Hoofdstuk Twee - Bad Candy

COLE
“Dan hebben we hier de lockerruimte voor de bovenbouw” zei Cole tegen Jonathan, de nieuwe jongen, “Hier krijg jij waarschijnlijk ook je locker. Aan het eind van de gang zie je…” Cole staakte zijn zin toen hij doorhad dat Jonathan al niet meer luisterde. Hij stond gehypnotiseerd voor zich uit te staren. “Wauw” zei hij, “Wie is dat? Dat is het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien. Ze is nog mooier dan prinses Leya, of dan…” Om een opsomming van fictieve starwars karakters te voorkomen zei Cole kort, “Dat is Candie.” “Ja…” zei Jonathan zeurderig, “Maar vertel me meer.” Cole keek mismoedig naar Candie die verveeld tussen haar twee beste ‘vriendinnen’ in stond. Hij moest toegeven dat ze prachtig was. Ze had lang zwart haar en een ivoren huid, haar ogen waren ijzig lichtblauw en ze had mooie volle lippen. Als man zijnde moest je wel iets voor haar voelen, anders moest je je ernstig zorgen maken over je geaardheid. Het enige kleine probleempje was dat ze de gemeenste trut was die er op deze aardbol rondliep. Ze ging er van uit dat iedereen maar deed wat zij van ze wilde en als ze iemand niet mocht was die persoon ten dode opgeschreven. De halve school liep achter haar aan en deed niets liever dan bij haar in de buurt staan en doen alsof ze haar kende. De twee opper meelopers waren dan toch wel Beverly en Vanessa, de twee nepblonde hersenloze klonen die nu om haar heen stonden en het waarschijnlijk hadden over nagellak of iets anders onbenulligs. Cole zelf had Candie aanbeden vanaf zijn eerste tot zijn derde jaar, waar hij er achter kwam dat ze het niet waard was. Hij had haar mee uitgevraagd, want hij was ervan overtuigd dat ergens achter dat masker toch een aardige kant moest zitten, en ze had hem vol in zijn gezicht uitgelachen. Die dag kwam hij er achter dat Candie’s gedrag geen masker was maar dat ze gewoon een rasechte bitch was. “Er is niet veel te vertellen, ze is een verschrikkelijke trut en ze is al bezet.” Dat was waar, ze ging met Max Duvall, de zoon van Edward Duvall, eigenaar van een van de succesvolste ondernemingen in Amerika. Voor zo ver Cole Max kende was het een aardige jongen dus het enige punt wat Cole niet begreep was waarom Max met Candie ging. Maar ach, hij maakte zich er niet erg druk om, hij haalde goede cijfers en leidde de schoolkrant, dat hield hem genoeg bezig.

CANDIE
“En daarna zijn we naar Grand Canaria geweest en ik heb elke dag gratis cocktails gekregen omdat de barman me zo leuk vond” zei Beverly. “Dat verklaart meteen waarom je zo dik bent geworden” mompelde Candie verveeld. Vanessa begon te lachen en Beverly hoorde het niet, of ze deed alsof ze het niet hoorde, het punt was dat ze doorging met haar eindeloze verhalen over haar vakantie die Candie geen ruk konden schelen. Zelf was ze met haar moeder naar Monte Carlo geweest, naar de gigantische villa van haar opa en oma. Haar vader was thuis gebleven voor zijn werk en Candie had niet veel uitgevoerd behalve in het zwembad liggen of rotzooien met sexy Franse jongens of die knappe tuinman. Ja ja, ze wist dat ze een vriendje had, maar als je zo lang zonder je knappe rijke liefde zat had je gewoon vervanging nodig. En daarnaast was ze heus niet met iemand naar bed geweest. Dat bewaarde ze voor haar echte vriendje, Max. Max was niet alleen superknap, hij had ook nog eens