Hoofdstuk Zes - Wrong

CANDIE
Vanessa probeerde onopvallend op haar mobiel te kijken hoe laat het was, Candie was al de hele nacht aan het zeuren over hoe haar vriendje haar zijn huis uit had gezet. Niet dat ze het erg vond dat Candie haar hart bij haar en Beverly luchtte, maar zes uur lang over hetzelfde onderwerp praten werd een beetje eentonig. Daarbij kwam dat hoe langer Candie over iets praatte, hoe bozer ze er over werd. “Ik snap het gewoon niet” klaagde Candie, “als je mij en Tristen naast elkaar zou zetten zou elke jongen voor mij gaan! Ze is zo saai! Ze is zo iemand die al haar huiswerk zelf doet en geen seks heeft tot na het huwelijk en nooit feestjes geeft!” Beverly, die met haar benen over elkaar haar nagels zat te vijlen, voegde er aan toe, “Inderdaad. Je moet haar eens goed terug pakken.” Candie knikte en keek nijdig uit het raam. “Waarom geef je niet gewoon een feestje, voer je haar dronken, en zorg je dat ze zichzelf belachelijk maakt? Je weet wel, wat je altijd doet als iemand je niet aan staat.” Dat klopte, als Candie zich aan iemand irriteerde, neem als voorbeeld Sasha vorig schooljaar, dan zorgde ze ervoor dat ze een feestje gaf en die persoon dronken voerde. Sasha werd iets té populair dus Candie gaf een feestje en Sasha had zoveel op dat ze voor de neus van de hele school ‘I will survive’ had gezongen. Dat had minder erg geweest als het goed had geklonken en veel minder erg geweest als ze daarna niet over iemand heen had gekotst. Vaarwel Sasha. Toch was Sasha niet onpopulair, ze ging nog steeds om met de populairdere mensen, ze was alleen een paar plekken gedaald. Nu deed ze, net als iedereen, gewoon veel te veel haar best bij Candie in de hoop populair te worden. Maar om terug te komen op Tristen. “Nee” zei Candie, “die methode gebruik ik bij gewone irritante mensen, Tristen is een irritant mens dat mijn vriendje van me wilt afpakken, we moeten er wat extra’s bij bedenken.” Candie trommelde met haar vingers op haar bureau en toen wist ze het, “Ik weet het!” Candie legde haar plan uit en Vanessa en Beverly knikten enthousiast. Dit werd lachen.


TRISTEN
“Volgens mij is Juanita verliefd op je” zei Max tegen Tristen terwijl ze naast elkaar de school in liepen, “Ze kan alleen nog maar praten over je haar en je accent. Als ze mijn moeder was had ze me allang aan je uitgehuwelijkt.” Tristen begon te lachen, ze wou net wat zeggen toen een wildvreemde groep jongens langsliep en riepen: “Je hebt wel genoeg drank hè, Zaterdag? Feestjeee.” Tristen draaide zich naar Max, “Geef je een feestje?” Max schudde verbaasd zijn hoofd, “Ik dacht dat ze het tegen jou hadden.” “Het was vast een vergissing” zei Tristen en ze liepen een paar meter verder toen er twee meisjes naar Tristen kwamen toe gelopen, “Ik kan niet wachten tot zaterdag! Candie zei dat ze kwam dus wij komen ook!” Oké, waar ging dit over?! De meisjes waren doorgelopen en Max bukte om iets op te pakken. Het was een uitnodiging voor een feestje met gratis drank bij... HAAR thuis?! “Wat is dit?” vroeg Tristen geschokt hardop. Max haalde een hand door zijn haar, “Ik heb geen idee, misschien een grapje van iemand?” Tristen had wel zo'n vermoeden van wie dat grapje precies was. Ze had zwart haar, hield ervan om mensen te bedreigen en haar naam rijmde op Sandie. “Ik kan dat feest niet geven! Ik heb geen gratis drank! Ik heb niet eens genoeg ruimte! Overal staan nog dozen!” riep Tristen. “Oké, rustig” zei Max, “Ik kan zorgen dat het feest wordt verplaatst naar mijn huis, dat geef ik wel door, oké?” Tristen knikte en haalde opgelucht adem, “Dat zou echt super zijn!” Max grijnsde, “Alles voor mijn mede-Texaan.”


