Finale Spiegelspel

Het was een donkere nacht. Uilen vlogen tussen de boomtakken door. Allemaal verzamelden zij zich rond een punt. Het was een groep aardlingen en mensen, omgeven door spiegels. Dit was de plek waar droomwezens als eerste de wereld binnendrongen.

'Dus, we zijn hier bijeen om alles volledig af te sluiten. Iedereen in positie?', vroeg Rune.
Iedereen knikte alvorens zij naar hun posities renden. Alleen Denise bleef staan. Zij was het lokmiddel. Haar ogen sloten.
'Bij de uil verzoek ik u mij te beschermen', fluisterde zij in zichzelf. Toen begon het. De beelden raasden door haar hoofd. Zij trok aan de droomwezens, liet ze weten waar zij was. Die droomwezens kwamen als wolven op haar af. Ze voelde hun honger. Hun voetstappen dreunden door de aarde. Zodra haar ogen openden zouden zij daar staan. Maar zij moest wachten op het juiste moment. Denise hield haar adem in. Ze wachtte geduldig totdat het geluid plots staakte. Ze voelde het; ze was omsingeld. Nu. Vlug opende zij haar ogen. Voor haar stonden alle droomwezens. Hijgend, hongerig, kwaad. De naga's ogen leken vuur te spuwen. Darrin keek haar aan alsof zij hem had verraden.
"Je zult ons helpen", dreigde meneer Le Fay. Denise trilde op haar benen, het moest werken. "Of anders?", vroeg het meisje. Meneer Le Fay zijn gezicht betrok. Zijn voeten duwden zich in de aarde, klaar om op haar af te springen. Het was nu of nooit; plots schoten alle aardlingen in actie. De aardlingen begonnen in koor de spreuk te zeggen die de uilen hen gegeven hadden. Denise Klemde haar voet achter een boomwortel en dook naar de grond om met haar hand een andere vast te houden. De wind begon uit het niets te waaien. De droomwezens hadden zich niet voorbereid op de windhoos die tussen de spiegels door trok.
Een van de spiegels was de poort naar de andere wereld. Tussen haar wervelende haren door zag de aardlinge hoe de naga in het portaal gezogen werd. Niet veel later volgde Darrin en de snorks. Ook meneer Le Fay kon niet ontsnappen aan de plots oprijzende tornado. Zijn handen trokken nog aan de randen om zich tegen te houden. Een hand liet los om naar Denise uit te halen. Denise drukte zich dichter tegen de grond om de klauwen te ontwijken. De wind rukte nogmaals aan Le Fay's arm waardoor hij naar achteren vloog, weg, de droomwereld in. Dat was het; eindelijk was alles opgeslokt. Het portaal ging bijna sluiten... Maar het sloot niet helemaal. Het had honger naar meer.
Denise schrok. De wind bleef maar gaan. Haar handen werden zweterig en haar voet begon te kloppen. Ze was bang dat zij weg zou glippen. Ze voelde steentjes langs haar hoofd vliegen. Lang zou zij het niet volhouden. Bloemen werden uit de aarde getrokken.
'Waarom sluit hij niet?', riep Olivier.
'Er moet nog iets zijn, iets hier dat in de droomwereld hoort!'
Meneer de Bruin kwam achter de spiegels vandaan.
'Nee, ga terug', riep Denise. Het was te gevaarlijk in het midden. Zelfs zij had moeite zich vast te blijven houden.
'Ik hoor daar'
'Nee, u hoort bij ons! U bent onze geschiedenis docent!', wierp Emily tegen.
Meneer de Bruin schudde zijn hoofd. 'Ik ben slechts een echo. Ik hoor hier niet. Wat jullie zien is wat Denise van mij gemaakt heeft', bekende meneer de Bruin.
Allemaal heel leuk en aardig, maar Denise verging ondertussen van de spierpijn. Als zij niet opschoten met een oplossing werd zij nog meegezogen.
'Maar u kwam gewoon op school. Ik bedoel, Romé had ook zo'n vreemde droom'
'Dat ligt ergens anders aan', zei Falco, die ondertussen wel in de gaten had dat Romé niet een normaal mensen meisje was. 'Maar laten we het daar maar niet over hebben. Schiet op meneer, deze poorten kunnen het hele bos opslokken. Denise houdt het niet meer!'
Melanie pakte meneer de Bruin zijn hand. 'Wij horen allebei daar', zei zij voordat de twee de cirkel in sprongen.
Rune wilde er achteraan gaan. Hij riep nog; 'Nee', maar het was al te laat. Melanie en meneer de Bruin werden het portaal in gezogen. Met een oogverblindende flits sloten de poorten zich. Rune stond midden in de cirkel, zijn armen rond Denise. Falco kwam opgewekt aanzetten.
'Het is gelukt', juichte hij. Maar Rune zag er het nut niet van in. Het enige waaraan hij kon denken was Melanie en het moment dat zij achter de spiegel verdween. Ze waren amper bijgekomen van de tornardo of een tweede flits volgde. De spiegels waren verdwenen.
Denise keek nog even rond. Alles leek normaal. Toen zakte zij weer weg.
Dof licht prikte in haar ogen. Langzaam werden de wazige contouren van haar kamer zichtbaar. Denise knipte het licht aan. Met tegenzin wreef zij het slaapzand uit haar ogen. Het leek op een doodgewone schooldag. Buiten regende het en ze had niet echt veel zin om op te staan. Helaas schreeuwde de wekker dat zij zich al had verslapen. Uit het niets begon haar hart sneller te slaan. Ze had nog net genoeg tijd. Als een gek zocht zij wat kleren, rende zij van de trap af en propte zij een boterham in de mond.
Tegenover haar zat Olivier te lachen.
'Wat?', mompelde Denise met haar mond vol.
'Je hebt het eerste uur vrij', antwoordde Olivier.
Denise kon het niet geloven. Alweer? Had zij alweer de wekker verkeerd gezet?
'We hebben een nieuwe docent geschiedenis', vertelde Olivier.
'Ohw', zei Denise. 'Hebben zij meneer de Bruin vervangen?'
'Wie?'
Denise keek hem stom aan. Zo snel kon je iemand niet vergeten.
'Je zult zien dat alles is alsof het nooit is gebeurd', legde Olivier met een knipoog uit. Het viel haar nu pas op dat Oliviers nek weer helemaal genezen had. Dat was best vreemd, echt net alsof gister niet gebeurd was.
'Doet het echt geen pijn meer?', vroeg Denise, wijzend op de plek waar Darrin Olivier gesneden had. Olivier schudde van niet. Dat hij überhaupt zijn nek kon bewegen zonder ergens last van te hebben, vond zij voldoende bewijs. Die huid daar was toch wel redelijk gescheurd geweest. Hij had geluk gehad dat het niet zo diep was geweest. Anders zo zij er aan hebben getwijfeld of de poorten sluiten genoeg was. Dit mocht dan wel hersteld zijn, maar volgens iedereen, zelfs de mensen die in magie geloven, valt er niet terug te keren van de dood.
Ook op school leek niemand meer te denken aan meneer de Bruin.