#154.

“Ik laat je niet zomaar in de steek, Chaya. Ja, ik ben teleurgesteld en er zijn nog zoveel onbeantwoorde vragen in mijn hoofd, maar wat met dat lot van je dan?” Ik wierp hem een sarcastische blik toe. Hij had altijd minachtend gedaan over mijn geloof erin dat hij nu niet hoefde te doen alsof dit voorbestemd was. Hij merkte het en keek weer weg van me, waardoor het me onmiddellijk speet. Hij had toch wel laten merken dat hij me niet in de steek wou laten. Ik wou dat ik hem voor de volle honderd procent kon geloven, maar ik wist dat hij nog niet ten volle kon beseffen in wat voor een situatie hij zich zou gaan bevinden eenmaal de ziekte me zou overmeesteren. Er moest eerst nog wat tijd slijten, nagedacht en gepraat worden. Er moest zalf op deze diepe wonden gesmeerd worden, hoewel ik twijfelde of ze ooit helemaal zouden helen. Zou liefde met zo’n littekens wel stand houden?
Bill leek mijn gedachten te lezen. “En Tom?” mompelde hij onverschillig. Zijn vingers veegden zijn ogen terug schoon. Hij knipperde een paar keer en opnieuw verscheen een traan. Ik deed geen moeite meer ze tegen te houden, ik merkte ze bijna niet meer. Ze waren mijn metgezel geworden de laatste weken. Het onderwerp dat hij aangesneden had, was een waarvan ik wist dat het snel zou komen. Als mijn vermoedden juist zat, dan had hij in zijn hoofd een lijstje met dingen waar hij vandaag al kort even wou over praten. We waren er beiden van bewust dat dit niet zomaar in een gesprek zou kunnen opgelost worden. We waren uitgeput en dat beïnvloedde onze manier van reageren. “Waarom heb je mij om de tuin geleid, maar hem niet?” Als alle vragen die hij zou stellen met waarom zouden beginnen, dan zou ik het nog flink lastig krijgen. Konden we niet gewoon feiten uitwisselen en meedelen? Het was niet zo dat ik voor alles echt een reden had. Sommige dingen waren nu eenmaal op een bepaalde manier verlopen. Ik schudde mijn hoofd. “Denk je echt dat het allemaal zo zwart-wit is? Dat al mijn handelingen bewust en volledig rationeel te verklaren zijn alsof ik alles gepland en doordacht heb?” “Het spijt me. Het doet alleen pijn te beseffen dat mijn eigen bloedverwant dichter bij jou lijkt te staan dan ik.” Wat Bill zei was alleen maar hoe hij de dingen waarnam, maar het was niet de waarheid. Hij stond op de eerste plaats. Ik zette hem zelfs boven mezelf. “Dat is niet zo”, mompelde ik. “Dan moet je me dat toch even uitleggen”, antwoordde hij.