antwoordde ze simpelweg, flauwtjes glimlachend. De stilte die volgde deed hem vermoeden dat ze hem ook niet meer informatie ging geven dan hij nu had.