2.7 inkt met zand erover

Ik ben echt moe, mijn ogen gaan bijna als vanzelf dicht. Misschien moet ik inderdaad eventjes rusten. Ik leg het boek onder mijn hoofd en schop mijn benen de bank op totdat ze lekker liggen. Net wanneer ik lekker lig, schijnt er zomaar een fel licht in mijn gezicht. Tegen mijn zin wordt ik wakker. Het is al donker, ookal kan ik me niet voorstellen dat ik lang weg ben geweest. Met mijn billen controleer ik of mijn tas nog achter mij ligt, ja die ligt er nog, evenals het boek dat onder mijn hoofd zit. Het duurt even voordat ik zie wie er voor mij staat. Maar zodra ik dat door heb, is de reden waarom al duidelijk. Het hoort niet dat je zomaar besluit te overnachten op een bankje, dat is iets voor zwervers. Politiemannen proberen een beetje te voorkomen dat zij op deze manier de orde verstoren. Dus... ja, ik weet waar het op lijkt.
'Sorry', mompel ik, mijn handen beschermend voor mijn ogen; 'Ik... kan het uitleggen'
Oh, natuurlijk gaan zij geloven dat ik geen zwerver ben. Ik spreek tenminste de waarheid, hoewel, ergens zwerf ik wel een beetje. Maakt mij dat een zwerver? Ik heb toch een huis? Vanuit het niets springen tranen in mijn ogen, de waarheid dat ik geen huis heb dringt tot mij door. Ik ben maar een onbegrepen wees. Niet schattig, niet zelfstandig, niet volwassen, gek en oud. Ik heb geen thuis, en ik volg een of ander boek om dat te vinden vanwege een stem in mijn hoofd. Ik ben hopeloos, verdwaald.
'Kom maar mee', zegt de man die mij bij mijn elleboog overeind trekt. Ik moet moeite doen mij niet in zijn armen te storten. Dan opeens denk ik aan mijn spullen, ik heb ze nodig, het is alles wat ik nog heb.
'Mijn boek', roep ik achterom, mijn arm probeert hem te pakken, maar ik ben al te ver. Een andere man, die schijnbaar samen met deze agent ronde deed, pakte ze op. Ondertussen werd ik achter in de auto gegooid. Mijn spullen verdwenen bij de andere man op schoot. Dit was het, hier stopte mijn reis. Ik zou nooit vinden waar ik thuis hoorde. Er zouden waarschijnlijk psychiaters komen die Dina zouden laten verdwenen. Dan was het gebeurd, dan was ik helemaal alleen.

Op het bureau verscheen de eerste politieman in de te fel verlichte kamer. Alles deed pijn en duizelde voor mijn ogen. De tweede agent legde de spullen ergens in een hoek.
'Sorry, ik wilde niet, het was mijn plan niet, normaal zou ik nooit'
De agent gebaarde mij tot zwijgen. Geschrokken hield ik mijn mond, ik irriteerde hem waarschijnlijk.
'Vertel eerst maar eens wat er is gebeurd'
'Paniek, paniek, vertel hem niets over ons plan!', hoor ik Dina al roepen. Voor ik 'Ssst', tegen haar kan roepen, bedenk ik me; ze hoeven niet meteen al te weten dat ik gek ben. 'Maar je zegt niks!', dreigt Dina nog even.
Ik knik instemmend. 'Goed', begin ik; 'Ik ben op reis naar mijn oom, hij woont ver in het Noorden, maar ik had het een beetje onderschat'
'Waar kom je dan vandaan?'
Ik durf toe te geven dat ik uit New York kom, daar wonen toch zoveel mensen, ze zullen niet zomaar weten wie ik ben.
Hij zucht, waarmee hij laten weten dat het verder is dan hij verwachtte. Het valt mij nu pas op dat hij eigenlijk een knap vriendelijk gezicht heeft. Veel minder streng dan verwacht.
De ander komt naar binnen met een kop koffie voor zijn kameraad. Ik blijf als bevroren zitten. Het idee dat zij mij en Dina door hebben gaat maar niet uit mijn hoofd. Nu kunnen zij niet in mijn hoofd kijken, maar ik ben moe, en dan doe ik stomme dingen. Dan kijkt de man mij weer aan.
'Wil jij ook...'
Hij verwacht een naam.
'Vertel niks, ik heb je gezegd', roept... 'Dina', zeg ik met een glimlach; 'Een kopje thee zou heerlijk zijn'
Dan gaat hij over op serieuzere zaken; 'Luister, we zijn hier om' 'Ze gaan ons arresteren' '-te zorgen dat de openbare orde niet te veel in het geding komt en de burgers van de US te beschermen. Je bent een US-citizen, nietwaar?'
Ik knik.
'Mooi, je kunt vannacht in de cel slapen' 'Ik zei toch...' 'dat is wat warmer dan op een bankje buiten, ligt vast ook lekkerder. Morgen ben je weer weg. We willen jou niet nog een keer op dat bankje zien, begrepen?', hij zegt het eigenlijk bijna meer als grap dan serieus. 'En ga alsjeblieft naar huis'