Meisjes met vragen - 2

“Je moet ook begrijpen, Katara”, zei Keylina zacht. “Een leraar moet weten hoe hij les moet geven, hoe hij alles aan moet brengen, waar hij op moet letten. Ik weet zeker dat Lizzie dat kan, bij de iets moeilijkere technieken. Maar voor haar is de basis te vanzelfsprekend.”
“Ik was mijn vuursturen voor een groot deel verloren, na dat gevecht. Hij was niet ver weg, maar ik had de basis nodig om alles terug te krijgen. Het was net dat essentiële stukje dat ik was vergeten. Tsubasa heeft me geholpen alles terug te krijgen, maar ik zit met de basis nog steeds niet op het niveau om het goed te kunnen uitleggen. Ik wil dat jij les krijgt van de beste meesters die er zijn. Omdat je de avatar bent en iedereen dat verwacht, maar ook omdat ik je ken, omdat ik je wil helpen zo veel ik kan.” Katara glimlachte aarzelend.
“Maar blijft u wel in de buurt?”
“Dat spreekt voor zich.”
“Ik vind het raar”, zei Yle zacht. Alledrie keken we naar haar. “Ik bedoel, het is wennen aan het idee, dat Katara plots de avatar is… We deden altijd alles samen, en nu…”
“Jij blijft tenminste thuis”, zei Katara. “Ik moet naar plaatsen die ik niet eens ken.”
“Je komt toch op bezoek hé?”, smeekte Yle.
“Een avatar kan niet zomaar iedereen bezoeken”, zei Keylina. “Niet zolang je alles nog moet leren. Maar jij kan haar wel opzoeken, Yle.”
“Ik ben een prinses, ik kan niet zomaar weg”, fluisterde die.
“Maar makkelijker dan Katara”, zei ik zacht. “En als ze haar vuursturen moet oefenen en bij haar leermeester moet blijven… Tja, ik ben nogal geneigd even naar de Noordpool te reizen.” Katara glimlachte, toch wel wat opgelucht.
“Ik ben blij dat ik u heb”, ze keek naar Keylina. “Jullie”, verbeterde ze zichzelf.