Hoofdstuk I.II

Pas nu rechtte ze haar schouders en keek ze hem weer aan. 'Pardon?' Ze trok haar wenkbrauwen op en als hij snel rood zou worden was dat nu gebeurd, al kon hij de schaamte voelen doordringen tot in zijn vingers. 'En waar zou ik dan wel moeten zitten?'
'Ergens anders, niet in een mistroostig barretje als deze,' antwoordde hij, zonder op de barman te letten, die hem even een geërgerde blik toewierp maar toen doorging met een glas bier tappen.
'Je hebt gelijk, gewoonlijk niet,' antwoordde ze, 'maar vanavond wel.'
'Wat maakt vanavond anders dan andere avonden?'
Hij had zich naar haar toegedraaid op zijn stoel, het kleine glaasje in zijn ene hand, al was het nog steeds onaangeroerd. Zij nam echter nog een slokje uit haar glas voor ze antwoord gaf.
'Omdat ik net de slechtste dag in mijn leven achter de rug heb en vannacht niet door ga komen zonder iets anders dan koffie binnen te hebben.'
Er viel een stilte en ze dronk de laatste slok van haar drankje op, al viel het branderige gevoel dat dat veroorzaakte al bijna niet meer op. Het brandde niet meer dan de blik van de man naast haar. Opnieuw trok ze haar wenkbrauwen op, maar in plaats van zijn blik af te wenden, knikte hij alleen, semi onder de indruk.
'Barst maar los.'
'Waarom zou ik?'
Hij haalde zijn schouders op. 'Je ziet er uit als iemand die graag haar problemen aan de grote klok hangt,' was zijn antwoord.
Om haar mond vormde zich een geamuseerd glimlachje. 'Aha.'
Er viel een stilte, waarin hij haar aan bleef kijken en ze plotseling hoopte dat er nog een slokje in haar glas zat zodat ze de pijnlijke gedachte erin kon verdrinken en het misschien gewoon zou kunnen verdwijnen. Toen ze even opzij keek en zijn verwachtingsvolle, bijna aanmoedigende blik zag. Ze begreep niet waarom hij erop zat te wachten haar zielige verhaaltje aan te horen behalve als hij...
'Als je denkt dat ik gewoon een makkelijke prooi ben, kun je het wel vergeten,' zei ze met alle hooghartigheid die ze op het moment kon opbrengen, al kon ze zelf ook wel horen dat het niet erg overtuigend klonk.
Hij leek niet onder de indruk. 'Waarom zou ik dat denken?'
'Waarom zou je anders doen alsof je geïnteresseerd bent in me?'
'Ik doe niet alsof,' antwoordde hij, met een nonchalant schouderophalen.
Ze schudde lachend haar hoofd, al was die vreugdeloos en hij wist dat ze hem niet geloofde, dat ze echt dacht dat hij gewoon een manier zocht om ervoor te zorgen dat ze met hem mee naar huis ging die nacht.
'Jij denkt echt dat ik zo sneu ben dat ik de enige vrouw die duidelijk niet op zoek is naar iemand die haar mee naar huis neemt ga aanspreken als ik daarnaar opzoek was? Geloof me, zo speciaal ben je nu ook weer niet.'
De lach was verdwenen van haar gezicht en ze keek hem slechts aan, een paar seconden lang, zonder een woord te zeggen. De blik in haar ogen was berekenend, alsof ze probeerde te bedenken hoe ze het best op hem kon reageren, wat het best zou werken. Toen wendde ze haar blik af, de donkere krullen gleden langs haar schouder omlaag en verscholen haar gezicht voor hem.
'Die had ik verdiend,' zei ze.
'Een beetje wel, ja.'