007 Aaron Welborne

Plotseling werd het beeldscherm terug de muur ingezogen en lichtte rechts in de kamer een muur op. Mijn wenkbrauwen kropen onbewust omhoog toen ik zag wat er met ijzeren spaken aan opgehangen was. Tientallen wapens : messen, bijlen, bogen met pijlenkokers, speren, kruisbogen, zwaarden, zelfs drietanden.
Die simulatie zou echter worden dan ik had gedacht en ik vroeg me onmiddellijk af of je ook daadwerkelijk gewond kon raken.
Ik schrok me dood toen de boeien rond mijn enkels en polsen met een knal open knapten. Vlug schoot ik van mijn plaats en liet de botten in mijn nek en vingers kraken. Ik voelde me opvallend goed. Ik merkte dat ik er zin in had, zin om te laten zien hoe goed ik was.
De kleren die ze me aan hadden getrokken waren voornamelijk zwart, warm en stevig. Behalve de gladde, lergerkleurige jas die voor mijn gevoel heel erg waterdicht was. De riem rond mijn midden was zo gemaakt dat er veel wapens aan konden hangen.
Zonder verder nog te aarzelen liep ik naar de muur en liet mijn ogen langs de rij messen glijden. Ik kon met elk wapen dat hier hing omgaan maar messen en dolken zouden altijd mijn specialiteit zijn. Ik was slim, wendbaar, sterk en snel. Heel erg snel.
Ik hing 5 werpmessen en 3 dolken aan mijn riem. Verder pakte ik twee grote, scherpe messen, voor iedere hand een.
Ik keek een beetje onwetend om me heen. Moest ik nu zeggen dat ik klaar was ofzoiets?
Erg lang hoefde ik daar niet over na te denken, want de voorste deuren schoven met veel lawaai open.
Ik slikte het brok in mijn keel weg en dwong de gefrusteerde gevoelens plaats te maken voor enkel en alleen adrealine.
Zonder te aarzelen schoot ik door de deuropening en nam mijn getrainde, gebruikelijk vechthouding aan.
Niets. Een koude, smalle omgeving met grijze muren. Nergens zag je een teken van gevaar en ik voelde een lichte teleurstelling.
Naast me hoorde ik plotseling het geluid dat ook mijn deur had gemaakt toen deze openschoof. De grote, brede jongen die naar buiten kwam gestapt keek aarzelend en ik herkende hem als Jake.
Toen zijn ogen de mijne ontmoetten meende ik een flits van herkenning te zien. Ik besloot te accepteren dat ik het samen met deze jongen, en nog twee anderen moest doen en liep met uitgestoken hand op hem af.
Jake glimlachte en schudde mijn hand. Hij had geen harde handdruk.
'Aaron.' zei ik.
'Jake.'
Ik grijnsde en speelde met de beide messen in mijn handen -iets dat ik altijd deed als ik me verveelde-. Ik zag dat Jake had gekozen voor twee grote kapmessen en besloot dat ik hem aardig vond.
'Enig idee wat nu?' mompelde Jake.
Ik haalde een beetje onverschillig mijn schouders op en leunde met mijn schouder tegen de muur. 'Ik denk dat we moeten wachten op onze andere teamgenoten.'
Jake knikte. 'Wat vind jij ervan? Van die teamgenoten?'
Mijn wenkbrauwen kropen omhoog. 'Balen. Maarja, niks aan te doen.'
Er schoof een andere deur open en een klein, tenger meisje kwam onze kant op lopen. Haar blonde krullen waren doormiddel van een staart uit haar gezicht gehaald maar ik herkende haar nog steeds.
'Annabella?' vroeg Jake voor de zekerheid. Ze knikte verlegen maar pakte zijn hand toch aan.
'Jake.' glimlachte Jake zijn bijna perfecte rij tanden bloot.
Ik bleef verveeld tegen de muur aanhangen maar stak in een vriendelijk gebaar mijn hand op naar het meisje. 'Ik ben Aaron.'
Ze knikte opnieuw. Ik keek naar de kruisboog in haar handen. Niet heel verassend, dat was vaak het enige wapen waar de kinderen uit District 10 nog een beetje mee om konden gaan.
De laatste deur schoof met protesterend geluid open en het meisje -makkelijk een vrouw te noemen- uit District 7 kwam met sterke passen onze kant op lopen. In iedere hand een kleine bijl. Ook niet echt verassend.
Jake en Annabella stelden zich beiden vriendelijk voor. Brielle glimlachte naar beiden en richtte zich toen tot mij. Het was een knappe meid, dat zeker. En daarom liet ik -zonder het te verbergen- mijn ogen heel langzaam langs haar lichaam glijden. Haar linkerwenkbrauw schoot geirriteerd omhoog.
Ik zette me af van de muur en stak mijn hand naar haar uit. Ze negeerde mijn hand en nam rustig de tijd om ook mij te bekijken. Mijn mondhoek kroop omhoog in een halve glimlach.
Ze pakte mijn hand en kneep er hard in. 'Brielle.'
'Aaron.'
Ik liet het mes tussen mijn vingers glijden en bleef haar net zo lang aankijken tot ze wegkeek. De kleine grijns verdween niet.