Binnenbreken

Gruis kwam van het plavond af. De muren om haar heen leken in te stortten. Links en rechts schoten breuken in de muren.
Uit de mist verscheen een vreemd gevormde schaduw. Pas toen het stof gedeeltelijk was opgetrokken kon Denise het herkennen. Het waren Emily, Olivier en Melanie, gezeten op de rug van een gigantische uil.
Denises ogen werden groot; ze hadden haar gevonden. Denise kreeg de kracht om op te kijken. Haar rug bolde, haar armen draaiden. Nog voordat meneer Le Fay het door had, maakte zij zich los zijn greep. Nieuwe energie stroomde door haar bloed. Het vulde haar lichaam met de kracht die zij dacht verloren te zijn. Snel gaf zij een kopstoot aan de ouwe man, waardoor hij even zijn bewustzijn leek te verliezen. Olivier stormde vol strijdlustigheid op de rode dame af. Voor hij haar kon bereiken ging zij op in de lucht. Weg, alleen een door de lucht cirkelende rookwolk bleef achter.
'Wat?', riep hij in wanhoop uit. Het was het moment dat hem zijn vrijheid kostte. Darrin greep de jongen bij de polsen, die hij pijnlijk ver naar achteren trok. De spieren in Oliviers nek verkrampten zich. Tussen zijn tanden door kroop een kreun. Darrin pakte beide polsen over in een hand. Zijn andere hand toverde een zakmes tevoorschijn.
Toen Denise dit zag, haastte zij zich er naar toe. Haar handen vouwden zich om Darrins pols, smekend dat hij Olivier niks zou doen. Juist op dat moment verblindde iemand haar zicht. Meneer Le Fay trok het meisje weg bij zijn zoon.
Onhandig klom Emily van de vogel af. Haar wankele stappen weerhielden haar er niet van haar vriendin te beschermen. Moedig stapte zij op meneer Le Fay af en gaf hem een stomp. Meneer Le Fay gaf haar een dodelijk blik, waardoor zij snel weg rende. Ondertussen worstelde Denise met de handen die om haar nek knelden. Haar nagels groeven zich in zijn vel, hopend dat het pijnlijk zou gaan bloeden. Maar de greep werd er niet losser op.
Emily sprong op Darrins rug. Stevig klemde zij haar benen om zijn middel. Darrin voelde hoe zijn buik geplet werd. Enthousiast gooide Emily haar arm om zijn nek. Hij kon niet anders dan meebuigen. Bijna dacht Emily hem te kunnen besturen, totdat hij zijn grip hervond. Hengelend met hara hand probeerde zij het mes uit zijn handen te grissen. Maar het mes zwiepte gevaarlijk door de lucht. Wilde zij haar handen heel houden, moest zij heel precies op het juiste moment toeslaan. Geduldig wachtte zij haar kans af. Olivier, die in direct gevaar werd gebracht, had wat minder geduld. Hij woelde alle kanten op maar loskomen deed hij niet.