De 100e Hongerspelen - 278

“Maar ze gaat vast nog een hoop mensen veroordelen.”
“Dat gebeurt nu eenmaal na een oorlog”, zei Adriënne zacht.
“Jij bent toch veilig hé?”

Adriënne beet op haar lip.
“Nee”, zei ze zacht. “Jij wel. Katniss gaat mij zelf niet voor de rechtbank slepen, maar als iemand anders dat doet, houdt ze die niet tegen. Dat vindt ze eerlijk.”
“Oh. Maar…”
“Het is oké, mama. Katniss zou dat niet zonder reden doen”, zei Adriënne. “Ze laat me heus niet zomaar veroordelen.”
“Goed dan”, knikte haar moeder. “En je opa?”
“Die is te oud om nog in leven te houden, maar Katniss heeft beloofd dat hij nog een beetje van zijn oude dag mag genieten.”
“Maar ze laten hem sterven.”
“Hij is al eens ter dood veroordeeld, hij heeft verkeerde dingen gedaan”, zei Adriënne. “Toen was Katniss ook de eerste die zei dat hij moest sterven, dat heeft ze me zelf verteld. Maar ze vindt dat hij het nu al zwaar genoeg heeft gehad en dat vader erger is, dus mag hij nog een paar fijne dingen doen.”
“Hij zal zijn rozen willen zien.”
“Ja, die staan er nog steeds. Katniss zal wel bewaking mee sturen, maar hij mag gaan als hij dat vraagt.”
“Gelukkig. Hij was dan wreed, maar echt slecht was hij niet.”
“Hij heeft wel verkeerde dingen gedaan, mama, vooral naar Katniss toe.”
“Weet ik, lieverd, ik zeg ook niet dat hij geen straf verdiend, maar wat je vader hem en mij en al die anderen heeft aangedaan…”
“Ja, u heeft gelijk, Katniss weet dat ook.”
“Adriënne… waar gaan we wonen nu? Ik bedoel, de presidentiële villa zal nu wel voor Katniss zijn.”
“Ik weet het niet, ik vraag het haar.”

***

“Je wou me spreken?”, vroeg Katniss aan Peli.
“Ja”, zei Peli aarzelend. “Katniss, ik… je weet hoe hard Cille Lisbet nodig heeft, maar nu heeft het avoxbureau me laten weten dat ik haar moet terugbrengen, binnen de drie dagen.”
“En jij wilt haar kopen”, begreep Katniss, die zich het eerdere gesprek daarrond herinnerde.
“Ja, ik…”
“Ik denk erover”, beloofde Katniss. “Je krijgt morgen mijn antwoord.”
“Oké”, zei Peli aarzelend.