superrijke ouders. Twee vliegen in een klap. Al was ze zonder Max natuurlijk ook wel populair geweest, de hele school aanbad haar. Iedereen wou haar zijn. Begrijpelijk natuurlijk… Net toen ze verder over zichzelf wilde nadenken zag ze Max aan komen lopen. Ze liep midden in Beverly’s zin weg en liep met een grote grijns op Max af. Die grijns verdween helaas toen Candie zag dat Max niet alleen liep. Er liep een zongebruind meisje met lang vol lichtbruin haar en sproeten naast hem. Wie was dat?! En waarom liep ze naast HAAR vriendje?! Straks dachten mensen nog dat Max die slet verkoos boven HAAR. Vastbesloten liep ze op Max af en ze gaf hem een lange zoen op de mond totdat ze dacht dat dat stomme kind het wel begreep. “Dag schatje” zei Max, “Dit is Tristen, mijn nieuwe buurmeisje. Ze komt net zoals ik uit Texas! Is dat geen toeval? We hebben zoveel gemeen!” Kwam Max uit Texas? Ach, het boeide niet, Candie lachte gemaakt, “Ja, wat een toeval ja.” Max draaide zich naar Tristen, “Dit is Candie, mijn vriendin.” Tristen wist dat het te mooi was om waard te zijn, alle leuke jongens hadden altijd al een vriendinnetje. Ze had alleen haar twijfels over dit meisje, ze stond haar aan te kijken alsof ze zin had om haar levend te villen. Ze kende niemand anders die zo vals kon glimlachen. Was dit Max’ vriendinnetje? Ze had zijn smaak toch wat beter ingeschat. “Dus” vroeg Candie, “Wat vind je van deze stad?” “Ik vind het geweldig” zei Tristen vriendelijk, “Ik ben gek op kunst.” “Leuk.” Zei Candie ongemeend. “Laten wij maar weer verder gaan met onze rondleiding” zei Max. Candie zoende Max weer, “Ik zie je vanmiddag schatje”, nu draaide ze zich naar Tristen, “En jou zie ik vast ook nog wel eens” zei ze met een bittere ondertoon. Als Tristen mensen zoals haar niet gewend was, had ze er rillingen van gekregen, ze had nu al een hekel aan Max’ vriendinnetje, en niet alleen om het meest voor de hand liggende feit.
“Wat een slet” zei Candie toen ze weer terug was gelopen naar Beverly en Vanessa. “Is ze nieuw?” vroeg Vanessa. Candie keek haar alleen een paar seconden aan alsof ze hersenloos was en ging toen weer door met haar geklaag. “Ze houdt van KUNST! Kom op, wie houdt er nou van kunst?!” Beverly en Vanessa knikten instemmend. “En ze komt uit Texas” ging Candie verder, “Waar Max blijkbaar ook vandaan komt, en ze hebben zo ongelooflijk veel gemeen” herhaalde Candie met een sarcastische stem. “Ach” zei Vanessa, “Ze kan echt niet op tegen jou, jij bent veel populairder en veel knapper!” Candie knikte, “Weet ik.” “Zij is gewoon echt een nobody, binnen de kortste keren is Max haar weer vergeten. De bel ging en Candie liep met Beverly, Vanessa en nog wat anderen achter haar aan naar hun klaslokaal. Ze hadden Spaans van een nieuwe leraar, señor Martinèz. Hij kwam zelf uit Spanje. Ze liepen het lokaal in en achter haar hoorde ze een paar mensen naar adem happen. Beverly siste: “Wat een lekker ding!” Candie zei kort, “Hij is een leraar, daar val je toch niet op?” Vanessa knikte instemmend en Beverly was snel van mening veranderd, “Nee, tuurlijk niet” zei ze. Candie bekeek señor Martinèz eens goed. Hij was fit, gebruind, had donker haar en was het prototype van knappe donkere man. Een zwerm meisjes stonden al om hem heen om hem van alles te vragen. Wat een hopeloze gevallen, dacht Candie bij zichzelf en ze leunde achter over.

