Hoofdstuk Drie - Perfect Nightmare

NOLA
Nola pakte naast June haar boeken in. De bel ging en de eerste week was alweer voorbij. Nola had het een week geleden niet voormogelijk gehouden om een week lang non-stop aan een bijna vreemde te denken… Nou ja, bijna vreemde was misschien niet de juiste benoeming gezien haar avontuurtje maar o god, die lippen, die ogen die keken alsof er niets anders op de wereld bestond dan jij, dat leuke moedervlekje boven zijn… “Ik kan niet geloven dat je Chris eindelijk gaat ontmoeten!” verbrak June haar gedachten. O ja, dat ging ze doen. June had geregeld dat ze na school wat met Chris gingen drinken. “Het is gewoon ongelooflijk! Ik ken hem al twee maanden en je hebt hem nog nooit gezien!” Dat kwam waarschijnlijk omdat Nola bijna de hele vakantie weg was, ze was op tenniskamp. “Ja, ik ben benieuwd, ik moet hem wel goedkeuren natuurlijk.” June kreeg een zenuwachtige blik in haar ogen. “Grapje” zei Nola snel, “Natuurlijk is hij leuk, anders gaat hij toch niet met jou?” Nola had Chris inderdaad nog nooit gezien maar ze had het gevoel dat ze hem al kende aangezien June non-stop over hem kon doorpraten. Het kwam er op neer dat hij knap was in een band zat en heel lief was. Nola en June hielden een taxi aan en stapten in, de taxi reed naar het centrum, naar het cafeetje waar ze hadden afgesproken. June begon steeds sneller te ratelen, wat aangaf dat ze zenuwachtig was, op dit moment ging het gesprek over haar hamster van acht jaar geleden die ze roze wilde verven maar net toen ze de verf had gekocht was hij overleden, haar broer had gezegd dat het expres was omdat hij niet roze wilde worden en ze had hem geloofd. Natuurlijk kende Nola het verhaal al, want ze was haar hele leven al beste vriendinnen met June, maar ze liet June maar gewoon doorpraten. Na tien minuutjes stopte de taxi en Nola en June stapten uit. “O mijn god” piepte June, “Straks vind je hem niet leuk!” Oké, nu begon Nola zich schuldig te voelen, dat van dat keuren was maar een grapje, “Lieverd” zei Nola, “Natuurlijk vind ik hem leuk, maak je niet zo druk!” June haalde een paar keer goed adem en gaf Nola een knuffel, “Oké, dan ga je nu mijn vriendje ontmoeten” zei ze en ze begon weer breed te lachen. Chris was er echter nog niet, maar dat kon ook komen omdat June en Nola een half uur te vroeg waren. June zat te praten over Chris en Nola deed haar best zich te concentreren op haar verhalen. Na ongeveer twintig minuten keek Nola even op naar de deur en… het leek wel een droom. Daar stond hij! De jongen van een week geleden! De jongen aan wie ze niet kon stoppen te denken! Hij draaide zich om en keek haar in de ogen, hij begon breed te grijnzen. Hij kwam richting haar gelopen tot hij ineens naar June keek en er een vreemde uitdrukking op zijn gezicht verscheen, was er iets mis? “Hé, daar is Chris” hoorde Nola June naast haar zeggen. En toen viel het kwartje. Nola’s gedachten begonnen overuren te draaien. Nee, dit kon niet, dit is niet, dit… Wat?! Was June’s vriendje de jongen op wie ze hopeloos verliefd was?! Dat kon niet! Hij was een toerist! Hij zou haar ‘waarschijnlijk nooit meer zien.’ Intussen stond Chris al voor haar neus en June verwachtte dat ze elkaar de hand zouden schudden. Chris had echter dezelfde verbijsterde gezichtsuitdrukking als Nola. “Wat is er?” vroeg June, “Kennen jullie elkaar al?” “Nee” hoorde Nola zichzelf met een hoog piepstemmetje zeggen en met moeite ging ze verder, “Ik heb hem nog nooit gezien.” Er kwam een zenuwachtig gekunsteld lachje achteraan. Ze stond op en schudde zijn hand, “Ik ben Nola” zei ze opnieuw met gekunstelde vrolijkheid. “Ik ben Chris” zei Chris en hij deed weinig moeite zijn verbaasdheid te verbergen.
Het leek uren te duren voordat Nola haar drankje op had, en het ergste was dat June er nog een wilde bestellen. Hoe verder het gesprek, al kon je het amper een gesprek noemen aangezien June alleen maar aan het woord was, vorderde, hoe stommer Nola zich ging voelen. Hoe moest ze dit ooit tegen June zeggen? Hoe kon ze verliefd worden op zo’n eikel?! Hij was vreemd gegaan met haar! Nola deed haar best om hem te haten maar het gevoel dat toch overal boven uit steeg was verdriet. Natuurlijk ging ze in haar vorige beleving hem nooit meer zien maar daar had ze toch het idee dat het lot hen wel weer bij elkaar ging brengen. Oké, dat klonk stom. Nola probeerde helder te denken maar het lukte niet helemaal. “Nou” zei June, “Ik ga even naar het toilet hoor!” Toen June buiten gehoorafstand was begon Chris: “Nola, ik…” Maar Nola kapte hem af, “Dit is ongelooflijk” siste ze, “June verdient je niet! Je bent echt de grootste klootzak die ik ken! Je bent gewoon vreemd gegaan! Hoe kon je dit doen! Je hebt gewoon met me geslapen terwijl je al een relatie had! Met hoeveel andere meisjes heb je al geslapen terwijl je wat had met June? Elke avond één?” “Nola, zo ligt het niet, ik…” Op dat moment kwam June de toiletten weer uitlopen. Vrolijk schoof ze weer aan, “Dus, hebben jullie het gezellig gehad?”


