Denise en Darrin

Darrin pakte Denise bij haar arm. Hij trok haar mee naar een duistere hoek van de kamer. Aan de muur hinge en candelaar die hij ontstak. Met zijn vrije hand opened hij een massief houten deur. Aarzelend stapte Denise naar binnen. Het was er redelijk donker. Zij kon nog net een gordijn onderscheiden van de muur. Darrin trok aan een koord. Achter de gordijnen verscheen een jongen. Falco zat aan ketens in een hoek op de vloer. Met moeite kon Denise zich inhouden om niet gelijk op de jongen af te stormen. Ze keek Darrin heel even aan. Viel hij te vertrouwen? Als hij echt van haar hield, dan was er hoop. Helaas gaven beide jongens geen enkele hint. Dus viel Denise Falco alsnog in de armen. ‘We halen je hier weg’, beloofde zij fluisterend in zijn oor.
Toen keerde zij zich tot Darrin. ‘Waar voor hebben jullie hem nodig?’
Twee seconden nam Darrin de tijd om haar te lezen. Hij had nog niet precies door hoe die twee aardlingen zich tot elkaar verhoudden. ‘Hij is een lezer. Hij kan uilen vragen magie te ontgrendelen. We hebben een sterk hart als dat van hem nodig’
Denise knikte. Falco was veilig zo lang hij mee werkte. Dat was in elk geval iets.
‘Kennen jullie elkaar?’, vroeg Darrin achterdochtig.
‘Alle aardlingen hebben een band’, zei Denise vastberaden.
Haar woorden leken Darrin te verwarren. Blijkbaar wist hij niet bepaald veel van aardlingen. Goed om te weten. Nu, Falco zat in deze kamer. Hij kon nergens heen. Maar Denise wist zeker dat Darrin uiteindelijk haar wel zou helpen. Zo kwaadaardig was hij niet.

'Dus wat moeten wij doen?', vroeg Denise toen zij en Darrin weer alleen waren.
'Het is de bedoeling dat wij de poorten tussen jouw en mijn wereld openen'
'Jij en Falco?', vroeg ik.
'Jij en ik. Wij zijn de aangewezen personen om dit te doen', legde Darrin uit.
Denise keek richting waar Falco zat. 'Wat heeft hij er dan mee te maken?'
'Zoals eerder gezegd hebben wij zijn hart nodig'
'Maar Falco zelf niet? Theoretisch natuurlijk. Vanwege zijn hart hebben jullie hem nodig'
Darrin knikte; 'Met zijn hart kun jij de spreuken zelf doen'
'En wat moet jij doen?', vroeg Denise.
'Wij moeten trouwen en ons kind zal de versmelting tussen de werelden definitief maken'
'Ieuwl!', gilde Denise. Ze begon te denken dat Darrin dit allemaal ter plekke verzon. Plagerig gaf zij hem een stoot in zijn arm. 'Mafkees!'
Darrin bleef serieus kijken. Dit snapte Denise niet. Zo'n iemand zo sterk als Darrin kon toch wel tegen een stoot in zijn arm? Of kenden zij dat in zijn wereld niet?
'Nu even serieus: Waarom zijn wij hier?'
'Dat heb ik je toch net verteld?', zei Darrin alsof hij van niks wist; 'Jij en ik moeten de poort openen. Met Falco's hart. Als jij het opeet zal zijn magie van jou worden. Je zult kunnen spreken met uilen. Doordat jij dit dan kunt, kun je de spreuk uitvoeren die de poort opent. Om hem open te houden zullen wij een kind moeten krijgen dat bloed heeft van beide werelden'
Uiteraard is het doodnormaal om een mensenhart te eten en te trouwen met een volslagen vreemdeling. Op zich was het wel leuk bedacht van Darrin. Maar Denise had nu behoefte aan de waarheid. Eerlijk gezegd wilde zij hier liever niet te lang blijven. Stiekem verlangde zij terug naar het normale leven. Een warm huis, een kop warme choco en een goed boek.
'Darrin, niet grappig. Serieus, wat is er aan de hand?', vroeg Denise geïrriteerd.
'Waarom vraag je dat toch telkens. Het is de bedoeling dat ons kind met onze hulp de poort volledig open zet', antwoordde Darrin licht geïrriteerd.
