De begrafenis

Valerie P.O.V.:

Ik kijk naar Kate. -Ik kan het proberen- denk ik bij me zelf. Ik loop naar haar toe en geef dan toch maar mond op mond. Ze schiet overeind zo snel dat ik naar achter val. 'Wie ben jij?' vraagt Kate verschrikt. 'Kate ik weet dat je me niet kent maar ik dacht misschien dat het lukt en blijkbaar is het gelukt. Je leeft nog. Weet je niet dat hoe blij Nils, Owen, Rein, Daan, Ilse, Nikki, Esmee, Dina, Gina en ik ben ook erg blij dat je nog leeft. O trouwens ik ben Valerie' zeg ik. 'O hoi Valerie, Maar hoe bedoel je "ik leef nog" natuurlijk leef ik nog' zegt Kate verward. 'Je, je was half dood je bent voor de bus gesprongen. Iedereen dacht dat je dood was. Kate Nils was zo kapot dat hij me in mijn gezicht sloeg. Hij mist je Daan mist je. We missen je allemaal. Ook al ken ik je niet echt' zeg ik eerlijk. 'Echt waar?'. 'Ja maar voor jou geen Grafreden meer dus wat dacht je er van om uit die kist te komen' stel ik lachend voor. 'Ja goed idee kan je even helpen'. 'Ja tuurlijk. Leuk trouwens maar ik denk dat rood haar je beter staat' zeg ik eerlijk en help der uit de kist. 'Heb je water bij je' vraagt Kate lachend. 'Ja tuurlijk hier' zeg ik een beetje verward en geef haar het flesje water. 'Dank je' zegt ze en gooit het in één keer over haar hoofd heen leeg. Der haar kleurt weer langzaam rood. 'Uitwasbare verf' vraag ik lachend. 'Ja tuurlijk ik ga toch niet mijn mooi rode haar verpesten' zegt ze lachend. 'Heb je misschien anderen kleren bij je?' vraagt Kate me als ze naar der kleren kijkt. Zwart niet echt haar kleur. 'Ja hier' zeg ik en geef haar de kleren. 'Lekker kleurrijk en kijk "Live, Love, Laugh" mijn moto' zegt ze lachend. 'Ja dat eerste dan Live je was bijna dood' zeg ik eigenwijs. 'Valerie kom je ze komen Kate zo op halen' hoor ik Owen roepen met ene kleine snik in zijn stem. Ik kijk naar Kate en samen lopen we terug naar de jongens die naar ons kijken alsof ze een spook zien.