23. ~ Lauren Fiona Johnsen

Zo snel als ik kan, ren ik naar Rosa toe. Om mij heen gaat het gevecht verder. Het voelt alsof de tijd stilstaat en alles zich in slomotion afspeelt. Ook al speelt alles zich hier nu af in seconden. In één snelle beweging duw ik mijn drietand in het lichaam van de tribuut die achter Rosa aanzat. Hij valt dood neer op de grond. Zonder dat hij het zelfs maar doorhad, of nog laatste woorden uit kon spreken. Rosa lijkt nog steeds niet echt door te hebben dat ze bijna dood was geweest en pakt rustig haar bijl. Dan draait ze zich even verbaasd om, alsof ze de dode tribuut achter haar pas voor het eerst ziet. Voorzichtig trek ik de drietand uit zijn lichaam. Ik moet moeite doen om niet te kokhalzen bij de geur van het bloed en de ingewanden.
'Bedacht dat je mijn leven hebt gered, waar is Noah?' vraagt Rosa, terwijl ze rustig om zich heenkijkt. Alsof er op dit moment niet overal om haar heen een bloedbad ontstaat. 'Is hij gevlucht omdat hij niet bij de beroeps wil horen?'
Ja, Noah is ervandoor.' antwoord ik kort. 'Hij heeft ons eigenlijk best wel verraden.'
Schichtig kijk ik om mij heen. Mijn drietand in de aanslag voor elke tribuut die te dichtbij komt. Maar er zijn geen tributen meer. Iedereen is gevlucht. Alleen de dode lichamen van de gestorven tributen liggen nog verspreid om de Hoorn heen. En natuurlijk zijn alle beroeps er nog. De beroeps min Noah in elk geval, al mag ik Noah niet meer tot de beroeps rekenen. Die titel verdient hij niet.
Ik schiet op uit mijn gedachten als ik kanonschoten hoor. Zachtjes tel ik mee. Het zijn er zeven. Ik vraag me af wie het zijn. Ik staar met afgunst naar de lijken. Even denk ik eraan hoe het zou zijn voor de familie van de dode tributen, maar meteen daarna herinner ik mezelf dat het belangrijkste is dat ik overleef en niet dat zij overleven. Iedereen die dood is, brengt me een stap dichter bij de overwinning.
Langzaam loop ik naar de overgebleven beroeps toe. Rosa, Diana, Jayy en natuurlijk Dennis. In de tijd waarin het bloedbad zich afspeelde, is het nu ineens een stuk donkerder geworden. Jayy port even in de stapel met spullen die rondom de Hoorn liggen, en nu dus van ons zijn.
'We kunnen het best een manier bedenken hoe we deze spullen gaan beschermen tegen indringers.' merkt hij op.
Niemand reageert en ook ik staar een beetje voor me uit, emotioneel en fysiek uitgeput door de strijd.
'Dus, iemand een idee.' mompelt Jayy nog zachtjes.
'We moeten inderdaad een idee verzinnen voor onze spullen' antwoord ik op zijn vraag.
Maar hoe? Terwijl ik erover nadenk, merk ik dat mijn arm eindelijk gestopt is met bloeden. Dat werd tijd denk ik bij mezelf, misschien kunnen we beter een schuilplaats zoeken en ons opfrissen. Ik heb het idee dat ik echt compleet onder het bloed zit. Ik zie er gewoon niet uit.
'Misschien is het een idee om ook voor ons zelf een schuilplaats te maken? Het is al bijna donker.'
Met mijn vingers kam ik door mijn haar en probeer het opgedroogde bloed en de klitten eruit te krijgen.
'We kunnen in de hoorn gaan slapen, als het begint te regenen is het droog, maar als mensen ons willen vermoorden kan dat zo, behalve als twee mensen de wacht houden. en als we al onze spullen in de hoorn leggen, dan is dat ook opgeborgen.' klinkt Rosa's hoge stem.
Dennis knikt even tevreden en ook ik vind het geen slecht idee.
'Het is inderdaad wel slim om de Hoorn te gaan gebruiken en als er twee op wacht staan kunnen de andere tributen echt niet van ons winnen. Ik denk trouwens niet dat de andere tributen ons nu al durven aan te vallen.' stel ik voor.
'Okey, als we even alle rugzakken doorzoeken voor slaapzakken en alles klaarmaken voor de nacht. Dan kunnen we morgen het eten sorteren enzo.' antwoord Jayy weer.
Aan zijn doen merk ik dat hij graag wil bepalen wat we doen. Jayy zal er alles aan doen om overal bij betrokken te raken. Net als ik eigenlijk. Ik kan er ook niet tegen als ik niet weet wat er gaat gebeuren. Ik volg zijn voorbeeld en pak ook een rugzak van de grond.
'Ik wil ook wel de eerste wacht houden' zeg ik terwijl ik de rugzak inspecteer.
Er zit een een slaapzak in mijn rugzak. Verder zitten er ook een lege waterfles en een paar stukjes gedroogd fruit in. Ik rits de rugzak weer dicht en plof naast Jayy neer op de grond.
'Gaan jullie maar slapen.' zeg ik tegen de anderen. 'Wij redden het hier wel.'
De overige beroeps lopen langzaam de Hoorn in. Rosa ziet er duidelijk aangedaan uit door het feit dat Noah ons verlaten heeft. Waarschijnlijk is ze ook bang dat we haar snel gaan vermoorden. Zonder Noah is ze veel minder waard. Maar toch is dit het moment daar nu nog niet voor. Af en toe heeft ze wel goede ideeën, zoals bijvoorbeeld over de Hoorn. Ik blaas nog even een kushandje naar Dennis en maak het me dan gemakkelijk. Ik leun lichtjes tegen de Hoorn aan en kijk hoe de zon definitief ondergaat. Ik droom een beetje weg, totdat Jayy's stem me weer doet concentreren.
'We hebben bezoek.'


Zijn er btw ook Laurennis shippers? c;
Gewoon omdat ze een superduo zijn^^