Mijn Roosje

Mijn vingers razen over het toetsenbord en mijn ogen zijn gericht op het beeldscherm. Een kleine glimlach speelt om mijn lippen terwijl ik mijn weg waag online. Ik hoor een kleine bliep en zie een email verschijnen. De email is van haar, eindelijk weer eentje. Mijn glimlach wordt groter en verandert eigenlijk in een soort grijns terwijl ik de email lees.

'Ik weet niet wie je bent, maar kun je alsjeblieft stoppen met emails sturen! Je doet nogal raar en de dingen die je zegt zijn niet waar! Hoe kom je überhaupt aan een foto van me?'

De email klinkt alsof die haastig is geschreven en ze is zo onwetend. Onwetend, naïef en mooi. Ik open een ander tabblad en zoek haar foto op. Tegenwoordig is het simpel om met een aantal gegevens mensen op te zoeken. Deze foto is mijn favoriet, want hier lijken haar ogen lichtjes te bevatten en de lach op haar gezicht lijkt dezelfde warmte uit te stralen. Ik ga terug naar het email-venster en klik op beantwoorden.

'Lieve Roos,
Je weet toch dat ik je adoreer? Hoe je bruine haar over je naakte schouder valt wanneer je die blauwe jurk draagt. Of hoe het zonlicht je lijkt te aanbidden net zoals ik doe. De dingen die ik zeg zijn waar, dat weet je. Ik zal je komen opzoeken binnenkort, maar alleen als je me ook gedag zult zeggen. De vorige keer zag ik alleen jou en jij mij niet.'

Ik druk op verzenden zonder mijn naam eronder te zetten. Op deze manier is het spannender, want ze kan alleen maar raden naar wie ik ben. Ze kent me ook nog niet, maar ik haar wel. Ik weet genoeg van haar om te weten dat ik haar liefheb en snel genoeg zal ze de mijne zijn. De eerste keer dat ik haar zag, was toen ze het café inliep. Ze bestelde een koffie en ze was helemaal alleen, waardoor ik alle tijd had om naar haar te kijken vanaf mijn plek. De koffie had ik ingeschonken, want ik stond achter de balie. De stad waarin wij wonen is redelijk klein, dus kon ik makkelijk achter haar naam komen en zo is het balletje gaan rollen. Ik sta op van mijn bureaustoel en loop richting mijn raam. Vandaag is het een goede dag om buiten te zijn, maar ik besteed liever mijn tijd aan Roos. Misschien dat ze me wel zou herkennen als ze me ziet, want ik weet nog de glimlach op haar gezicht terwijl ze me aankeek. Hoe ze met me flirtte terwijl ze eigenlijk wilde betalen. Ik merk hoe mijn hand krampachtig om de vensterbank geklemd is en besef me dat ik veel te graag naar Roos toe wil gaan. Als ik echter naar haar toe ga, dan verlies ik deze macht die ik nu heb. Het spelletje is juist zo leuk nu, ze is als was in mijn handen terwijl ik haar knijp in de vormen die ik hebben wil. Ik zal haar angst wegkussen en haar met tedere bewegingen strelen, maar tot die tijd moet ik geduldig afwachten. Mijn aandacht wordt getrokken doordat de computer weer geluid maakt. Ik snel naar de computer toe en neem plaats op mijn stoel. Het is weer Roos die geantwoord heeft. Als ze echt niet had gewild dat ik terug mailde, dan was ze allang gestopt met op mij te antwoorden.

'Als je nu niet stopt, dan ga ik aangifte doen bij de politie en dit emailadres blokkeren.'

Het is één zin, maar toch komt die bedreigend genoeg over.
"Verdomme!" roep ik kwaad terwijl ik met mijn vuist op het bureau sla.
Mijn knokkels schaven een beetje, maar het valt in het niet bij mijn woede. Hoe kan ze dat zomaar zeggen? Eerst flirt ze met me en nu doet ze ineens zo. Snel begin ik te typen, want ze moet heel duidelijk weten dat ze mij niet zomaar voor de gek kan houden. Ik ben meer te weten gekomen dat haar lief zal zijn, maar ik had alvast wat achtergrond informatie nodig voor het geval dat dingen zoals dit zouden gebeuren.

'Oké, Roos, je vraagt er nu om. Zodra je dit emailadres blokkeert, zal ik gegeven gaan sturen naar mensen van je werk. Het is heel simpel, ik stuur jou mailtjes en jij antwoordt ze lieflijk. Als je dat niet doet, lieve Roos, dan ben ik helaas gedwongen om gegevens te laten zien aan collega's van jou. Misschien dat ze het wel interessant vinden om een filmpje te zien van jou. Je weet best wel over welk filmpje ik het heb, of niet soms? Dus, Roos, begrijp je nu wat de bedoeling is?
Ik wil je namelijk niet pijn doen...tenzij dat echt nodig is.'

