Hoofdstuk Één - End Of Summer

TRISTEN
Tristen liet zich tevergeefs op haar bed vallen, het was officieel; haar lievelingshemdje was weg. Mistroostig keek ze naar de puinhoop die ze er van had gemaakt, overal stonden half geopende verhuisdozen waarvan de ene helft er nog in zat en de andere helft over haar grond heen lag verspreid. Tristen was wel gewend om te verhuizen, het was noodzakelijk voor haar vaders baan, maar vroeger waren ze altijd in Texas gebleven, dit keer waren ze naar een heel ander deel van Amerika verhuisd. Een stadje in het midden van Amerika naast een vallei. Morgen zou haar eerste schooldag worden op 'Black Valley High' dus het was noodzakelijk dat ze haar lievelingshemdje vond, die deed ze altijd aan op haar eerste schooldag. Ze ging overeind zitten en probeerde na te denken waar ze haar hemdje voor het laatst had gezien. Ze moest hem toch ergens in een doos hebben gestopt? Na drie seconden nadenken gaf ze het op, het was veel te lekker weer om binnen te zitten. Ze moest dit stadje maar eens gaan verkennen. “Mam, ik ga even wat rondkijken!” riep ze, en ze stormde de trap af. Ze deed de deur open en het felle zonlicht brandde in haar ogen. Ze liep de tuin uit en voordat ze het wist lag ze op de grond, ze was tegen iemand opgelopen. Ze hield haar hand voor haar hoofd tegen het zonlicht en zag een uitgestrekte hand. Ze volgde de hand en zag een jongen met donkerblond haar en bruine ogen, hij had wel iets weg van Leonardo DiCaprio in zijn jongere jaren. Ze pakte zijn hand en hij trok haar overeind. “Sorry, ik zag je niet aankomen” zei hij. “Het maakt niet uit” zei Tristen, “Met zo’n zon kan je een vloedgolf nog niet zien aankomen.” De jongen begon te lachen en ontblootte een stel kaarsrechte spierwitte tanden waar die jongen van de tandpasta reclame nog jaloers op kon zijn. “Hé” zei hij, “Jij bent het nieuwe buurmeisje he?” Tristen glimlachte, “De meeste mensen noemen me gewoon Tristen.” “Ik ben Max” Zei de jongen, “Je buurjongen.” “Dat had ik al door toen je zei dat ik je buurmeisje was maar aardig van je dat je me er nog even op wijst.” Max grinnikt, “Ben je hier al lang?”
“Nee, we zijn net aangekomen, ik was net van plan om de stad een beetje te verkennen.”
“Heb je daar hulp bij nodig?”
Tristen glimlachte, “Dat zou fijn zijn.”
Nadat ze door een lange straat hadden gelopen was Tristen er achter dat dit een erg cultureel plaatsje was, het barstte van de musea en kunst en ze vond het geweldig. Op haar vorige school noemden haar vrienden haar altijd een nerd omdat ze kunst leuk vond maar Max zei dat hij het ook leuk vond. Ze begon Max steeds leuker te vinden, en niet alleen om zijn filmsterren uiterlijk. Ze liep met Max een terrasje op om wat te drinken.
“Dit is mijn favoriete terrasje, dus waag het niet te zeggen dat je iets niet lekker vind!” zei hij en hij gaf Tristen een knipoog. Een knappe serveerster met veel te lange benen en golvend blond haar liep naar hun tafeltje toe, “Hoi Max, hoe is het met je?” vroeg ze met een stralende glimlach. Tristen had al verwacht dat zo'n beetje elk meisje uit deze buurt Max zou kennen, je kwam niet vaak jongens tegen die aardig en knap tegelijk waren, of in ieder geval kwam Tristen die niet vaak tegen. “Het gaat goed hoor, en hoe is het met jou, Lis?” “Het gaat ook goed, het is wel erg druk hier met dit weer dus ik hoop dat het snel weer slecht weer wordt” zei ze met een giechel er achteraan, “Maar ik laat jullie wachten, wat wordt jullie bestelling?” Tristen bestelde een cocktail en Max een biertje. “Is dat je vriendinnetje?” vroeg Tristen toen de serveerster weg was. Max begon hard te lachen, “Nee, dat is mijn nichtje, Lizzie.” “O” zei Tristen, en ze glimlachte en keek naar de tafel.
“Je komt uit het zuiden he?” vroeg Max.
Tristen knikte, “Ja, Texas.”
Max lachte, “Je meent het, ik ook! Ik ben verhuisd toen ik 3 was.”
“Echt waar? Wat toevallig!”
“Ja, naar welke school ga je?”
“Black Valley High, morgen voor het eerst.”
“Daar zit ik ook? Wil je een lift morgen? Dan kan ik je meteen rondleiden!”
