Chapter 25

Ik kijk hem verbaasd aan. 'Gregory? Een man? Je bent vreemdgegaan met een man?' Pap knikt. 'Ja, dat klopt. Al bijna een halfjaar.' Ik zucht, en wrijf door mijn gezicht. 'Wist Violet hiervan?' Pap schudt zijn hoofd. 'Nee, dat weet ze niet.' 'En wat kun je me over Gregory vertellen?' 'Hij is net 35 geworden. Hij woont een paar straten verderop.' Ik kijk pap aan. 'Hoelang weet je al dat je ook op mannen valt?' 'Al mijn hele leven. Maar dit is de eerste keer, dat ik er ook echt iets mee kan doen.' 'Houd je echt van Gregory?' Hij knikt. 'Ja, heel veel. Ik ben gek op hem. Hij wil graag langskomen. Hij wil jou ook ontmoeten.' 'Heeft hij kinderen?' Hij schudt zijn hoofd. Gelukkig maar. Geen stief-gedoe meer. 'Goed zo. Ik hoef geen broers of zussen.' 'Het spijt me. Ik had het je moeten vertellen.' 'Waarom heb je het me niet eerder vertelt, dat je mannen leuk vond?' 'Ik wilde niet dat je je anders dan anderen zou voelen. Ik wilde je kindertijd zo normaal mogelijk laten verlopen. Ik weet hoe het voelt om anders te zijn. Dat wilde ik je niet aandoen. Ik heb me verschrikkelijk gevoeld.' Zijn telefoon gaat weer. 'Wie is het? Is het Gregory?' Hij pakt hem, en knikt. 'Ja, het is hem.' Hij neemt op. 'Met Frank...Ik ben het haar nu aan het vertellen....Ik weet het niet....Ik bel je dadelijk terug, goed?...Ja, is goed. Tot snel.' Hij hangt op. 'Sorry meid. Ik weet dat je het nu moeilijk hebt met Joseph. En dan dit gedoe.' Ik zucht. 'Het is oké, pap. Zolang hij niet zo'n zeur is als Violet, is het goed. Ik snap niet wat je ooit in haar gezien hebt.' 'Tsja...Ik denk dat het voor mij, gewoon vriendschap was. En ook een beetje...Hoe moet ik het uitleggen? Ik heb nog nooit iemand over mijn geaardheid vertelt. Jij bent de eerste. Ik schaamde ervoor. En toen ontmoette ik je adoptiemoeder. Ze wist het. Ze wist dat ik homo was. Ik heb het haar nooit verteld, maar ze wist het. Maar het kon haar niets schelen. Ze had me nodig. En ik had een luisterend oor nodig. En daarom zijn we getrouwd. Alle twee uit een gebroken gezin. Er was alleen een ding, dat ik niet kon doen. Ik kon haar geen kindje geven. Ik wilde het zo graag, maar iets hield me tegen. Er was geen seksuele aantrekkingskracht. En daarom hebben we jou geadopteerd.' De tranen lopen over mijn gezicht. Wat een informatie. Mijn hoofd doet er pijn van. 'Het spijt me zo, liefje,' zegt pap. Ik schud mijn hoofd. 'Nee...het is goed. Ik weet wat je bedoelt. Ik voel me ook niet altijd...Ik voel me ook wel eens buitengesloten.'
Ik lig in bed, na te denken. Mijn god, pap is homo. Dat is een ontdekking op zichzelf. Ik snap het nog steeds niet. Ik ben zijn enige dochter. Waarom heeft hij het me nooit eerder verteld? Ik houd nog steeds van hem. Ik laat hem niet in de steek. Ik sta op, en loop mijn kamer uit. Ik loop naar de kamer van pap. Ik luister aan de deur. Ik hoor gesnik. Ik voel me schuldig. Ik laat me langs de muur omlaag glijden. Mijn ogen beginnen te prikken. Ik wil hem geen pijn doen. De tranen glijden over mijn wangen. Hij heeft me nodig. Maar ik heb hem nog meer nodig. Zachtjes maak ik de deur open. Hij ligt in bed, te huilen. Ik sluit de deur achter me. Ik haal even trillerig adem. Pap heeft niks door. Ik loop door, en ga bij hem in bed liggen. Ik kruip dicht tegen hem aan, en begin te huilen. Hij omhelst me, en trekt me dicht tegen zich aan. 'Het spijt me pap...' 'Sst, stil maar.' Samen huilen we verder. Ik wil dit leven niet meer. Ik wil dat het allemaal ophoudt. Ik wil weer gewoon een tiener zijn. Ik wil me geen zorgen meer maken. 'Ik wil dit niet meer, pap! Ik wil dat het ophoudt!' Ik begraaf mijn gezicht in zijn borstkas. 'Het komt wel goed, meisje. Jij komt er wel.' Ik haal even diep adem. 'Pap? Ik houd heel veel van je.' 'Ik ook van jou, schatje.'