11.3

POV Samira
Ik was al een paar dagen in Nederland waar ik logeerde bij mijn oom en tante, ze waren het niet eens met wat ik gedaan had maar konden het ook wel begrijpen dat ik even weg moest uit de hectiek en ze wisten ook wel dat het weer goed zou komen. Terwijl ik op de bank zat met een dikke deken aangezien het hier een stuk kouder was dan in Spanje kon ik er ook wel weer aan wennen. Terwijl Jelano aan kwam rennen en op me sprong gaf ik hem een knuffel. "Ik heb je missie daan!" Riep hij blij. Ik kon soms echt lachen om zijn woorden. "Ik heb jou ook gemist hoor."Zei ik terwijl ik hem een knuffel gaf. "Waar Is ibi."Riep hij toen die weer van de bank af sprong. "Ibi is in Spanje."Zei ik terwijl ik even slikte. "Waarom?"Vroeg hij. "Omdat ik naar Nederland ging en Ibi niet."Zei ik simpelweg, een te lange uitleg zou hij op zijn leeftijd toch nog niet begrijpen. "Maar jullie mogen niet alleen zijn, nichtje bij Ibi! Ibi moet met jou voetballen."zei hij. Ik lachte kort maar probeerde er niet veel aandacht aan te besteden. "Gaan we met de blokken spelen?"Vroeg ik. "Ibi ook mee spelen!"zei hij meteen. "Ibrahim komt niet."Zei ik kortaf terwijl ik me telefoon pakte. Ibrahim had me al een aantal berichtjes gestuurd op whatsapp maar ik wou niet aan hem denken. Ik legde me telefoon weg en ging bij Jelano op de grond zitten waar hij al druk met de blokken aan het spelen was. Terwijl ik een blokje plaatste was ik me gedachtes alweer kwijt, vanavond zou Ibrahim een wedstrijd spelen, tenminste ze hadden een wedstrijd het was altijd weer de vraag of hij mocht spelen maar hij had er een goed gevoel over de laatste keer dat ik hem sprak. Terwijl ik me telefoon uit deed kwam me tante binnen. "Alles okè?" Vroeg ze terwijl ik in het raam kozijn was gaan zitten met me telefoon in me hand. "Ik ben okè"Zei ik. Terwijl ik een verdwaalde traan wegveegde. "Je mist hem hè."Zei ze terwijl ze tegenover me ging zitten. "Ik denk dat Ibrahim en ik toch niet voor elkaar gemaakt zijn."Zei ik "Maar jullie zijn verloofd, en jullie passen perfect bij elkaar."Zei ze terwijl ze me een knuffel gaf. "Maar het leven van Ibrahim dat trek ik niet, ik ben geen meisje dat in elk tijdschrift wil staan, of elk jaar weer reizen omdat die een andere club heeft, of een WK moet spelen of EK. Ik wil vastigheid, ik wil een huis waar ik jaren kan blijven wonen, een plekje voor mezelf en misschien is dat beter als dat zonder Ibrahim is."Zei ik terwijl de tranen over me wangen rolde terwijl me tante de tranen wegveegde haalde ik diep adem. "Ik ga niet terug naar Spanje, niet naar Barcelona, ik blijf hier." zei ik vastbesloten. "Slaap er nog even een nachtje over hè, te overhaaste beslissingen maken is nooit goed."Zei ze. "Ik weet het zeker, Ibrahim en ik zijn verleden tijd, het werkt niet meer."Zei ik terwijl ik me verlovingsring afdeed, Ibrahim en ik zijn klaar met onze relatie. dit was de eerste kerst die ik zonder Ibrahim had gevierd. En dit word de eerste oud en nieuw die ik zonder Ibrahim vier maar weer met mijn vrienden en familie, en zelfs misschien wel mijn ouders. Morgen was het in ieder geval al oud en nieuw en ik verwacht geen verrassingen meer. Ibrahim en ik zijn echt klaar, over en uit. Terwijl ik mijn jas en sjaal om deed om een wandeling te gaan maken en de deur open deed schrok ik me rot van de persoon die voor de deur stond.