NOLA
“We MOETEN naar dat feest van Max Duvall! Iedereen is uitgenodigd!” June sprong nog net niet op en neer... “Ik weet het niet, ik moet trainen zaterdag...” zei Nola twijfelend. “O, Nole, kom op! Jij moet altijd trainen! En ik weet dat het belangrijk is en dat je talent hebt en blablabla maar je verwaarloost je sociale leven! Één feestje maar! Candie komt ook! Als we worden gezien en praten met al die mensen zijn we superpopulair!” Nola zuchtte, “Ik denk er over.” Op dat moment ging de bel en Nola en June liepen richting hun lokaal. “Ik heb mijn horoscoop gelezen en er staat in dat de ware liefde recht voor mijn neus staat! Het is dus Chris!” zei June enthousiast, “Ik weet zeker dat hij de ware is! Hij wilt gewoon wachten omdat hij lief is! Maar ik weet dat hij van me houdt! We gaan vast trouwen later! En dan krijgen we heel veel kinderen die natuurlijk heel mooi worden en die...” Nola onderbrak haar, het kwam er een heel stuk gemener uit dan ze had bedoelt en het kwam misschien omdat Nola vandaag bloedsacherijnig was maar Nola zei: “Misschien moet je niet zo hard van stapel lopen.” June hield op met lopen en keek haar geschokt aan, “Hoe bedoel je?” vroeg ze met verborgen woede. “Nou” zei Nola, nog steeds sacherijnig, “Eerst zeg je dat hij niet met je naar bed wilt en nu is hij ineens de ware, misschien moet je wat minder geloven in wat er in al die blaadjes staan. Het echte leven gaat wat minder over rozen.” “Je bent jaloers, hé?!” siste June boos. “Nee, ik zeg alleen dat...” June onderbrak haar, “Ik wist het wel! Je doet al stom tegen Chris vanaf het moment dat je hem hebt ontmoet! Kan je niet gewoon blij voor me zijn?!” Nola bleef stil en keek de andere kant op. “Godsamme” siste June, en ze liep zonder Nola het klaslokaal in.”


TRISTEN
“Ik vind de F-668 toch echt beter dan de X-359” zei Jonathan tegen Jerry. Cole vroeg zich net af hoe lang ze nog door zouden gaan, aangezien ze al dik een half uur met hun discussie over een of ander schietspel bezig waren, toen Tristen binnen kwam gelopen. Ze gooide haar tas op de grond en schudde nonchalant haar haren naar achter, “Hoi Allemaal!” Jonathan, Jerry en de andere jongens waren meteen stil en een paar werden er rood. “Hoi Trist” zei Cole en nadat er een paar jongens met moeite 'hoi' hadden uitgekregen had Cole moeite met zijn lach in te houden. Tristen schoof een stoel aan bij Cole en deed een usb-stick in de computer. Samen bekeken ze de rest van de middag de foto's die ze de dag ervoor in het museum hadden gemaakt. Toen ze de school uit liepen was er niemand meer. “De jongens worden altijd een beetje zenuwachtig van knappe meisjes” zei Cole grijnzend, “Daarom waren ze een beetje stil...” Tristen begon te lachen. Een knap meisje? Zij? Tristen was nooit een knap meisje genoemd, vroeger had ze altijd enorm scheve tanden, die uiteindelijk met een beugel waren rechtgezet, maar alsnog zou ze zichzelf niet als een knap meisje omschrijven. “De volgende keer praat ik wel met ze over StarWars” zei Tristen lachend, “Dan voelen ze zich misschien wat gemakkelijker.”