Langzaam kalmeer ik weer terwijl ik de email verstuur. Nu moet ik geduld zien op te brengen om te weten of ze me daadwerkelijk blokkeert of luistert naar me. Het zal voor haar beter zijn als ze luistert, want het filmpje dat ik heb, gaat verder dan wat Facebook-informatie. Doordat ik nogal wat tijd spendeer achter mijn computer en me verdiept heb in alles wat met computers te maken heeft, weet ik hoe ik in systemen moet komen. Het werd daardoor nogal makkelijk om bij de beveiligingscamera's te komen van Roos haar werk. Toen heeft het me wel enige tijd gekost, maar uiteindelijk vond ik bruikbaar materiaal. Roos heeft ooit iets moeten doen voor haar baas zodat ze haar baan kon houden. Ondanks dat ik er kwaad om kan worden dat ze iets vunzig voor haar baas heeft gedaan, ben ik blij dat ik iets heb om haar naar me toe te trekken. Dan zal ik haar beschermen tegen dat soort mensen en ervoor zorgen dat ze niet eens ooit meer hoeft te werken. Ik klink misschien krankzinnig, dat is eerder tegen me gezegd, maar dat ben ik niet. Echt niet! Mooie Roos heeft gewoon mijn aandacht getrokken en nu kan ik aan niets meer anders denken dan zij. Ieder ander zou zich ook zo gedragen hebben in mijn situatie, alleen niet iedereen weet hoe hij of zij een computer moet besturen. Mijn computer maakt een geluid en de grijnst verschijnt wederom op mijn gezicht. Roos heeft geantwoord.

'Je bent gek! Ik wil dat je me met rust laat! Stuur die video aan helemaal niemand door...het zou mijn leven kapot maken. Wie ben je überhaupt en wat wil je?'

'Ik ben niet gek, slechts gepassioneerd. Ik stuur die video niet door, ik houd je veel liever voor mezelf. De vraag wie ik ben, doet er niet toe. Hoewel je me wel eerder hebt ontmoet. Misschien dat je me niet meer herinnert en je zult sowieso mijn naam niet weten. Wat ik wil, is simpel, Roos. Ik wil jou. Sinds de eerste keer dat ik je zag, heb je niet meer mijn gedachten verlaten. Ik wil je weer zien, Roos. Vertel me, wanneer kun je?'

Minutenlang staar ik naar het scherm om te wachten op het welbekende geluid, maar helemaal niets komt terug mijn kant op. Meerdere malen ververs ik mijn inbox om te zien of ze heeft gemaild, maar een antwoord blijft uit.
"Verdomme, Roos, dit ga je niet menen."
Gefrustreerd log ik in keer uit en in, want ook dat wil nog eens helpen. Toch is er nog geen enkele email terug. Mijn handen vliegen weer over het toetsenbord om een email te sturen, maar voordat ik het kan versturen, krijg ik antwoord.

'Het klinkt alsof je me verward met iemand anders.'

Is dat alles dat ik krijg als antwoord? Ik loop mijn hart bij haar te luchten en zij geeft nauwelijks respons. Misschien dat ze druk bezig is, dus ik geef haar het voordeel van de twijfel.

'Nee, ik vergis me niet. Onze eerst ontmoeting staat me nog goed bij. Je rijdt trouwens in een mooie auto en die is zeker niet de goedkoopste. Helaas kan ik me niet een zwarte Audi verschaffen, maar het verheugt me dat jij dat wel kunt. Toch vraag ik me wel af hoe je dat kunt betalen. Heb ik soms een filmpje gemist waarop jij iets voor jouw baas doet?'

Het is indirect een soort waarschuwing aan Roos om te laten weten dat ik degene ben die de controle heb. De email is verzonnen en lichtelijk nerveus wacht ik af. Zelf weet ik natuurlijk ook wel dat ik een steeds grotere druk op haar zet, want dit gaat al dagenlang zo. Dagenlang email ik Roos al, alleen sinds vandaag reageert ze pas. Misschien dat ze wel tijd nodig had om te denken over wat ze zou antwoorden? Ik krijg een email terug van mijn lieve Roos.

'Je bent laf! Dat is het enige wat ik over je kan denken. Je verschuilt je achter de anonimiteit van het internet terwijl je een of ander ziekelijk plannetje probeert uit te voeren. Ik weet niet waar ik in beland ben, maar ik zal hier zo snel mogelijk een einde aan maken. Het internet zou geen gevaar voor me moeten zijn, maar dat begint het steeds meer wel te lijken.'

Hartelijk begin ik te lachen, want Roos heeft echt geen flauw idee wat mijn bedoelingen zijn. Ze zal er nog wel achter komen.

'Lieve Roosje, natuurlijk is het internet geen gevaar. Ik wil je juist beschermen.

Ps. Het is nog lang niet afgelopen, het is allemaal pas net begonnen.'