A bright candle in a dark place

Verassingen bestonden dan toch nog in mijn leven, zelfs al deed ik niks meer buiten naar school gaan en thuis zitten. Ik had niet genoeg energie om iets anders te doen, gewoon niet de zin om andere mensen te zien. Die mensen zouden me dan toch ook maar gaan "plagen", net als al de andere mensen eigenlijk op die moment . Nee dat is nu ook niet waar , niet iedereen maar toch veel te veel. Maar wie kon er nu bedenken dat ik toch iemand nog beter zou gaan leren kennen , iemand die ik wel al kende maar eigenlijk ook niet echt kende. Iemand die ik toen nog gewoon van zien kende en toch al een goede indruk op me had gemaakt. Het klinkt raar , iemand die je eigenlijk nog niet echt kent maar toch al een ongelooflijke indruk op je gemaakt had. Daarom dat het ook een fijne verassing was voor de verandering Opeens was het niet alleen meer Anneke en haar broer die bij mij op de bus zaten. En dat was wel soort van fijn. Het was een nieuw schooljaar en ik hoopte dan natuurlijk ook dat na die 2 maanden Anneke het een beetje vergeten was en dat alles terug makkelijker gaan zou. Dat ze terug naast mij ging gaan zitten op de bus, op een niet ongemakkelijke manier. Maar het was zeker ook fijn om Cient nog eens terug te zien. En dan nog wel op de bus waar ik elke dag op ging zitten. Stiekem bleef ik natuurlijk hopen dat Anneke naast me ging zitten ‘s morgens ,maar Cient was ook niet zo erg. Ik wou haar ook beter leren kennen. Met Cient had ik nog maar eigenlijk 1 keer gepraat , met de vakantie activiteit in de Ardennen . Maar die 1 keer was ongelooflijk fijn, en ook helemaal niet een gepusht gesprek. Nee dat gesprek was gewoon spontaan , toen we ‘s avonds aan het eten waren met de hele groep, buiten in de open lucht aan een klein frituurtje waar je uitkeek op een lang veld met ongelofelijk groen gras voor de tijd van het jaar. Ik had echt het gevoel dat het niet de plaats was, hoe mooi dat ook was, die ervoor zorgde dat het gesprek zo makkelijk ging en fijn was. Het was gewoon iets raar, alsof ik haar al een jaar kende. Niet zoals men zegt jaren maar gewoon een jaar . Alsof dat eerste gesprek een begin was voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Dat is het uiteindelijk niet geweest maar het voelde op die moment wel zo. Dat gesprek had mij gewoon even laten vergeten hoe slecht ik me bij meisjes was gaan voelen. Het gaf me hoop dat er dan toch blijkbaar andere meisjes bestonden die indruk op me maken konden. En Cient had dat op een ongelofelijke manier gedaan. She was the first to light a candle, light a candle in the dark place I called my mind.