008. Brielle Hale

Ons team was zeker niet zwak, dat was me wel duidelijk geworden nadat ik alle drie mijn teamgenoten de hand had mogen schudden.
Annabella was klein, maar leek me snel en wendbaar. District 10 had wel vaker perfecte schutters geleverd, dus het verbaasde me niets dat haar keuze op een kruisboog was gevallen. Beide jongens, Aaron en Jake, waren groot en sterk. Jake had twee grote kapmessen aan zijn riem hangen en Aaron had zijn riem volgehangen met een aantal werpmessen en twee dolken.
“En nu?” vroeg Jake. Ik haalde mijn schouders op en keek opnieuw de kleine, kale ruimte rond. Behalve de grijze muren was er niet veel te vinden en net toen ik me begon af te vragen wat we hier deden kwamen deze in beweging. Een van de muren schoof langzaam opzij en onthulde waar we al die tijd al op stonden te wachten; de simulatie.
Een paars kleurige, laaghangende mist sloop langzaam de ruimte binnen en deed me achteruit deinzen. De simulatie zag er donker en onheilspellend uit, toch stapte ik na twijfelen achter mijn teamgenoten aan het verdorde gras op. Het enorme bos met zijn hoge, dunne bomen was overduidelijk met de computer gemaakt en zag er alles behalve echt uit. Toch bezorgden de dunne sluier wolken en de donkere, sterloze hemel me de rillingen.
“Wauw,” mompelde Jake. “En nu? Welke kant?”
“Gewoon, deze kant.” Aaron nam direct de leiding en wenkte ons naar rechts. “De simulatie is vast zo gemaakt dat we altijd bij de platformen uit komen.”
“Weet je dat zeker?” vroeg Annabella zachtjes. Ondanks haar twijfel volgde ze hem toch, ik merkte dat ze zich geen houding kon geven en zich onwijs ongemakkelijk voelde. Ze was duidelijk geen mensen-mens.
Aaron antwoordde niet en grijnsde alleen. Het verbaasde me dat zijn brede lichaam amper geluid maakte op het dorre, knisperende gras. Zijn spieren spanden zich bij elke stap aan en zijn donkere ogen scanden de omgeving nauwkeurig. Niets zou aan zijn blik ontkomen, hij was het perfecte roofdier.
Toch was het Jake die plotseling tot stilstand kwam en met samengeknepen ogen in de verte staarde. Aaron keek geïrriteerd om en trok verbaasd zijn wenkbrauwen omhoog. Zijn blik was die van Jake gevolgd en hij leek in de gaten te hebben waarom Jake nog steeds met grote ogen die kant op keek. Pas toen zag ik het ook.
Ze waren met een groot aantal en ze waren zeker in de meerderheid. Een stuk of tien katachtige mutilanten kwamen onze kant op geslopen, stuk voor stuk hun vlijmscherpe tanden ontbloot. Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Annabella gehaast de kruisboog van haar rug afhaalde en er een pijl in legde, vlak nadat ze de trekker over haalde zakte een van de mutilanten met een angstaanjagende schreeuw door zijn poten. Ze schoot er nog drie neer voordat ze zo dichtbij waren dat het haar eindelijk op viel dat de kruisboog ontzettend in haar nadeel werkte.
Adrenaline vulde mijn lichaam en liet mijn spieren bewegen toen de overige mutilanten zich boven op ons stortte en het gevecht met ons aan gingen. Ik trok een bijl uit mijn riem en haalde uit naar de dichtstbijzijnde mutilant, het dier -dat flink veel weg had van een kleine jaguar- deinsde achteruit en nam al grommend een grote sprong mijn kant op. Zonder na te denken hief ik mijn arm naar achter en boorde de bijl met al mijn kracht in de schedel van de mutilant. Deze zakte met een doffe klap op de grond en bleef daar doodstil liggen.
Veel tijd om na te denken was er niet, want naast me stortte een van de mutilanten zich boven op de weerloze Annabella. Ik kromp in elkaar toen het beest zijn enorme klauwen in haar been zette. Annabella schreeuwde en probeerde zich onder de mutilant uit te worstelen. Ze greep snikkend naar de pijlenhouder op haar rug en net voordat de mutilant opnieuw uit wou halen duwde ze een pijl door zijn strot heen. Ik was opgelucht, maar bang tegelijkertijd. Opgelucht dat Annabella zichzelf uit die benarde situatie had weten te redden. Bang dat we geen kans meer maakte nu het kleine meisje zo gewond was dat ze amper op twee benen kon staan. Dat terwijl we nog niet eens in de arena waren.