Eigenlijk had Tristen met directrice afgesproken om haar rond te leiden maar dit alternatief sprak haar toch iets meer aan. “Goed idee” zei ze, en ze grijnsde. De serveerster kwam met de drankjes en toen ze hun drankjes op hadden liepen ze weer richting Max' auto. “Wil je mijn huis zien?” vroeg Max. “Ja, leuk. En het is een goed excuus om niet verder te gaan met dozen uit te pakken.” Max lachte en ze reden naar zijn huis. Ze liepen door het hek en Tristen's mond viel open, “Holy Shit. Het is gigantisch!” Max begon te lachen, “Dat hoor ik wel vaker, maar echt handig is het niet, ik ben iedereen in het huis altijd kwijt.” Ze liepen door de grote tuin heen, waar op dat moment een Spaanse tuinier in bezig was om het gras te maaien, en ze kwamen aan bij de voordeur die geopend werd door een oudere kleine vrouw in een net pakje met een accent, “Allo meneer Max, iesse diet vriendin van oe?” “Ja, Juanita, dit is Tristen. Tristen, dit is Juanita, de huishoudster.” Juanita liep naar Tristen toe en gaf haar een knuffel, “Mooi maaisje, Max, ies better dan Can...” Max onderbrak haar met een charmante glimlach, “Ik zal je wel even snel het huis laten zien, Tristen, als je daar zin in hebt tenminste, mijn ouders zijn alleen weg. Mijn moeder is aan het winkelen in New York en mijn vader is weg voor zijn werk.”
Toen Tristen die middag weer haar huis in liep had ze een geweldige dag gehad, zij en Max hadden echt heel veel gemeen, het was alsof ze elkaar al hun hele leven kende! Max had ook echt een geweldig huis, het was ingericht in Victoriaanse stijl en sommige dingen durfde Tristen niet eens aan te raken omdat ze bang was dat het meer kostte dan zij ooit zou verdienen... Tristen liep vrolijk haar kamer weer in en begon haar spullen verder uit te pakken en ineens, als een soort flashback, herinnerde ze zich weer waar ze haar lievelingshemdje had gedaan, ze had hem meegenomen in haar boekentas, zodat ze hem voor morgen niet zou vergeten! Ze liep naar haar boekentas, deed hem open en haalde het witte satijnen topje eruit. Laat morgen maar beginnen!

NOLA
Nola keek op haar horloge en bestelde nog maar eens een drankje aan de bar. Vandaag was de laatste dag van de vakantie en ze had afgesproken met haar beste vriendin June om June’s vriendje te ontmoeten maar ze waren al een half uur te laat. Nola keek om zich heen, er hing een drukke sfeer, blijkbaar kwam er een of ander bandje waar iedereen helemaal gek van was. Nola zette haar kin in haar hand en tikte ongeduldig met haar vingers tegen de bar. Net toen ze besloot om haar mobiel nog maar eens te checken ging hij af. Het was June.
“Met Nola”
“Hee Nole, sorry dat je al zo lang wacht! Ik was helemaal de tijd vergeten! Ik had zelfbruiner opgedaan maar ik heb hem te lang laten zitten want ik dacht dat er dertig minuten stond in plaats van tien minuten! Gelukkig heeft mijn moeder nog wat voor me kunnen regelen waardoor ik mijn eigen kleur weer terug krijg maar die behandeling duurt drie uur! En ik kan zo echt niet over straat, ik ben oranje! Dus waar het eigenlijk op neer komt is dat ik niet meer kom, sorry!”
Nola begon te lachen, op het punt na dat ze hiervoor een tennistraining moest overslaan was het toch wel erg grappig. Het was echt weer iets voor June. “Je bewaart toch wel een foto voor me he? Oranje staat je vast erg goed.”
“Echt niet! Niemand krijgt dit te zien! En oranje is mijn kleur niet.”
Nola moest lachen, “Oké dan maar, dan zie ik je morgen!”
“Dag Nole! Love you!”