'Juist', ik ben weg, dacht Denise. Fronsend liep zij om hem heen, naar Romé's kamer. Zij waren hier weg. Genoeg van al dit. Het was mooi, maar nu wilde zij weer naar huis.
Plots werd haar hand gepakt. Darrin keek haar indringend aan. Denise schudde haar hand om hem los te krijgen, maar hij had haar te stevig vast. Licht in paniek sperden haar ogen open. In haar hoofd begonnen allerlei hersenspinsels te onstaan die alles alleen maar ingewikkelder maakten. Bedoelde hij het serieus? Echt, echt serieus? Hij kon toch niet verwachten dat zij een mensenhart zou eten! Dat sommige aardlingen kloppende dierenharten aten vond zij al niet al te plezant.
'Je begrijpt hopelijk wel dat ik niet al te veel trek heb in een mensenhart'
Hij keek haar raar aan; 'Je bent toch een aardling?'
Dat sloeg daadwerkelijk nergens op! Denise verhief haar stem; 'Dus? Aardlingen eten dierenharten! Geen mensenharten! En ik zit nog niet eens in de leeftijd om te beginnen! Serieus, dit is niet grappig. Ik ga geen mensenhart eten!'
'Aarldingen eten wel menselijke harten', corrigeerde Darrin.
'Nee, tenminste, de aardlingen die ik ken niet! Die verhongeren nog liever! En mensenhart, dat is kannibalisme. Trouwens, die jongen daar is een aardling, dus dat is echt kannibalisme. Ik ga toch niet mijn eigen soort opeten, mensen waarmee ik bevriend kan zijn of watdannook?'
Meneer Le Fay verscheen opeens. Denise schork zich dood, ze had hem niet zien aankomen. Meneer Le Fay had iets waardoor hij haar nog onrustiger maakte. Dat hij zelf juist zo rustig bleef, verergerde dat alleen maar.
'Problemen?', vroeg meneer Le Fay aan zijn zoon. Darrin knikte.
Denise schreeuwe; 'Ja!'
'Dus wat gaan wij er aan doen om het op te lossen?', vroeg meneer Le Fay.
Peinzend keek Darrin naar Denise. Hij wist wat er gedaan moest worden, maar liever zou hij het niet doen. Ondanks alles leek Denise hem niet al te gemeen en zou hij het haar liever naar de zin maken. Maar het gedrag dat het meisje vertoonde liet hem geen keus. Hij moest zijn vader gehoorzamen anders zou alles mislukken. Darrin greep werd nog strakker. Alsof zij niets woog, gooide hij Denise over zijn schouder. Denise begon te slaan. Haar handen werden klauwen die over zijn rug scheurden. Maar nog voordat zij enig effect hadden, voelde zij de koude vloer op haar billen bonken. Om haar heen cirkelden grijze stenen. Darrin liep weg en sloot de enige deur die in de toren zat. Ontsnappen zat er dus niet in.
'Wacht!', schreeuwde Denise. Het was al te laat. De deur zat dicht en zou voorlopig ook niet meer open gaan.
'Geweldig. Gewoonweg geweldig. Kun je ook eens echt jezelf verzetten Denise? Misschien onopgemerkt ontsnappen? Eerst lukte het wel. Maar daardoor zitten nu twee vrienden vast door een soort kannibalisme-aansporende droomwezens. Applausje voor jezelf', mopperde Denise; 'Hoe ga ik me hier weer uit krijgen?'
Er kwam slechts weinig licht de toren in. De deur was al een stuk omhoog, vandaar dat Denises bips nog nabonkte van de val. Darrin had vast geprobeerd haar voorzichtig neer te zetten, want aan de hoogte te zien had zij anders ook last gehad van haar rug. Er moest een manier uit zijn. Maar dat licht dat naar binnen kwam, kwam van een raam wat enkele meters boven haar zat. En dan niet die paar meter hoogte waarop het ene raam zat van net. Onbereikbaar hoog.
Denise zuchtte. Ze verveelde zich. Dat niet alleen, ze had ook een beetje honger. Die boterhammen die zij in het bos had achtergelaten, miste zij nu. Had zij dat maar niet gedaan, dan had zij nu in elk geval voedsel.