NOLA
“Als we gewoon bevriend raken met Candie zijn we zo populair” zei June. Nola grinnikte, “June was haar hele leven al bezig met plannen te maken om populair te worden. Niet dat ze echt onpopulair waren, maar het was June’s droom dat iedereen haar kende en haar leuk vond. Nola keek voor zich uit, ze hadden die nieuwe leraar, maar die leek het komende half uur nog wel bezig te zijn met meisjes van zich af te schudden. “Heb ik je al verteld dat Chris in een band zit?” Chris was June’s vriendje maar na het woord ‘band’ dwaalden Nola’s gedachten alweer af aan de jongen van de vorige avond. Het erge was dat ze zich de volgende ochtend realiseerde dat ze zijn naam helemaal niet wist. Maar eigenlijk leek dat helemaal niet zo erg omdat de avond zo geweldig was. Terwijl June voluit doorkletste over Chris, kon Nola niet stoppen met te denken aan de vreemdeling. Ze deed haar ogen dicht en dacht terug aan zijn handen over haar lichaam, ze kon zich elk stukje van de avond nog herinneren en ze zag zijn gezicht elk moment van de dag voor zich, of ze nou wilde of niet. Zoiets had ze nog nooit mee gemaakt. Het vervelende was alleen dat ze verliefd was geworden op een jongen waarvan ze niks afwist, behalve dat hij eruit zag en zong als een god, en ze hem waarschijnlijk nooit meer zou zien. Toch voelde ze zich nog niet echt mistroostig, ze had alleen maar een goed gevoel over die nacht.

TRISTEN
‘Hoe moeilijk kan het zijn?’ Vroeg Tristen die middag in zichzelf. Ze had een poster gezien waarop stond dat er mensen gezocht werden voor de schoolkrant maar ze had het idee dat ze al vijf keer door de school was gelopen. “Kan ik je helpen?” hoorde ze achter zich, “Ik heb je geloof ik al drie keer voorbij zien lopen.” Dat was haar held. Ze draaide zich opgelucht om en keek in twee paar lichtbruine ogen. Een jongen met donkere krullen en een zwarte ray-ban die hem erg goed stond, stond voor haar. “Ik zoek de werkplek van de schoolkrant.” De jongen grijnsde en stapte opzij. Tristen keek in een grote ruimte met veel computers, tafels vol met geschreven artikelen en schoolborden met aantekeningen. Tristen begon te lachen, “Dit meen je niet.” De jongen moest lachen en stak zijn hand uit, “Ik ben Cole.” Tristen schudde hem, “Ik ben Tristen, ik wil graag bij de schoolkrant.” Cole glimlachte meelijdend, “Sorry, we schrijven niet over beautyproducten of kledingvoorschriften.” Was dit een grap? Waar zag hij haar voor aan? “Nou, ik dacht dat de schoolkrant wel wat nieuws kon gebruiken in plaats van artikelen over StarWars en schaaktheorieën.” Cole protesteerde, “Sorry, maar daar schrijf ik niet over.” “Zo zie je er wel uit.” Zei Tristen. “Dat is racistisch” zei Cole. “Hoor wie het zegt” zei Tristen en ze sloeg haar armen over elkaar. Cole begon te lachen, “Ok, ik snap het, sorry. Laten we opnieuw beginnen. Wie is je favoriete kunstenaar?” “Ik heb geen favoriete kunstenaar. Ik vind kunst mooi wanneer je er in kan herkennen wat voor een gevoel iemand erbij had toen die het maakte.” Tristen zag dat Cole nog steeds niet geloofde dat ze ook maar een bal van kunst snapte dus voegde ze er snel aan toe, “Maar ik ben gek van Giacometti, zijn beelden zijn tijdloos. Ongeëvenaard in zijn eenvoud maar desondanks adembenemend intrigerend. Drie dimensionaal maar ook bij de eerste aanblik blijf je kijken. Zijn tekeningen zijn ook geweldig. Je blijft er naar kijken en je vraagt je af wat er nu zo boeiend aan is.” Cole keek haar nu verbaasd aan, “Ok, ik ben onder de indruk, houd je van schrijven?” Tristen knikte. “Gefeliciteerd” zei Cole, “Dan ben je aangenomen.”