De 100e Hongerspelen - 273

“Natuurlijk, mevrouw de presidente.” Adriënne maakte een buiging.

Katniss liet bijna iedereen vrij die ze gevangen hield, behalve de dokter en de oude Snow. Iedereen had uiteraard nog verzorging nodig en de dokter mocht zich dan ook vrij bewegen door het gebouw, maar naar buiten gaan was hem verboden. Erg vond hij dat echter totaal niet, vanaf het moment dat hij besloten had Katniss die informatie te geven, had hij geweten dat hij niet meer op vrijheid hoefde hopen. Het feit dat Katniss en de anderen toch een zekere mate van respect voor hem hadden, was voldoende voor hem.

Caesar Flickrman was ook opgetogen over het feit dat hem de eer te beurt viel Katniss te interviewen over haar overwinning. Katniss vertelde heel eerlijk hoe alles verlopen was en wat haar concrete plannen nu waren. Veel tijd nam ze daar echter niet voor, ze nam al snel afscheid door te zeggen dat ze nog heel wat werk had.
“Jammer, ik had het fijn gevonden als mijn laatste interview nog langer geduurd zou hebben”, zei Ceasar.
“Je laatste interview?”, vroeg Katniss verbaasd.
“Ja mevrouw, ik ben ook de jongste niet meer, ik stop ermee, nog even rustig van mijn oude dag genieten.” Toen Katniss beter keek, bespeurde ze inderdaad wat rimpels, wat uiterst zeldzaam was in een Capitool waar mensen er alles aan deden om mooi en jong te blijven.
“Nou, vaarwel dan”, zei Katniss. “En ik moet zeggen, Ceasar, al had ik altijd een hekel aan interviews, je wist het toch op een bepaalde manier wat aangenamer te maken.”
“Dank u, mevrouw, dat is het grootste compliment dat u me kan geven.”

***

“Katniss?” Peli kwam binnen. “Je gasten zijn er.” Katniss kwam meteen recht.
“Peeta, Ian, Vania, Gale, komen jullie mee?”
“Natuurlijk.”
“Peli, zou jij Odette kunnen halen?”
“Dat heb ik al aan Pattie gevraagd”, zei Peli met een glimlach. “Euh, Katniss, zou ik je straks nog even kunnen spreken?”
“Natuurlijk.” Katniss glimlachte, voor ze de kamer uit liep.