Hoofdstuk I.I

Een kleine bar in een zijstraatje in Londen, afgeschermd van de chique mensen in de straten die net hun dure diners op hebben, opent net zijn deuren. Binnen begint het al snel vol te stromen, voornamelijk met vaste klanten, mensen die weten dat ze hier hun avond kunnen doorbrengen zonder gestoord te worden of juist door gestoord te worden.
Hoofd half gebogen, starend naar het glas voor haar op het houten blad van de bar en met het meest radeloze gevoel wat ze ooit had gehad in haar maag zat ze daar aan de bar. Nog een slokje en haar hand schoot naar de barman, die haar er bijna meteen nog een glas aanreikte. Ze was niet eens aangeschoten, was ook niet van plan dat te worden, maar ze moest in ieder geval dit gevoel wegspoelen als ze deze nacht door wilde komen. Hierna zou ze wel over de straten gaan struinen om ergens een café te vinden wat haar nog een aantal uur koffie zou kunnen inschenken. Te bedenken dat haar appartement maar een blok verderop zat en ze er niet eens in kon, maakte haar zowel verschrikkelijk gefrustreerd als ontzettend hopeloos. Een hand ging door haar haar terwijl ze even haar ogen sloot, in een poging een beetje helder na te kunnen denken, maar met een zucht besefte ze dat dat sowieso niet meer ging lukken vannacht.
Hij had geen idee wie ze was, maar de hopeloosheid spatte van haar houding af als spetters boter in een te hete pan, de overige mensen in de bar brandend waardoor ze af en toe opkeken en haar vertwijfeld aanstaarden.
'Doe mij er ook nog maar één,' mompelde hij tegen de barman terwijl hij zijn glaasje wegschoof en plaatsnam op een barkruk twee plekken van de jonge vrouw af. Ze had niet opgekeken, niet gereageerd, alsof ze met haar hoofd heel ergens anders zat. Spelend met haar glas, het ronddraaiend met haar spitse vingers, en haar gedachten draaiden mee. Een flauwe glimlach speelde om zijn lippen omdat hij het gebaar herkende, maar er hulde zich een mist om zijn gezicht en de uitdrukking werd weer neutraal. Toch gleed zijn blik af en toe naar haar terug, niet gebrand door haar houding maar door haar aanwezigheid. Afgeleid pakte hij het glaasje vast, maar nam nog geen aanstalten een slokje te nemen.
Ze leek zo ontzettend out of context hier, met haar donkergrijze jurkje en haar haar nog vastgebonden in een knotje, waar enkele plukjes uit waren gaan hangen. Haar bleke gezicht was slechts lichtjes opgemaakt, voor zover hij kon zien in het vale licht van de bar. Hij schrok bijna toen ze opzij keek en zijn blik ontmoette, al was het maar voor een seconde voor ze haar ogen weer op haar glas liet rusten.
'Wat doe je hier?' Pas nadat hij het eruit had geflapt besefte hij hoe onbeleefd het wel niet moest hebben geklonken. Ze leek er echter niet echt op te letten en hield haar blik afgewend. 'Ik bedoel, een jongedame als jij hoort niet hier te zitten, zou je toch denken?'