Chapter 4 - On that same time outside the walls...

Een in het zwart gekleed meisje zat voor de grote eik buiten de muren. Kalm keek ze rond over het grasveld. De geruchten die over de plaats rond gingen deden haar niks. Ze was zonder angst geboren.
Met haar linkerhand schoof ze een plukje donkerbruin haar achter haar oor. Zo kon ze alles beter horen aankomen. Het was van levensbelang om te weten of er iets of iemand aankwam. Als je iets niet hoorde aankomen was je zo aan een zwaard geregen hier.
Alhoewel er weinig mensen hier durfden te komen wist het meisje zeker dat ze toch moest oppassen. Overal moest je oppassen.
Buiten de muren leven was gevaarlijk, je wist nooit wat er aan zat te komen. Een horde soldaten? Burgers die in opstand kwamen voor hun vrijheid ? Buiten de muren verachtten ze de mensen binnen de muren.
Er is geen misdaad, geen gevaar en geen uitdaging. Alles is er zo braaf. Niemand maakt ruzie, en als het al zo is wordt er meteen ingegrepen. Nee, niks voor haar.
Het meisje stond op omdat ze iets hoorde aankomen. “Kira, de opstandelingen hebben je nodig.” Zei een man achter haar. Het meisje, Kira genaamd, draaide zichzelf om.
“Giorgio, waarom nu weer? Is er weer te weinig voedsel?” De man, Giorgio, schudde zijn hoofd. Vragend trok Kira haar wenkbrauw op.
“De koning uit Bressworse heeft een opstandeling opgepakt, en wil hem publiekelijk gaan vernederen.” Zei Giorgio. Kira hoorde de angst door zijn stem heen en grijnsde.
“Ik roep Katana wel.” Zei ze. Kort floot Kira op haar vingers. Een zwart paard kwam aan galopperen. “Katana mijn liefste.”
Zachtjes legde ze haar hoofd op de hals van het zwarte paard. Katana hinnikte.
“Mooi paard Kira.” Zei Giorgio bewonderend.
“Dankjewel, het is een vrije ziel die ik heb geholpen.” Zei ze kalm. Giorgio trok vragend zijn wenkbrauw op. “Geen verdere vragen, Giorgio.” Zei ze kil.
Hij knikte kort. Kira wist dat hij eigenlijk doodsbang voor haar was, en daar genoot ze van. Als ze hun niet kon beangstigen was het vrienden worden. En dat was niet echt iets waar ze goed in was.
Giorgio haalde haar uit haar gedachtenstroom. “We moeten vertrekken, Kira. Anders is hij al vernederd.”
Kira knikte en stapte op Katana. Giorgio gaf zijn paard de sporen en reed ervandoor.
“Rennen Katana.” Riep Kira. Katana begon te rennen en zo reed Kira achter Giorgio aan.