Voorbereiding spiegelspel

Eenmaal op de grond aangekomen haalde Romé opgelucht adem. Ook Emily was blij toen zij de rug van de gigant kon verlaten. Vliegen op uilen was niet iets wat zij dagelijks deed en het kwam een stuk gevaarlijker over dan fietsen.
'Dus, jij en meneer de Bruin zijn eigenlijk goed?', herhaalde Romé voor alle zekerheid. Melanie knikte.
'Dus... we zijn voor niks zo hard van hem weggerend?'
'Nou, als je niet van aardbeienjam houdt, heeft het misschien wel nut gehad'
'En dat gigantische mes in de keuken?', ging Denise na. Waarom zou hij zo'n groot mes hebben?
Zuchtend gaf Melanie antwoord; 'Jullie hebben toch ook zo'n mes in de keuken of niet soms?'
'Geen idee, ik kook nooit', mompelde Denise.
'Olivier, ben jij oké?', wilde Emily weten. De jongen knikte. Hij kon zelf wel van de uil af klimmen. Zijn wond was allang gestopt met bloeden. Hij voelde er amper nog wat van. Behalve als hij zijn nek bewoog.
Ze liepen het koude, kale kasteel in. Het was zo stil dat zij hun voetstappen konden horen. 'Hallo, meneer de Bruin, bent u daar'
Plots klonk er een luid gesnurk. Het kwam vanachter de bank. Voorzichtig slopen zij dichterbij. Ja hoor, meneer de Bruin was gewoon in slaap gevallen.
'Kom op, we zijn op weg naar Rune's huis, om daar ons voor te bereiden'
'Waarvoor?'
'De spreuk. We gaan de droomwezens lokken en terugsturen naar waar zij vandaan komen, kom mee!'
'Wat?'
'Over enkele momenten verdwijnt dit kasteel, tenzij je mee door het portaal wilt, kun je maar beter meekomen', zei Melanie oogrollend. UIteraard kwam meneer de Bruin mee. Samen vlogen zij naar Rune's huis. Rune kon het niet geloven toen hij iedereen weer zag, zo blij was hij.
'We moeten dat portaal sluiten en wel nu', besloot Melanie zonder al te veel aandacht aan Rune te besteden. 'Weet jij een manier?'
Op een antwoord hoefte zij niet te wachten. Olivier was slim genoeg geweest om te luisteren naar wat de uilen onderweg gezegd hadden. Binnen vertelde hij wat hij wist. Het was veel te koud om buiten te blijven staan.

Om de scheiding tussen twee werelden weer te dichten, zul je naar de bron toe moeten. Eenmaal daar staan spiegels opgesteld, één daarvan is de poort. Deze moet open gaan en terugnemen wat er in hoort.

De antwoorden van de uilen waren helder en eensgezind. Niks raadsels, iedereen wist precies waar die plek zich bevond.
'Dus wat is het plan?', vroeg Emily.
'Denise moet ervoor zorgen dat alle droomwezens naar het portaal gaan', zei Rune.
Denise liet een kreet van protest horen.
'Sorry, maar voor mij gaan zij echt niet komen', zei Olivier.
'Ze hebben een lezer nodig'
'Ach, doe het maar gewoon, dan zijn we er van af. Ik bescherm je wel', beloofde Romé. Om zich te bewijzen vloog zij op haar vriendin af en sloot zij haar armen zo strak om Denise heen dat Denise bijna gewurgd werd.
'Niemand komt langs Romé de Geweldige!', schreeuwde zij heldhaftig.
'Ohnee?', zei Emily, ze rende op Romé af en gaf haar de kieteldood.
'Jongens, serieus, onze wereld dreigt te veranderen in nachtmerrieland. Kunnen jullie even serieus zijn, dan kan er daarna zoveel lol gemaakt worden als jullie willen', mopperde Melanie.
'Ay, ay, Kapitein', zeiden de meiden en ze gingen weer goed staan.
'De rest van ons zal achter de spiegels staan, maar wel afgeschermd door de bomen, anders zien ze ons, doe dus niks opvallends aan en wees stil. Wie weet jagen we ze nog wel met dat soort gedrag als van net'
De meisjes staarden beschaamd naar de vloer. Stiekem lachten zij. Melanie besteedde er geen aandacht meer aan.
'Dus, zodra iedereen in positie staat, roept Denise de droomwezens'
'Hoe?', vroeg Denise, ze had echt geen idee hoe zij er voor kon zorgen dat zij wisten waar zij was'
'Sluit je ogen en denk aan ze, ze zullen het merken. Als zij weten dat jij in hun gebied bent, zullen zij hun kans niet missen', bedacht Falco.
'Kun je dat doen?', ging Melanie na. Denise knikte, ze dacht dat het wel zou werken. Uiteindelijk had zij ook er voor gezorgd dat meneer de Bruin geschiedenis ging geven op haar school. Dus waarom zou dit niet werken?
'Falco, Olivier, jullie kennen de spreuken? Ze zijn ontgrendeld?', ging Melanie na. De jongens knikten.
'Mooi, en jullie weten wanneer jullie ze moeten gebruiken?'
'Zodra de droomwezens in het midden staan. Dan de tweede spreuk wanneer alles er in is... daarvoor werkt hij niet', dacht Falco hardop.
'De tweede spreuk gaat automatisch, hoeven wij niet te doen', verbeterde Olivier.
'Mooi, het lijkt er op dat wij klaar zijn. Rune, alles klaar?'
Rune pakte nog vlug wat kruiden. Alles was geregeld.
Denise zuchtte, eigenlijk zat zij er best wel tegen op om terug het bos in te gaan. Hier thuis voelde alles veel veiliger. Ze had deze plek gemist. Liever bleef ze hier nog een tijdje om bij te komen. Of zou zij uitrusten in haar eigen zachte bed. Helaas zaten die dingen er niet in. Van Melanie mocht zij pas weer slapen als alles weer bij het oude was. Dus kon ze maar beter snel gedaan zijn.
Iedereen pakte zijn of haar jas en liep naar buiten.
Falco liep op Denise af. 'Klaar voor?', vroeg hij.
Denise schudde; 'Ik denk niet dat ik er ooit echt klaar voor ga zijn... Het moet gebeuren, het is niet anders'
'Je hebt zonder wapens een leeuw verslagen met een ondoordringbare huid. Hoe moeilijk kan het zijn?'
'Dat was in een droom, dit is echt'
Falco fronste en bracht zijn lippen naar haar oor; 'Die wezens die jij hier moet verslaan zijn even echt als de leeuw. Wil je jezelf niet zo onderschatten?'
Denise wilde er tegen in brengen dat zij in haar slaap veel meer kon. In haar dromen was zij onverslaanbaar. In het echte leven had zij dat gevoel van onoverwinnelijkheid niet. Maar Falco zou dat toch niet begrijpen, dus hield zij haar mond.