Verbroken belofte. • Zayn Malik {AnneMalik}

Zayn Malik's P.O.V.

België, 1942.

Een zachte windvlaag streek langs mijn lichaam. Mijn kat krulde zich op mijn schoot en ik voelde de zachte, golvende haren van Annelies op mijn schouder vallen. Haar hoofd voelde zwaar aan. Een zucht verliet haar lippen.
“Zayn,” mompelde ze zachtjes. Ze hief haar hoofd op en boorde haar prachtige bruine ogen in de mijne. “Wil je me iets beloven?”
Ik knikte, enigszins verward door de serieuze toon in haar stem.
“Weet je nog dat we elkaar beloofd hadden dat we voor eeuwig bij elkaar zouden blijven?”
Ik knikte opnieuw.
“Er is nog iets dat ik wil dat je me beloofd. Beloof me dat als...” Ze sloeg haar ogen neer. “Beloof me dat als ik er niet meer ben–”
“An!,” schreeuwde ik wanhopig. Ergens in de verte klonken geweer schoten. Maar het waren niet de schoten die me lieten schrikken. Het waren de woorden van mijn vriendin die opeens uit het niets kwamen en me mijn maag lieten omdraaien.
Het gekraak van de hut waar we in zaten leidden ons af van de zware energie die zijn intreden had gedaan, nadat Annelies haar gevoelens had uitgesproken. Ik wist dat de hut het niet lang meer zou houden, maar we hadden geen andere plek om ons te kunnen verschuilen voor de Duitse soldaten. De ouders van Annelies waren vorige week omgekomen en mijn familie werd al twee weken vermist. De enige houvast die ik nu nog had was Annelies en zij was het belangrijkste in mijn leven. Ik wilde haar niet ook kwijt.
Deze hut betekende veel voor ons. Dit was de plek waar alles was begonnen. De eerste blikken, de eerste aanrakingen, onze eerste zoen. Hier waren we veilig. Voor nu, althans.
“Zayn.” Annelies’ hand pakte mijn kin vast en dwong me haar aan te kijken. “Beloof me–”
Ik schudde hevig mijn hoofd en sloeg haar hand weg. Ik weigerde naar haar woorden te luisteren. “Nee!,” riep ik verontwaardigd. Mijn kat schrok van mijn reactie en sprong op uit mijn schoot. “Nee. Daar wil ik niet aan denken, Annelies. Je gaat niet dood. Wij gaan niet dood. Wij blijven voor eeuwig bij elkaar. Dat hebben we elkaar beloofd.”
“Maar Zayn, ik–” Haar woorden werden onderbroken door de krakende deur die met een ruk opengeslagen werd. Twee mannen verschenen in de deuropening en er werden Duitse zinnen geroepen die ik niet goed kon verstaan. Het waren de soldaten. Annelies pakte mijn arm vast, waardoor ik voelde dat ze trilde. Niet veel later hoorde ik haar zachtjes snikken.
De geweren die de soldaten vasthadden, richtten ze op ons. Één van de twee fluisterde wat in de oor van de ander, waarna hij vals begon te glimlachen. Het geweer dat op mij gericht was dwaalde af naar een punt naast mij. Ik volgde zijn beweging en mijn ogen werden groot toen ik zag waar de soldaat het op gemunt had. In een wanhopige poging mijn kat te redden stond ik op, maar hij verplaatste het geweer weer op mij en riep streng dat ik moest gaan zitten. Ik deed wat me gezegd werd en een harde knal volgde. Ik durfde niet naast me te kijken, maar in m’n ooghoeken zag ik een plas bloed ontstaan die langzaam groeide.
Annelies zat nog steeds te trillen en een traan rolde langs haar wang. Één van de soldaten kreeg het in de gaten en knielde naast haar neer. “Rustig maar, meisje,” mompelde hij. Ik moest m’n best doen om zijn vlot gesproken Duits te kunnen verstaan. “Wees maar niet bang.” Zijn vinger streelde haar wang.
Ik walgde van zijn aanraking op haar huid. “Blijf van haar af!,” riep ik in gebrekkig Duits.
Met een ruk draaide de soldaat zijn hoofd naar mij toe, waarna de andere soldaat zijn geweer dichter bij mijn hoofd bracht. “Pardon?,” vroeg hij schijnheilig, alsof hij me niet goed had verstaan.
Ik herhaalde mijn woorden. “Blijf van haar af. Of moet ik het soms voor je spellen?”
“Nou nou, kijk eens wat we hier hebben,” zei de geknielde soldaat tegen de ander. Hij glimlachte. “Een brutaal jongetje. Daar hou ik niet zo van.” Het geweer belandde nu tegen mijn hoofd aan.
“Nee,” smeekte Annelies. “Laat hem leven, alsjeblieft.”
“Oh, ze kan ook praten,” zei de andere soldaat. “Dat ha–” Het geluid van overvliegende straaljagers snoerde hem de mond. Maar dat leek hem zo te irriteren dat hij schoot. Recht op mij af.
Alles gebeurde in slow motion. Het schot. De lachende gezichten. De handen van Annelies die me schreeuwend heen en weer bewoog toen ik achterover viel. Hoe de angst in haar waterige ogen geschreven stond. Ik probeerde haar nog gerust te stellen, maar het duurde niet lang voordat alles zwart voor mijn ogen werd.

Ik keek naar mijn levenloze lichaam die in een plas met bloed lag.
Annelies zat trillend in het hoekje van de hut voor zich uit te staren. De soldaten hadden de hut verlaten en Annelies levend achtergelaten. Ik wilde haar omhelzen. Haar vertellen dat het allemaal goed kwam. En dat we, zoals beloofd, voor altijd bij elkaar zouden blijven. Maar er was niets meer dat ik kon doen. Mijn ziel had mijn lichaam verlaten en ik leefde niet meer in dezelfde wereld als zij. Ik legde mijn hand op haar schouder, maar ze leek niets te merken. Ik probeerde het nogmaals met een kus op haar wang, maar ook dat voelde ze niet.
“Je hebt de belofte gebroken,” hoorde ik haar fluisteren. “Je had het me beloofd. Je had het me verdomme beloofd!,” schreeuwde ze. Haar stem sloeg over, toen haar ogen zich vulden met tranen.
Ik omhelsde haar. Ik wilde haar nog zoveel zeggen, maar het kon niet meer. Het was voorbij. Ze had gelijk. Ik had de belofte gebroken. Maar ik had het niet expres gedaan. Ik wilde niets liever dan bij haar zijn. “Annelies,” fluisterde ik.
Ze reageerde niet.
“Ik hou van je, Annelies.” Ik plaatste mijn lippen opnieuw op haar wang. “Vaarwel.”