Nola was van plan haar drankje leeg te drinken en dan naar huis te gaan maar net op het moment dat ze op wilde staan hoorde ze een stem achter haar; “Zit je hier helemaal alleen?” Nola keek om en ze keek recht in de ogen van de meest sexy jongen die ze ooit had gezien. Hij had zwart haar en diepe bruine ogen met een intense blik. Hij had een rechte neus en een moedervlekje boven de rechterkant van zijn mond. En zijn mond… daar kreeg je zin van om hem meteen uit te kleden en… oké Nola, nu ga je te ver, riep ze zichzelf toe. Toen kreeg ze door dat hij haar nog steeds vragend aan keek, o ja, hij vroeg haar net of ze hier alleen zat. “Ja, ik had afgesproken met iemand maar die is niet komen opdagen.” “Wie zou jou nou laten zitten?” vroeg hij met een speelse glimlach. Nola giechelde. O god, ze klonk weer net als een dertienjarige toen ze helemaal verliefd was op de populairste jongen van de klas en hij haar ten dans vroeg op het schoolfeest. Jammer dat ze toen later hoorde dat hij het alleen had gedaan uit medelijden omdat ze zo wanhopig was. De hele school wist het blijkbaar! Maar goed, ze focuste zich weer op de jongen voor haar. “Heb je vakantie?” vroeg de jongen. “Ja, vandaag alweer de laatste dag.” “Dat is jammer” zei de jongen, “Dan ga ik je waarschijnlijk niet vaker meer zien.” Ja, dat vond Nola héél jammer maar in plaats van te vertellen hoe jammer ze dat precies vond, wat eigenlijk wel een erg slim idee was, knikte ze alleen. Ze raakte met de jongen aan de praat en na een half uurtje zei hij in haar oor dat hij zo terug kwam. Ze knikte en keek naar zijn rug die steeds verder verdween. Ze glimlachte in haar drankje, ze had maar één woord voor deze jongen; WOW. Hij was de knapste en meest charmante jongen die ze ooit was tegen gekomen, was het mogelijk dat ze nu al verliefd was? Op dat moment werden haar gedachten verbroken door een wild gejuich, de band kwam oplopen. Ze keek op en… nee… dat was niet mogelijk. Met open mond staarde ze naar de jongen die twee minuten geleden nog naast haar zat en op dit moment achter de microfoon stond. Hij moest lachen om haar verbaasde reactie en gaf haar een knipoog. Nola hield zichzelf stevig vast aan de bar, anders was ze nu hoogstwaarschijnlijk van haar barkruk afgevallen.
Toen het optreden was afgelopen zat Nola in trance. Ze had het hele optreden lang vol aanbidding naar de zanger gestaard, al hoopte ze dat dat er wat minder van af straalde dan dat ze dacht dat het had gedaan. Ze had nog nooit zo’n stem gehoord. Het was zo’n soort stem waar je wel naar moest luisteren, het was zo sexy. Eigenlijk paste zijn stem dus heel goed bij hem. Ze had geen idee hoe lang het optreden had geduurd maar ze had zo wel de hele nacht kunnen blijven zitten. Ze hoorde een kruk achter haar bewegen en ze draaide zich om. Daar stond hij weer. Hij zag er een beetje moe uit maar zijn ogen straalde enthousiast, net zoals toen hij nog op het podium stond. Nola glimlachte, “Doe je dit altijd als je een meisje wilt versieren?” De jongen moest lachen, “Nee, maar ik wil je wel laten zien wat ik dan doe” hij strekte zijn hand uit en Nola pakte hem en stond op. “Dat zou ik graag willen weten” zei ze en ze volgde hem naar buiten. Ze liepen een stukje en kwamen aan in het park van de stad. De hemel was helder en er stond een fris briesje. Er was geen mens te bekennen. Ze liepen een stukje door totdat ze bij een groot open grasveld aankwamen. “Zal ik je eens wat vertellen?” fluisterde de jongen in Nola’s oor. Nola knikte en fantaseerde over wat er nu ging komen, het moest iets super romantisch zijn. Hij ging vast vertellen dat ze mooi was, of dat hij al verliefd op haar was vanaf het moment dat ze hem zag, of dat… “Je hebt je rechteroorbel verloren” “Wat?” zei Nola verward, het duurde even tot het doordrong wat hij zei. Ze voelde met haar hand over haar rechteroor en op dat moment zag ze dat de jongen hem voor haar hield. De hanger glinsterde in het maanlicht. Ze wilde hem pakken maar de jongen trok hem weg, “geen dankjewel?” vroeg hij grijnzend. Nola glimlachte, ze voelde dat ze niet helemaal meer recht liep van alle wodkamixjes maar ze was nog helder genoeg om door te hebben dat ze deze oorbel niet zomaar was kwijt geraakt, “Ik zal dankjewel zeggen nadat jij sorry zegt omdat je mijn oorbel uit mijn oor hebt gehaald.” “Tja” zei de jongen speels, “Het is graag of niet.” En hij zette een stap achteruit. Nola stapte uit haar hakken en liep achter hem aan. Ze wilde haar oorbel pakken maar de jongen haalde zijn hand weg en ze viel in het gras. Godsamme, ze ging nooit meer drinken als ze wist dat ze daarna nog achter een jongen aan moest rennen, ze ging… op dat moment hielden haar gedachten halt. De jongen zetten zijn knieën aan de zijkanten van haar buik en bracht zijn hoofd veel te dichtbij Nola’s hoofd om nog goed na te kunnen denken. “Oké” zei de jongen, “Ik heb medelijden met je, ik zal je oorbel wel weer in doen.” Zonder na te denken schoof Nola haar lange chocoladebruine haar opzij en ze voelde iets bij haar oor. Ze kon zich er alleen niet zo goed op concentreren want de jongen was over haar heen gebogen, hij was zo dichtbij dat ze moeite had met ademhalen. Op dat moment voelde ze een kus op haar slaap. Haar adem stokte. Nu gaf hij haar een kus op haar wang en hij kwam steeds dichterbij haar… De jongen begon haar op haar mond te zoenen en ze kreunde. De jongen trok haar shirt uit en de opeenvolgende momenten waren de meest spannende en de meest romantische momenten die ze ooit had meegemaakt.