De Toren

De muren waren hoog en grijs. Enkele stralen zonlicht schenen naar beneden. Door de stralen leek de vrijheid enkel verder weg. Ze zuchtte. Ze voelde zich verloren. Er was geen vreugde te bekennen. Haar kleding zat ook al onder het grauw. Verveeld schopte Denise wat gruis weg. Stof vulde haar longen. Het oplaaiende stof deed haar hoesten.
Ze kreeg honger. Dat was niet alles. Door al dat stof raakte haar mond uitgedroogd. Jeuk verspreidde zich in haar keel. Hopelijk kwam Darrin snel terug met wat water. Wat ze nu al niet zou doen voor wat water. Bijna een moord. Ze zakte onderuit.
Okay, zo erg was het ook weer niet. Maar er was weinig afleiding. Als zij alleen al een potlood en papier had, zou zij wel wat bedenken. Verveeld staarde zij naar haar handen, die ook ingegraven waren in het grijs. Haar hand schudde de laag stof weg. Ze kreeg een idee. In het grijs ontstonden schaduwen. Kastelen, snorks en droomwezens vormden zich als vanzelf.
Plots veegde een wind de tekeningen uit. Licht maakte de grijze stof gelig. In het midden van het geel was een schaduw herkenbaar. Darrin stond boven bij de deur. Om haar ogen tegen het licht te beschermen kneep Denise ze tot spleetjes. Ze keek Darrin vragend aan. Zou hij haar wat te drinken komen brengen?
Het bleef opvallend lang stil.
'Hoe gaat het daar beneden?', vroeg Darrin die ietwat ongemakkelijk met zijn voeten schoof.
'Dorst', riep Denise terug.
'Wil je naar boven komen?', stelde hij voor.
'Graag'
Darrin stak zijn hand uit om Denise omhoog te trekken. Dankbaar nam Denise zijn hand aan. 'Een cola zou er wel in gaan', mompelde Denise.
'Wat is een cola?', vroeg Darrin nieuwsgierig; 'Een soort wijn?'
Het was inmiddels wel duidelijk dat Darrin uit een totaal andere wereld kwam. Denise schudde haar hoofd; 'Heel wat anders dan een glaasje rode wijn. Weet je, in mijn wereld mag je niet drinken voor je zestiende'
Darrin keek haar ontwetend aan; 'En jij bent geen 16?'
'Nope, dat duurt nog wel even een tijdje'
Darrin dacht na; 'Volgens mij hebben wij geen cola'
'Water is ook goed', mompelde Denise.
De gangen waren hol. Overal galmde echo's. Het leek wel alsof de gang langer was geworden dan hij eerst was. Vloeide dit zomaar uit de droomwereld totdat het een gigantisch palleis was? Denise kon zich de fakkels die langs de wanden hingen ook niet herinneren. Waar Darrin haar heen bracht was een raadsel. Totdat ze gewoon weer in de woonkamer uit kwamen. Dit was vreemd. Het heeft haar zeker vijf minuten gekost... niet de enkele seconden waarmee Darrin haar naar de toren had gebracht. Het moest wel groeien.
De woonkamer was in tegenstelling tot de toren warm en kleurrijk. Langs de wanden hingen tapijten waarop met goud taferelen uitgebeeld waren. Op een van de tapijten was de gouden leeuw zichtbaar, die het meisje bekend voor kwam. Was dat niet de leeuw uit de leeuwenspel, de droom waarin zij Falco ontmoet had? Had zij die leeuw niet verslagen? Wie weet was het allemaal opzet. Als Falco Denise nooit had gekend, was hij hier nu niet. Het was haar schuld dat hij met de dood bedreigd werd. Het minste wat zij terug had kunnen doen was hem bevrijden. Daarintegen verstopte Denise zich, deed zij alsof zij hem niet kende. Want als zij hem kende, en de Le Fay's wisten dat, stond hem vast wat ergers te wachten... Maar als de Le Fay's het zelf georganiseerd hadden, had net alsof doen geen enkel nut. Kon het zijn dat Darrin zo'n goede leugenaar was en hij wel wist wat de relatie tussen haar en Falco was?
Op het moment dat haar ogen meneer Le Fay waarneemden, verstijfde Denise. Zij wist dat Le Fay een en al kwaad was, dat voelde zij. Zolang meneer Le Fay in de kamer was, voelde zij zich niet vrij om met Darrin te praten. Ook al vertrouwde zij geen van beide volledig, ze was liever alleen met Darrin dan met zijn vader. Meneer Le Fay gaf haar zo'n misselijk gevoel in de maag, alsof zijn hand met haar ingewanden speelde. Waarom moest hij er bij zijn?
Het gevoel verergerde toen zij kettingen hoorde rammelen. Waar was zij in beland?