CANDIE
“Ik haat haar!” siste Candie terwijl ze met gebalde vuisten de school uitliep. Beverly en Vanessa konden haar met moeite bij houden. “Ik haat haar, ik haat haar, ik haat haar.” Uiteraard ging dit over dat stomme nieuwe kind uit Texas. Ze had die avond met Max afgesproken maar Max had het afgezegd omdat hij met Tristen naar de opening ging van een of andere kunstacademie! En hij hield niet eens van kunst!!! Voor zover Candie wist. “Hoe kan hij dit mij aandoen! Hoe kan hij dat boerenkind nou boven mij verkiezen?! Ze weet niet eens het verschil tussen een nep Louis Vuitton en een echte Louis Vuitton!” Eigenlijk wist Candie niet eens zeker of ze wist wat een Louis Vuitton was maar ze had haar punt gemaakt. “Dat stomme kind is niet half zo populair als ik! Hoe kan Max haar nou boven mij verkiezen?!” “Tuurlijk verkiest hij haar niet boven jou!” riep Vanessa uit. “Nee” zei Beverly, “Dit is gewoon eenmalig! Dit is een opening van een kunstacademie! Max is niet geïnteresseerd in haar maar in die academie!” “Dat heb ik ook nooit gezegd” snauwde Candie, Jezus, waarom moest dat stomme kind er meteen weer van maken dat Max haar leuk zou vinden. “Ik ga haar een keer heel duidelijk maken dat ze met haar tengels van mijn vriendje af moet blijven en anders gaat ze op de lijst.” Zei Candie gefrustreerd en Vanessa en Beverly knikte instemmend. ‘De Lijst’ was niet letterlijk een lijst, het was gewoon fictief, maar als je er op kwam werd je compleet geruïneerd. Een jaar geleden had een meisje Candie recht in haar gezicht een trut genoemd, vanaf dat moment stond ze op de lijst en nog geen week later was ze van school verwisseld. Dit keer had Candie alleen plannen om het minder lang te laten duren dan een week om Tristen weg te werken, dat kreng mocht terug naar waar ze vandaan kwam.


TRISTEN
Tristen liep lachend naast Max de academie in. Ze was blij dat Max met haar was mee gegaan, er was nog nooit iemand geweest bij wie ze zich zo snel ontspannen voelde. “Dit moeten we vaker doen” zei Max. “Zoveel kunstacademies zijn er helaas niet” zei Tristen plagend. “Ik bedoel samen wat doen” grinnikte Max, “Het is zo raar, ik heb het gevoel alsof ik je al mijn hele leven ken!” Tristen lachte, “Ik ook, misschien ken ik je wel uit een vorig leven” het was bedoeld als grapje aangezien ze nu voor een schilderij stonden dat ‘vorig leven’ heette maar Max leek er serieus over na te denken. “Misschien” mompelde Max, “Maar het is echt ongelooflijk hoeveel we gemeen hebben.” “Dan was je vast mijn broertje” zei Tristen plagerig. Max draaide zich grijnzend naar haar toe, “Of mijn liefde.” Oh-oh, dit zou Candie niet leuk vinden… Over Candie gesproken… “Candie vindt het toch niet erg dat je haar hebt afgezegd voor mij hè?” Max grijnsde, “Nee joh, zo is ze niet.” Oké, dat betwijfelde Tristen. Nou ja, betwijfelen was nog zwak uitgedrukt, eigenlijk wist ze wel zeker dat Candie dit niet leuk vond. Niet leuk in zulke maten dat Tristen zich ernstig zorgen moest maken over hoe Candie van plan was haar te vermoorden… Ze zette de gedachten uit haar hoofd, deze keer was ze niet meer bang voor dit soort mensen, Candie mocht proberen wat ze maar wilde.