School

Op school leek niemand zich meer wat te herinneren van de afgelopen maanden. Tijdens geschiedenis leek alles normaal. De vervanger kwam van binnen de school; het was dezelfde geschiedenisdocent als die van vorig jaar.
Emily en Romé waren gezellig aan het kletsen en geen van beide wist wie Falco was. Zij dachten dat het een grap was toen Denise zijn naam vertelde.
'Zin om vanmiddag wat friet te halen?', stelde Romé voor.
'Ja', zei Emily onmiddelijk; 'Ik leef al de hele week van appels dus het mag ook wel weer'
Denise vroeg nog steeds af of echt niemand het zich meer herinnerde. Het leek zo vreemd... zij had dagen vastgezeten in dat akelige bos.
'Denise, kom jij ook?', vroeg Romé vriendelijk.
Denise raakte wakker uit haar dagdroom; 'Natuurlijk kom ik!', riep ze vrolijk. Alles was weer normaal. Maar ze zal nooit meer vergeten wat haar vriendinnen voor haar gedaan hadden. Ze kon voor geen betere wensen.

Bij het frietkot herkende zij de jongen met bruine haren. Ook hem zal zij nooit meer vergeten. Maar waarschijnlijk wist hij het ook niet meer.
'Twee pinda's en een met', bestelde Romé.
Falco draaide zich om. Hij herkende de gezichten. Vooral Denise zou hij nooit meer vergeten. Dat was nog wel wat, daar in het bos. Hij kon het helaas niet daarover hebben. Misschien herinnerde Denise zich het nog, maar Romé was hem zo te zien al lang weer vergeten. Hij wilde zichzelf niet voor schut zetten. Dus toen Romé zich omdraaide en de frietjes naar haar vriendinnen bracht, dacht hij dat het hem nooit zou lukken Denise opnieuw te spreken. Totdat hun ogen elkaar ontmoetten. Snel gaf hij Denise een knipoog.
Denise reageerde verbaasd. Kon het zijn dat hij het zich wel herinnerde? Ze schudde haar hoofd. Het was beter als zij er niet teveel aan dacht. Morgen zou weer een normale dag zijn, zoals vandaag. En dat vond zij helemaal niet erg. Een paar rustige dagen kon zij wel gebruiken. Ze gaf hem een knipoog terug en besteede er verder geen aandacht aan.
Romé ratelde vanalles aan elkaar, zoals altijd. Emily glimlachte om het enthousiasme, maar lette wel op de tijd. Denise lachte en praatte mee. Alles was weer normaal.
En misschien, heel misschien, had zij er een extra vriend op overgehouden. Maar dat kwam later wel.
Falco knipoogde naar Denise en zij terug naar hem. Jaa, bijna alles was bij het oude. Alleen de aardlingen wisten nog van het ongelovelijke avontuur.